20+2 έργα που ξεχωρίσαμε
Μέσα στους δύσκολους καιρούς της πανδημίας η κρατική τηλεόραση επέλεξε να δημιουργήσει μία νέα ψηφιακή πλατφόρμα. Στα δύο χρόνια λειτουργίας του το Ertflix καθιερώθηκε και απέδειξε πως έχει λόγο ύπαρξης, προσφέροντας δωρεάν ποιοτικό περιεχόμενο με τις σειρές, τις εκπομπές, τα ντοκιμαντέρ και τις ταινίες να έχουν την τιμητική τους.
Παρά λοιπόν την πτώση στην ποιότητα του ενημερωτικού τμήματος και των ειδήσεων, που παρατηρείται ευρύτερα στο τηλεοπτικό τοπίο της χώρας μας τα τελευταία χρόνια, θεωρούμε πως η υπηρεσία είναι από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις στη μακρόχρονη ιστορία της ΕΡΤ. Απόδειξη για το παραπάνω πως, παρά το ότι είμαστε συνδρομητές σε κάποιες από τις γνωστές ψηφιακές πλατφόρμες, ανατρέχουμε σε καθημερινή βάση στις νέες προτάσεις του Ertflix και ιδιαίτερα στο τμήμα των ταινιών του.
Ακολουθούν λοιπόν κάποια από τα αγαπημένα μας με την επισήμανση πως οι περισσότερες προτάσεις επανέρχονται και επαναλαμβάνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων, βραβευμένη με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, για την οποία είχαμε γράψει παλιότερα στο paspartou :
"Ο Koreeda παίρνει όλα όσα γνωρίζαμε από προηγούμενες δημιουργίες του, όπως είναι ο ρεαλισμός, η αυθεντικότητα και οι εξαιρετικές ερμηνείες, και τα συνδυάζει με σενάριο χωρίς "κενά" διαστήματα και χωρίς υπερβολές, για να μας δώσει μία μοναδική "οικογενειακή" συνύπαρξη, που, όσο κάλπικη και αν είναι με τους δικούς μας όρους, τελικά αποδεικνύεται περισσότερο ουσιαστική και γνήσια με τρόπο που να μας κάνει να αναρωτηθούμε και να αναθεωρήσουμε."
Ακολουθεί απόσπασμα από το κείμενο - ύμνο που είχαμε γράψει για το έργο:
"Η ιδιαιτερότητα στην τελευταία δημιουργία της Céline Sciamma, που υπογράφει τη σκηνοθεσία και το σενάριο, δε βρίσκεται στην εξέλιξη της φαινομενικά απλοϊκής ιστορίας της, αλλά στον τρόπο απόδοσής της. H συνάντηση δύο γυναικών σε ένα απομονωμένο αρχοντικό στη Βρετάνη των τελών του 18ου αιώνα οδηγεί σε έναν προβλέψιμα αδιέξοδο έρωτα, μόνο με παρόν και χωρίς μέλλον. Η διαφορά έγκειται στην ευαισθησία με την οποία η Sciamma έχει φτιάξει την ταινία της, "χτίζοντας" με μοναδική δεξιοτεχνία μία από τις ομορφότερες ιστορίες αγάπης που έχουμε παρακολουθήσει στη μεγάλη οθόνη, αναδεικνύοντας την αξία και το δικαίωμα στον έρωτα, πέρα από διακρίσεις, περιορισμούς και απαγορεύσεις."
Συνεχίζοντας στις "ξενόγλωσσες" προτάσεις μία σουηδική ταινία του Ruben Östlund. Κοινωνική σάτιρα, εικόνες που μένουν, καυστική κριτική στον κόσμο της τέχνης και στον σύγχρονο τρόπο ζωής με αναφορές στον κοινωνικό ρατσισμό, στην αδιαφορία για τον πλησίον και στην αδράνεια του πολίτη - καταναλωτή - θεατή. Τα τελευταία σαράντα λεπτά της ταινίας μας μεταφέρουν σε άγνωστα κινηματογραφικά μονοπάτια, κάνοντάς μας να περιμένουμε το απροσδόκητο. Βραβευμένη επίσης με Χρυσό Φοίνικα.
- Στο κινηματογραφικό σύμπαν του Ingmar Bergman
Και μιας και έγινε η αναφορά στον σύγχρονο σουηδικό κινηματογράφο, την τιμητική του έχει στην υπηρεσία ο κορυφαίος δημιουργός με έργα που σφράγισαν την έβδομη τέχνη.
Φάννυ και Αλέξανδρος / Fanny & Alexander (1982), H Έβδομη Σφραγίδα / The Seventh Seal (1957), Φθινοπωρινή Σονάτα / Autumn Sonata (1978) και Άγριες Φράουλες / Wild Strawberries (1957) αυτά που ξεχωρίσαμε. Ταινίες ψυχογραφήματα, που μετασχηματίζουν το ατομικό σε καθολικό με "σκανδαλώδη" ευκολία και σενάρια που όμοιά τους βρίσκουμε μόνο στους κλασικούς θεατρικούς συγγραφείς.
Ξεκινάμε με το "Φάννυ και Αλέξανδρος", μία από τις ομορφότερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά (με την τηλεοπτική εκδοχή του να ξεπερνά το πεντάωρο), που μπορεί να ικανοποιήσει τους πάντες, σινεφίλ και μη. Ορισμένοι θα εντυπωσιαστούν από τα χρώματα και τα βγαλμένα από πίνακες πλάνα, από τις γεμάτες ζωή εικόνες στο ξεκίνημα και την εναλλαγή χαράς και λύπης στην πορεία, από την ιστορία που είναι ευκολονόητη και μας απορροφά στον κόσμο της, χωρίς να το καταλάβουμε. "Μιλά" το έργο στον απλό θεατή, που δεν θέλει να το πολυψάξει.
Για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί περαιτέρω όμως θα συναντήσει στην ταινία ολόκληρη την καλλιτεχνική πορεία του Bergman, αναγνωρίζοντας μοναδικά πλάνα - σήματα κατατεθέντα της καριέρας του. Από τα κοντινά στα πρόσωπα και τις εμβόλιμες μεμονωμένες σκηνές, που λειτουργούν ως αφηγηματικά μέσα, μέχρι την ονειρική διάσταση, που αποκτά το έργο στο τέλος. Διακρίνονται ακόμα και κάποια από τα αυτοβιογραφικά του στοιχεία, συνειδητοποιώντας τον τρόπο με τον οποίο τα προσωπικά βιώματα εμπνέουν και επηρεάζουν τον δημιουργό - καλλιτέχνη.
Αυτή η πολυεπίπεδη ερμηνεία των έργων του Bergman, απόρροια του βάθους που έχουν το σενάριο και οι χαρακτήρες του, συναντάται και στη "Φθινοπωρινή Σονάτα", την τελευταία ταινία της Ingrid Bergman (απλή συνωνυμία) στην οποία ο ρόλος της μητέρας, που άφησε την οικογένεια και τα παιδιά για την καριέρα της, έχει πολλά κοινά στοιχεία με την ίδια τη ζωή της.
Η ιδιοφυία του Bergman έγκειται στη φαινομενική απλότητα των ιστοριών του, που τις καθιστά ιδιαίτερα προσιτές στο κοινό. Στην πράξη υφίσταται το προαναφερόμενο βάθος, αιτία και συνάμα συνέπεια της αλληγορικής διάστασης και του συμβολισμού χαρακτήρων και γεγονότων, με τις ερμηνείες να διαφοροποιούνται και από τα βιώματα και τις εμπειρίες του ίδιου του θεατή, μετατρέποντας αμφίδρομα το προσωπικό σε καθολικό.
Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα στη φιλμογραφία του από τη συνάντηση του ιππότη Max von Sydow με τον μαυροντυμένο Θάνατο (Bengt Ekerot) στην Έβδομη Σφραγίδα και την παρτίδα σκακιού ενός παιχνιδιού που είναι εκ των προτέρων καταδικασμένο. Μία από τις γνωστότερες κινηματογραφικές στιγμές σε μία ιστορία η οποία στην πορεία μετατρέπεται σε υπαρξιακή αναζήτηση, χωρίς τέλος.
Στις "Άγριες Φράουλες" της ίδιας χρονιάς το παρόν συνυπάρχει με το παρελθόν με μία γλυκόπικρη διάθεση απολογισμού. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο της ταινίας αποκαλύπτεται το νόημα της ίδιας της ζωής.
Αυτό το "μπέρδεμα" των ορίων ανάμεσα στην πραγματικότητα εκτός μεγάλης οθόνης με τη μυθοπλασία του κινηματογράφου προκύπτει και από τις πιο προσωπικές πινελιές στο έργο του Bergman, αναδεικνύοντας τις σκέψεις, τα βιώματα και την ψυχή του ίδιου του δημιουργού μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία σε κάποιες από τις σπανιότερες και γνησιότερες κινηματογραφικές "εξομολογήσεις".
- H φιλμογραφία του Woody Allen
Μετά τον Bergman ο δημιουργός με τις περισσότερες παρουσίες στην υπηρεσία είναι ο Woody Allen. Αν και δεν έχουμε πετύχει για την ώρα τα καλύτερα έργα του, το Match Point (2005) είναι από τις αγαπημένες εξαιρέσεις, που μας υπενθυμίζουν πως ο Allen μπορεί να κάνει και αξιόλογες δραματικές ταινίες, πέρα από τις κωμικές, στις οποίες και τον έχουμε συνηθίσει.
Κολομβιανή ταινία - αφιέρωμα του Ciro Guerra σε όλες τις φυλές που δεν θα ακούσουμε ποτέ το τραγούδι τους. Ένας κόσμος που χάθηκε μαζί με ένα όνειρο που έπαψε να είναι πραγματικότητα. Μοναδική κινηματογραφική αλληγορία της αλλοτρίωσης, της εκμετάλλευσης και του αφανισμού των ιθαγενών του Αμαζονίου.
Σκηνοθετικό ντεμπούτο σε έργο μεγάλου μήκους της Amanda Kernell, που υπογράφει και το σενάριο, με κεντρικό θέμα τον ρατσισμό των Σουηδών απέναντι στους αυτόχθονες Λάπωνες μέσα από την προσπάθεια μίας δεκατετράχρονης Σαάμι να γίνει αποδεκτή από τους "μοντέρνους" συνομηλίκους της. Πολύ καλή η ερμηνεία της Maj-Doris Rimpi, η οποία κατάγεται από τους Σαάμι, όπως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, που υποδύονται μέλη του λαού τους.
- Οσκαρικές ερμηνείες βασισμένες σε πραγματικά πρόσωπα
Από τη μία η εξαιρετική ερμηνεία - μεταμόρφωση της Charlize Theron στο Monster (2003) σε γυναίκα του περιθωρίου, η οποία αναζητά την ελπίδα σε έναν έρωτα, που την οδηγεί στα άκρα και την καταστροφή. Ενα σκληρό έργο, το οποίο βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.
Από την άλλη το Dallas Buyers Club (2013) με τον συγκλονιστικό Matthew McConaughey, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με το σύστημα και με τον (ρατσιστή και ομοφοβικό στον ρόλο) εαυτό του, όταν μαθαίνει πως είναι φορέας του AIDS. Bασισμένη και αυτή σε αληθινή ιστορία με τον McConaughey να υποδύεται τον Ron Woodroof.
Βλέποντας τα πρόσωπα στα οποία δόθηκαν τα αντίστοιχα Όσκαρ και σε άλλες χρονιές συνειδητοποιούμε πως πολλές φορές ο όρος "ερμηνεία" ταυτίζεται με εκείνον της "καλύτερης μεταμόρφωσης". Αυτή τη φορά μικρότερο ρόλο έπαιξε το make-up και μεγαλύτερο τα κιλά που πήραν ή έχασαν οι δύο ηθοποιοί.
Μιας και έγινε αναφορά σε οσκαρικές ερμηνείες, αλησμόνητος ο ρόλος του Casey Affleck στο "Μanchester by the Sea", ένα έργο που πραγματεύεται την κατάθλιψη, την απώλεια, την απόγνωση και τη συγχώρεση, συναισθήματα τα οποία ενσαρκώνει ο ηθοποιός με μοναδικό τρόπο. Βραβευμένο και με Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου για το εξαιρετικό κείμενο του Kenneth Lonergan, ο οποίος βρίσκεται πίσω και από τη σκηνοθεσία.
Εξίσου σημαντική και η βραβευμένη με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου ερμηνεία της Julianne Moore στο "Still Alice", ταινία που παρουσιάζει την αγωνία των ασθενών από τη νόσο Alzheimer στο να διασώσουν τις μνήμες του παρελθόντος και να διατηρήσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής μαζί με τους οικείους τους. O Richard Glatzer, ο οποίος σκηνοθέτησε μαζί με τον Wash Westmoreland, πέθανε από Αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS) λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση του έργου.
Ολοκληρώνοντας τις αναφορές των ταινιών της υπηρεσίας που έχουν βραβευτεί με Όσκαρ στις βασικές κατηγορίες, ξεχωρίζει το πολυβραβευμένο "The Hurt Locker", ένα έργο βγαλμένο μέσα από τον πόλεμο στο Ιράκ με τη ματιά της Kathryn Bigelow, της πρώτης γυναίκας - σκηνοθέτιδος η οποία βραβεύτηκε με το χρυσό αγαλματίδιο. Μία ομάδα εξουδετέρωσης ναρκών του αμερικανικού στρατού φτάνει στα όριά της, αντικρίζοντας τη φρίκη του πολέμου.
Η ταινία σάρωσε στα Όσκαρ κερδίζοντας το Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου, Μοντάζ, όπως και τα Μίξης Ήχου και Επεξεργασίας Ήχου.
Όταν αναφερόμαστε σε έργα με ένταση δε γίνεται να μην αναφερθούμε στην ταινία των αδερφών Benny και Josh Safdie, που διακρίνεται για τους καταιγιστικούς της ρυθμούς. Ένας αγνώριστος Robert Pattinson στην καλύτερη ερμηνεία του μέχρι το μεταγενέστερο "The Lighthouse / Ο Φάρος (2019)", για το οποίο και είχαμε γράψει παλιότερα, κάνει τα πάντα για να βγάλει τον αδερφό του από τη φυλακή. Έχοντας αρκετές σκηνές γυρισμένες ανάμεσα σε ανυποψίαστο κόσμο με τον μεταμορφωμένο Pattinson να περνά απαρατήρητος από τα έκπληκτα βλέμματα των περαστικών. Τα αδιέξοδα του πρωταγωνιστή θυμίζουν το μεταγενέστερο "Άκοπο Διαμάντι / Uncut Gems (2019)" των ίδιων δημιουργών.
Μία αντιπολεμική ιστορία από τον Ισραηλινό Samuel Maoz, ο οποίος επίσης σκηνοθετεί, χωρισμένη σε τρία μέρη με το δικό τους ξεχωριστό ύφος. Σατιρίζοντας την τυπολατρία του μιλιταρισμού και τον απρόσωπο χαρακτήρα του κράτους, παρουσιάζοντας, παράλληλα, τον παραλογισμό του πολέμου και την απέλπιδα προσπάθεια των ανθρώπων στο να ξεφύγουν από τη μοίρα, που οι ίδιοι και οι κοινωνίες τους έχουν δημιουργήσει.
Κάθε πλάνο και στιγμή της ταινίας έχουν λόγο ύπαρξης με το ονειρικό δεύτερο μέρος να κλέβει τις εντυπώσεις σε μία σουρεαλιστική και απρόβλεπτη ισραηλινή εκδοχή της λούφας και παραλλαγής με τα επαναλαμβανόμενα βήματα του χορού του τίτλου να μας μιλούν αλληγορικά για τα σύγχρονα αδιέξοδα Ισραηλινών και Παλαιστινίων, που παρακολουθούμε στους τηλεοπτικούς δέκτες μας εδώ και δεκαετίες.
Βραζιλιάνικη ταινία σε σκηνοθεσία της Anna Muylaert με αναφορές στις κοινωνικές ανισότητες και την πάλη των τάξεων μέσα από τη σχέση της μάνας - υπηρέτριας, της ανεξάρτητης κόρης της και των αφεντικών της πρώτης. Έξυπνες αναφορές στις σύγχρονες κοινωνικο - οικονομικές διαφορές με την εξαιρετική Regina Casé στον ρόλο της υπηρέτριας, που "αφυπνίζεται" από την κόρη της.
Kοινωνικοί προβληματισμοί από τον πάντοτε ευαισθητοποιημένο σκηνοθέτη Ken Loach, με ακόμα μία ιστορία της βιοπάλης βγαλμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Πρωταγωνιστεί ο Dave Johns στον ρόλο ενός μεσήλικα μαραγκού με προβλήματα υγείας, ο οποίος προσπαθεί να σταθεί με αξιοπρέπεια απέναντι σε ένα απρόσωπο και απάνθρωπο σύστημα. Βραβευμένο με τον Χρυσό Φοίνικα.
H τελευταία ταινία του Harry Dean Stanton, που δεν πρόλαβε να τη δει ολοκληρωμένη στη μεγάλη οθόνη, αφήνοντάς μας μία εξαιρετική ερμηνεία στο κύκνειο άσμα του. Ένας βετεράνος του αμερικανικού ναυτικού έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της επιβαρυμένης υγείας του, προσπαθώντας να νοηματοδοτήσει το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής της ζωής του. Από τις ερμηνείες στις οποίες ταυτίζονται ρόλος και ηθοποιός.
Tο κορυφαίο αντιφασιστικό αριστούργημα του Guillermo del Toro, που λίγο έλειψε να μη γυριστεί ποτέ, όταν ο ίδιος ξέχασε το τετράδιο με τις προσωπικές σημειώσεις και τα σχέδια των χαρακτήρων της ταινίας σε ένα ταξί. Ένα αλληγορικό παραμύθι για ενήλικες, που δε μένει στην πάντα εντυπωσιακή εικόνα των έργων του δημιουργού, αλλά συνοδεύεται και από την ουσία των μηνυμάτων του. Βραβευμένο με Όσκαρ Φωτογραφίας, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και Μακιγιάζ.
Ένα μοναδικό κινηματογραφικό ποίημα από τον Pawel Pawlikowski για το οποίο είχαμε γράψει παλιότερα :
"Το κλείσιμο συμβολικό μπροστά στο σταυροδρόμι από το οποίο όλα ξεκίνησαν. Απάντηση δεν υπάρχει, ούτε εξήγηση. Μένεις με τη γλυκόπικρη γεύση ενός άνισου έρωτα που κατάφερε να σταθεί όρθιος αντιστεκόμενος στον χρόνο και τον χώρο, αποδεικνύοντας την ίδια την αλήθεια του."
- Τι άλλο μας έμεινε;
Στα όσα θυμηθήκαμε και προτείναμε όλο και κάτι μπορεί να μας διέφυγε. Επειδή τα γούστα διαφέρουν αναφέρουμε και κάποιες αξιόλογες επιλογές, που επίσης ξεχωρίσαμε, έστω σε έναν μικρότερο βαθμό από τις προηγούμενες.
Στις οσκαρικές είδαμε το "Πράσινο Βιβλίο / Green Book" (2018), βραβευμένη με Καλύτερης Ταινίας, Πρωτότυπου Σεναρίου και Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Mahershala Ali για το οποίο είχαμε γράψει και παλιότερα στο paspartou, όπως και το "Εγώ, η Τόνια / I, Tonya" (2017) με την αληθινή ιστορία της αθλήτριας του καλλιτεχνικού πατινάζ Tonya Harding, την οποία υποδύεται με επιτυχία η Margot Robbie, με την Allison Janney να βραβεύεται με το χρυσό αγαλματίδιο Β' Γυναικείου για τον ρόλο της καταπιεστικής μητέρας της.
Ως προς τις ταινίες του Woody Allen, άξιο αναφοράς είναι και το έργο "Διαλύοντας τον Χάρυ / Deconstructing Harry" (1997), το οποίο καταφέρνει να ξεχωρίσει ανάμεσα στις δεκάδες δημιουργίες του.
Στις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις ανήκουν το κορεάτικο ψυχολογικό θρίλερ "Το Παιχνίδι με τη Φωτιά / Burning" (2018) του Lee Chang-dong, το οποίο βασίζεται σε μία από τις ιστορίες του "Ο ελέφαντας εξαφανίζεται" του Murakami, το "Μεσοκαλόκαιρο / Midsommar" (2019) του Ari Aster, που είναι σημείο αναφοράς για το είδος των ταινιών φολκλορικού τρόμου, αλλά και το "Ποίηση χωρίς Τέλος / Endless Poetry" (2016), η τολμηρή αυτοβιογραφική ταινία του Alejandro Jodorowsky με τα έντονα θεατρικά στοιχεία. Ξεχωριστό και το "Μόνο οι Εραστές μένουν ζωντανοί / Only Lovers Left Alive" (2013), το βαμπιρικό, μελαγχολικό παραμύθι για την αιωνιότητα του Jim Jarmusch με τους Tilda Swinton και Tom Hiddleston να υποδύονται ένα ζευγάρι βρυκολάκων, το οποίο χάνεται στην καθημερινότητα της αιωνιότητάς του.
Από τα έργα με θέμα τους τις ανθρώπινες σχέσεις αναφέρουμε το τρίτο και πιο πρόσφατο μέρος της μακροβιότερης κινηματογραφικής ιστορίας αγάπης, ενός ακόμα πειράματος του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Richard Linklater, "Πριν από τα Μεσάνυχτα / Before Midnight" (2013) με το ζευγάρι των Jesse (Ethan Hawke) και Celine (Julie Delpy) να μεγαλώνει παράλληλα με εμάς για να μας θυμίσει το πώς οι άνθρωποι αλλάζουν στην πάροδο του χρόνου, περνώντας από τον ρομαντισμό των νιάτων στην απομυθοποίηση των ονείρων τους και το "Η Αγάπη είναι Παράξενη / Love is Strange" (2014) με τον έρωτα δύο αντρών (αξιομνημόνευτες οι ερμηνείες των John Lithgow και Alfred Molina), ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με τον πουριτανισμό και την υποκρισία του κοινωνικού περίγυρου και στέκεται όρθιος, εμπνέοντας εκείνους που συνεχίζουν να βλέπουν με τα μάτια της καρδιάς τους.
Στις σπάνιες περιπτώσεις παλαιών ταινιών της υπηρεσίας ξεχωρίσαμε το "Ξένος Ανταποκριτής / Foreign Correspondent" (1940) του Alfred Hitchcock. Ένα κατασκοπικό θρίλερ, που γυρίστηκε κυριολεκτικά στα πρόθυρα του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, με τη σκηνή του αεροσκάφους στο κλείσιμο να εντυπωσιάζει ακόμη και στις μέρες μας.
Άλλες ξένες ταινίες που μας έμειναν ήταν το γαλλικό "Custody / Jusqu'à la garde" (2017) με τις επίκαιρες αναφορές στην ενδοοικογενειακή βία και ένα κλείσιμο γεμάτο αγωνία, "Η Νηπιαγωγός / The Kindergarten Teacher" (2018), για την οποία είχαμε γράψει και παλιότερα, με τη Maggie Gyllenhaal σε μία σχέση αγάπης με τον χαρισματικό μαθητή της, που γίνεται ψύχωση και εμμονή, η "Aρκτική / Arctic" (2018), έργο στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί, με τον Mads Mikkelsen σε έναν αγώνα επιβίωσης ενάντια στα στοιχεία της φύσης και τα όριά του και το "Οι Φλέβες της γης / Veins of the World" (2020) από τη Μογγολία με την απέλπιδα προσπάθεια των ντόπιων να αντισταθούν στην άναρχη εκμετάλλευση της γης τους από εταιρείες εξόρυξης χρυσού, που καταστρέφουν το παρθένο οικοσύστημα.
Σημαντικό κομμάτι του Ertflix είναι και οι ελληνικές παραγωγές (σε πολλές από τις οποίες συμμετέχει και η κρατική τηλεόραση), στις οποίες διακρίναμε τη "Μικρά Αγγλία" (2013) του Παντελή Βούλγαρη, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη με πανέμορφη κινηματογράφηση, έχοντας σε πρώτο πλάνο το νησί της Άνδρου στις αρχές του 20ου αιώνα και τα δράματα των ναυτικών οικογενειών της εποχής για όσους ταξίδευαν, αλλά και για εκείνους που έμεναν πίσω και το "Miss Violence" (2013) του Αλέξανδρου Αβρανά με το επίκαιρο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης να σοκάρει με την ωμότητα με την οποία αποδίδεται.
- Επίλογος μέχρι το επόμενο αφιέρωμα
Η ευχή μας είναι το Ertflix να συνεχίσει να προσφέρει ποιοτικές προτάσεις, χωρίς πρόσθετο κόστος για τον θεατή. Από τα όσα καταγράψαμε θα θέλαμε να δούμε στην υπηρεσία περισσότερες κλασικές ταινίες και αφιερώματα σε μεγάλους δημιουργούς του παγκόσμιου κινηματογράφου, κάτι που η κρατική τηλεόραση μας είχε συνηθίσει παλιότερα. Όσο περισσότερες οι νέες αξιόλογες προσθήκες τόσο πιο γρήγορα και εμείς θα επανέλθουμε.
