Ενώπιος ενωπίω στον καθρέφτη
To κείμενο του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ είναι το μεγαλύτερο προτέρημα, αλλά και η "Αχίλλειος πτέρνα" της παράστασης. Δύο άντρες χωρίς όνομα, με τον ένα (Χριστοδούλου Στυλιανός) να αναζητά τη γυναίκα του στο σπίτι του άλλου (Δημήτρης Μαύρος) σε μία "τυχαία" συνάντηση, που μόνο τυχαία δεν αποδεικνύεται. Η αγωνία και η απόγνωση στο πρόσωπο του πρώτου συναντούν την επιφανειακή ευγένεια και το μαύρο χιούμορ του δεύτερου σε ένα μοναδικό διάλογο μίας ώρας, που καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον μέσα από τις συνεχείς ανατροπές στη δυναμική της μεταξύ τους σχέσης.
Πολλά τα ερωτήματα που μας ταλάνισαν. Τι απέγινε η γυναίκα; Ποια η σχέση του δεύτερου άντρα με εκείνη; Τι την οδήγησε στο να φύγει; Περνώντας ο χρόνος τα ερωτήματα απαντώνται, οι μάσκες πέφτουν για να αποκαλυφθούν καινούργιες και οι ρόλοι εναλλάσσονται, προκύπτοντας ερωτηματικά για εκείνον που την αναζητά, αντιστρέφοντας τις εικόνες που έχουμε για το πρωταγωνιστικό δίδυμο.
Οι διάλογοι ασυναίσθητα μας οδήγησαν από το κλίμα μυστηρίου σε εκείνο της "ασφυξίας" με τους δύο άντρες να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο με τρόπο εξωπραγματικό. Οι αναφορές στον Άλαν Πόε ταιριάζουν με τις παράλογες και αλλόκοτες καταστάσεις που διαδραματίζονται, στις οποίες αρχίζουμε να αμφισβητούμε όλα όσα θεωρούσαμε ως δεδομένα, για να φτάσουμε προς το κλείσιμο να παρατηρούμε τα κοινά σημεία των χαρακτήρων σε βαθμό απόλυτης ταύτισης.
Τελικά, έχουμε να κάνουμε με το ίδιο πρόσωπο, με μία διχασμένη και διαταραγμένη προσωπικότητα, με δύο θύτες με θύμα τους την ίδια γυναίκα ή με τις φωνές της συνείδησής του(ς) που προσπαθούν να ακουστούν μέσα από τη σύγκρουση μίσους και αγάπης; Οι ομοιότητες στα ρούχα, η ταύτιση στην κίνηση στο κλείσιμο, τα λόγια που ανταλλάσσουν στα τελευταία λεπτά αποτελούν ενδείξεις, όχι όμως και οριστικές απαντήσεις στα παραπάνω.
Η ένστασή μας έγκειται στο ότι το ενδιαφέρον μας επικεντρώθηκε στο να βρούμε την έξοδο από τον "λαβύρινθο" της παράστασης, επιθυμώντας να λύσουμε το γρίφο του μυστηρίου, χωρίς να αντιμετωπίσουμε το έργο ως ένα ψυχογράφημα της ανθρώπινης φύσης, που επιδιώκει να δώσει απαντήσεις σε βαθύτερα υπαρξιακά ερωτήματα. Περισσότερο το είδαμε ως ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ και λιγότερο ως μία αλληγορία της "κατάβασης" στα άδυτα του "υπογείου" της ανθρώπινης ψυχής, όπως, ίσως, θα ήθελε ο τίτλος να μας κάνει να πιστέψουμε.
Επιπλέον, οι ιστορίες των χαρακτήρων είναι τόσο αποσπασματικές και συμβολικές, που, μαζί με τα ερωτηματικά για το ποια είναι η (δυσδιάκριτη) αλήθεια, δεν μας βοήθησαν στο να ταυτιστούμε μαζί τους, μιας και δεν αντιληφθήκαμε με σαφήνεια τα κίνητρα των πρωταγωνιστών και το τι τελικά συνέβη. Η συναισθηματική προσέγγιση των όσων διαδραματίζονται δύσκολη, όσο και αν προσπάθησε η Νατάσα Παπαμιχαήλ με την παρουσία και τη σκηνοθεσία της να μας αλλάξει γνώμη, μιας και οι διάλογοι είναι περισσότερο εγκεφαλικοί, οδηγώντας σε λογικά παράδοξα με αποκορύφωμα την αδυναμία του να ερμηνεύσουμε τα όσα προηγήθηκαν στην παράσταση, έχοντας δει το φινάλε της.
Παρά τις ενστάσεις μας, το κείμενο παραμένει ιδιαίτερο, καταφέρνοντας να κρατήσει το ενδιαφέρον με την πρωτοτυπία του, υπάρχουν ανατροπές στην ιστορία και στο κλίμα του έργου, έχοντας δύο ηθοποιούς σε εξαιρετική φόρμα. Βγαίνοντας, όμως, από το θέατρο νιώσαμε (και λιγότερο σκεφτήκαμε) πως θα μπορούσε να μας πει περισσότερα, αν έβαζε στην άκρη τα σεναριακά τεχνάσματα για να εστιάσει στην ίδια την ιστορία και τους ανθρώπους της.
Πρωτότυπο κείμενο: Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ / Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Νατάσα Παπαμιχαήλ
Παίζουν: Χριστόδουλος Στυλιανού, Δημήτρης Μαύρος, Νατάσα Παπαμιχαήλ
Θέατρο OLVIO
Διάρκεια: 70' (χωρίς διάλειμμα)
Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Τιμές Εισιτηρίων: Γενική είσοδος στο ταμείο 13€ - Προπώληση 11€ / Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜΕΑ 10€ - Προπώληση 9€
Για περισσότερες πληροφορίες : Υπόγειο
