Εξαιρετικά συστατικά, αμφίρροπο αποτέλεσμα
Το Εθνικό Θέατρο μας έχει συνηθίσει σε τολμηρές παραστάσεις κλασικών έργων με εξαιρετικές παραγωγές που άλλοτε ενθουσιάζουν ( Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε, Ο Άνθρωπος που Γελά, La Strada ) και άλλες φορές διχάζουν με τη μοντέρνα απόδοση του αυθεντικού υλικού τους ( Μισάνθρωπος ). Στην τέχνη ο πειραματισμός είναι εκ των ουκ άνευ και καλώς το Εθνικό πρωτοπορεί, έστω και αν σε κάποιες περιπτώσεις το ρίσκο δεν αποδίδει.
"Το Καινούργιο Σπίτι" ("La casa nova") του Carlo Goldoni είναι ένα από τα κλασικότερα έργα του ιταλικού θεάτρου, ενός δημιουργού που εκσυγχρόνισε την κωμωδία της χώρας του, προχωρώντας, πέρα από τους αυτοσχεδιασμούς και τις μάσκες της commedia dell'arte της εποχής του, στους πραγματικούς χαρακτήρες και τις καταστάσεις της καθημερινότητας, που συναντάμε στις θεατρικές σκηνές του σήμερα. Εμπνεόμενος από τον Μολιέρο, δημιούργησε παραστάσεις που χαρακτηρίζονται από την κομψότητα, το εκλεπτυσμένο χιούμορ, την απλή γλώσσα και την ειλικρίνειά τους, χωρίς να είναι το ίδιο καυστικές με εκείνες του ινδάλματός του.
Η παράσταση στηρίζεται στο πρωτότυπο κείμενο, έχοντας ως πρωταγωνιστές ένα νιόπαντρο ζευγάρι, με την ιδιότροπη Καικίλια (Εύη Σαουλίδου) να επιζητά την πολυτέλεια μιας χλιδάτης ζωής και τον ερωτευμένο Αντζολέτο (Ντένης Μακρής) να ικανοποιεί τις παράλογες απαιτήσεις της, προσπαθώντας απεγνωσμένα να ολοκληρώσει το νέο τους σπίτι, αν και χρεωκοπημένος, μέσω ψεύτικων υποσχέσεων στα συνεργεία και τους δανειστές του. Παρουσιάζονται οι πλούσιοι γείτονες, οι "φίλοι",οι συγγενείς, το υπηρετικό προσωπικό μαζί με το ναρκισσισμό, τον άκρατο υλισμό, τη ματαιοδοξία, την υποκρισία, τον παραλογισμό των αδιέξοδων καταστάσεων, τον κυνισμό, την παθητικότητα και την αδιαφορία της πλειοψηφίας στην προδιαγεγραμμένη καταστροφή.
Κάπου εκεί όμως σταματούν οι ομοιότητες, μιας και η εν λόγω εκδοχή έχει ως αφετηρία το κείμενο, τους χαρακτήρες και την εποχή τους για να παρουσιάσει το όραμα των δημιουργών της με επιλογές που επιχειρούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο κλασικό και το καινούργιο, χωρίς την προσδοκώμενη επιτυχία. Ενώ τα στοιχεία της παράστασης μεμονωμένα εντυπωσιάζουν, με τα κουστούμια, το σκηνικό και τους φωτισμούς να ξεχωρίζουν, τη ζωντανή μουσική να είναι ατμοσφαιρική, τους ηθοποιούς, τον χορευτή, μαζί με τον βαρύτονο της ομάδας να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε ερμηνείες, παρουσία και φωνή, δεν καταφέρνουν να "δέσουν" μεταξύ τους στο βαθμό που θα θέλαμε.
Στα κουστούμια προσπαθούν να "συνυπάρξουν" εκπληκτικής σύλληψης ρούχα εποχής με επιλογές του σήμερα (ξεχωρίζει η στολή υπηρέτριας - Sailor Moon), η μουσική σε μεγάλα διαστήματα σκεπάζει με ένα "πέπλο" μιζέριας και κατήφειας τα όσα (κωμικά υποτίθεται) διαδραματίζονται επί σκηνής, στοιχείο που γίνεται εντονότερο με την επιλογή του μπαρόκ αισθητικής νεκροταφείου ως σκηνικό, με τα εμβόλιμα οπερατικά στοιχεία να ενισχύουν την αίσθηση του πομπώδους ύφους (σε ένα έργο που στην αυθεντική του μορφή έχει στον αντίποδα ανάλαφρο και ευχάριστο τόνο) και με τη συνεχή παρουσία του χορευτή - "αγγέλου", όσο εικαστικά άρτια και αν είναι, να μένει στην εικόνα και τον εντυπωσιασμό, χωρίς να δικαιολογεί επί της ουσίας την ύπαρξή της.
Oι ερμηνείες με τη σειρά τους είναι αρκετά καλές με τους ηθοποιούς, όμως, να προκαλούν το γέλιο κυρίως με την κίνηση και όχι με τα λόγια, που μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό παράταιρων ήχων και εικόνων αποδυναμώνονται (ως προς το κωμικό στοιχείο) μαζί με το ίδιο το κείμενο και το ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες και την εξέλιξη της ιστορίας. Οξύμωρη η αίσθηση πως οι επιμέρους κινησιολογικές επιλογές λειτουργούν ως ιδιότυπες "μάσκες" θυμίζοντας συνειρμικά την commedia dell'arte, από την οποία ο Goldoni προσπαθούσε να "ξεφύγει". Χαρακτήρες που σε στιγμές φαντάζουν καρικατούρες και λειτουργούν μηχανικά και άψυχα, πετυχαίνουν να μεταδώσουν την αίσθηση της κενότητας και της σήψης, με τίμημα την ανία του θεατή και την απώλεια της σπιρτάδας της αυθεντικής εκδοχής, που επιβαρύνονται από την αύξηση της διάρκειας του έργου σε περισσότερο από δίωρο.
Η σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Σκουρλέτη μας άφησε με την εντύπωση πως αποσκοπεί στο να αποδώσει την τραγικότητα της κωμωδίας του Goldoni, μετατρέποντας την υποτιθέμενη ουτοπία των ηρώων της σε μία δυστοπία ανάμεσα στο χθες και το σήμερα. Αν και η προσπάθεια είναι εμφανής σε όλα τα επίπεδα, δυστυχώς, το αποτέλεσμα περισσότερο κουράζει και απογοητεύει, μιας και το ταλέντο υπάρχει, αλλά δεν έχει αξιοποιηθεί με τρόπο που να δικαιολογεί το όνομα Carlo Goldoni στον τίτλο της παράστασης, αποδεικνύοντας πως κάποιες φορές το "παλιό" μπορεί να είναι λιγότερο βαρύγδουπο και περισσότερο λειτουργικό και ουσιαστικό από το "καινούργιο".
Πρωτότυπο Κείμενο: Carlo Goldoni / Μετάφραση: Ειρήνη Μουντράκη
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Παίζουν (αλφαβητικά): Χάρης Ανδριανός, Αντώνης Αντωνόπουλος, Άγγελος Αποστολίδης, Στέλλα Βογιατζάκη, Πολύδωρος Βογιατζής, Αντώνης Γκρίτσης, Θανάσης Δήμου, Τάσος Καραχάλιος, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Ντένης Μακρής, Βασίλης Μίχας, Μαρία Πανουργιά, Εύη Σαουλίδου, Πηνελόπη Τσιλίκα.
Μουσικοί επί σκηνής: Γιάννης Αγρανιώτης (βιολί), Αλέξης Μαστιχιάδης (τσέμπαλο)
Εθνικό Θέατρο - Θέατρο Rex, Σκηνή "Μαρίκα Κοτοπούλη"
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 20:30 - Τετάρτη, Κυριακή 19:00
Διάρκεια: 120' (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές Εισιτηρίων:
Ειδική προσφορά: από 1/12 έως 11/12 γενική είσοδος 13€
Σάββατο, Κυριακή & επίσημες αργίες: Διακεκριμένη Ζώνη 25€ / Α΄ Ζώνη 18€ / Β΄ Ζώνη (Θεωρεία & A Εξώστης) 15€ / Γ’ Ζώνη (Β΄ Εξώστης) 5€
Τετάρτη & Πέμπτη: Διακεκριμένη Ζώνη 18€ / Α’ & Β’ Ζώνη 15€ / Γ' Ζώνη 5€
Παρασκευή: Διακεκριμένη Ζώνη 18€ / Α’ & Β’ Ζώνη 13€ / Γ' Ζώνη 5€
Φοιτητικό - Νεανικό: Πέμπτη 10€ (εκτός διακεκριμένης) / Τις υπόλοιπες ημέρες 13€ (εκτός διακεκριμένης και Α Ζώνης έως 10η σειρά)
Άνω των 65: Τετάρτη 10€ (εκτός διακεκριμένης) / Τις υπόλοιπες ημέρες 13€ (εκτός διακεκριμένης ζώνης)
Πολύτεκνοι: 10 € όλες τις ημέρες (εκτός διακεκριμένης ζώνης)
Κάρτα ανεργίας: 5€ ( Μόνο Τετάρτη/Πέμπτη - Μόνο από τα ταμεία του θεάτρου )
Για περισσότερες πληροφορίες : Το Καινούργιο Σπίτι
