Θέατρο: Σταματία, το γένος Αργυροπούλου

Oυζουνίδου
08.04.2020
Θέατρο: Σταματία, το γένος Αργυροπούλου

Το σεμεδάκι μίας Ελλάδας σε αδιέξοδο από τον εξώστη

 Mε αυτήν την Ελένη Ουζουνίδου ξεχνάς την απομακρυσμένη κάμερα και τη μικροσκοπική παρουσία της στο αχανές πλάνο, κάτι που, δυστυχώς, δεν ισχύει για κάποιες άλλες από τις μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις που έχουμε δει τις τελευταίες μέρες να κυκλοφορούν ελεύθερες στο Διαδίκτυο. Μένεις στη βραβευμένη ερμηνεία, όπως και στην εξαίσια φωνή της. Το κείμενο του Κώστα Σωτηρίου ζωντανεύει μέσα από την πρωταγωνίστρια, που ενσαρκώνει μία παραδοσιακή, συμπαθητική και καλοκάγαθη Ελληνίδα, η οποία ζει εγκλωβισμένη στις αρχές - δεσμά του παρελθόντος της. Παράσταση που παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και σε ολόκληρη την Ελλάδα για 4 συναπτά χρόνια την περίοδο 2014-2018.

Ακολουθεί η υπόθεση του έργου από το Θέατρο του Νέου Κόσμου:
"Σταματία, το γένος Αργυροπούλου. Γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη ανώτερου δημοσίου υπαλλήλου, διαπαιδαγωγημένη με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού. Ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει τη ζωή που προχωράει δίπλα της... Επιμένει πεισματικά να βλέπει τα πάντα μέσα από τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά, καταλήγοντας άλλοτε τραγική κι άλλοτε κωμική φιγούρα, μέσα στα γεγονότα που διαδραματίζονται δίπλα της και αφορούν άμεσα τόσο την ίδια, όσο και τους δικούς της ανθρώπους. Προσκολλημένη σε αυτό που η ίδια θεωρεί εθνικά, ηθικά και θρησκευτικά σωστό, καταλήγει να έρθει σε ρήξη με το περιβάλλον της και να κάνει την αναδρομή της ζωής της, απομένοντας μόνη."


Νίκος Πράσσος

Νίκος Πράσσος

Μου είπε η σύζυγος "τα γράφεις που τα γράφεις δεν τα ανεβάζεις και σε καμιά ιστοσελίδα;" Όπερ και εγένετο.  Η τέχνη ισορροπεί τον τεχνοκρατισμό της Πληροφορικής, που σπουδάσαμε και διδάσκουμε. Συναίσθημα και ορθολογισμός ακροβατούν σε ένα ταξίδι με κοινό παρoνομαστή τη γνώση, επαναπλαισιώνοντας τις υπάρξεις μας μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, μένοντας συνάμα τόσο ίδιος, όπως και οι άνθρωποί του.