Μία διαφορετική θεατρική πρόταση
Με την υπογραφή του Ευθύμη Φιλίππου, συν-σεναριογράφου των ταινιών του Λάνθιμου ("Κυνόδοντας", "Άλπεις", "Ο Αστακός"), στο πρώτο του θεατρικό έργο και σε σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη, τα Αίματα εισάγουν μία νέα θεατρική γλώσσα με τις λέξεις να μετατρέπονται σε αφετηρίες συναισθημάτων και ατμόσφαιρας, χωρίς να έχουν λογική συνοχή.
Για όποιον αναζητήσει κάποιο βαθύτερο νόημα στο σενάριο, τον περιμένει η απογοήτευση, με τα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής να έχουν αποσπασματική δομή. Τα νοηματικά κενά καλείται να τα συμπληρώσει η διέγερση των αισθήσεων, με το έργο να μετατρέπεται σε σημεία σε συναυλία και μουσικοθεατρική περφόρμανς σε ένα ιδιαίτερο θεατρικό κράμα. Οι μεμονωμένες λέξεις και φράσεις μετασχηματίζονται σε ιδιόμορφες νότες, που συνθέτουν ένα ξεχωριστό ηχόχρωμα, με τη νοηματοδότηση να γίνεται μέσω της αισθητικής εμπειρίας και όχι της λογικής ερμηνείας.
Η λιτή σκηνοθεσία της Χιώτη αναδεικνύει το έργο του Φιλίππου, αφήνοντας τις λέξεις να "ξεδιπλώσουν" τον παραλογισμό τους, μέσα από τα σώματα και τις ερμηνείες των ηθοποιών, χωρίς τους περιορισμούς και τις παρεμβολές άλλων μέσων, που θα αποδυνάμωναν τη δυναμική του κειμένου και θα οδηγούσαν σε ένα περισσότερο κουραστικό αποτέλεσμα. Το μειονέκτημα σε αυτήν την περίπτωση είναι πως από την οθόνη ο συναισθηματικός αντίκτυπος μετριάζεται, αφήνοντας μία περισσότερο αποστασιοποιημένη αίσθηση.
Μένουν το μαύρο χιούμορ και η πρωτοτυπία της παράστασης.
Ακολουθούν πληροφορίες για το έργο από τον ιστότοπο του Ιδρύματος Ωνάση:
"«Ο Δημήτρης Καλαφάτης, 40 περίπου ετών, σκίζει κατά λάθος το λαιμό του τον Ιούλιο του 1989». Ο ήρωας του Ευθύμη Φιλίππου, σαν άλλος Φιλοκτήτης, βλέπει την πληγή του να μην κλείνει, να κακοφορμίζει και να αφήνει τα αιμάτινα ίχνη της στο πουκάμισό του, στο μαξιλάρι του, στα σώματα της συζύγου και των παιδιών του. Γράφει γι’ αυτήν στον επιστήθιο φίλο του. Τα «Αίματα» είναι η αλληλογραφία των δύο ανδρών.
Γραμμένο με τη μορφή των επιστολογραφικών αριστουργημάτων του Ρουσσώ, του Λακλό και του Γκαίτε, και διανθισμένο με χιούμορ, παραδοξότητες, παρανοϊκές ομιλίες πολιτικών και ονειροφαντασίες απλών θνητών, το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη με στοιχεία υπερρεαλισμού και κωμική ευστροφία. Η τολμηρή σκηνοθέτης με το ιδιοσυγκρασιακό ύφος επεξεργάζεται με νέους όρους την έννοια του Χορού της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, όπως και της χορικότητας. Το θέμα της «κοινότητας» και οι σχέσεις μεταξύ δημόσιου και προσωπικού χώρου, συλλογικής και ατομικής μνήμης και αστικής και προσωπικής συνείδησης διατρέχουν τις παραστάσεις της, οι οποίες μπορούν να περιγραφούν και ως χορογραφημένα tableaux vivants.
Για τα «Αίματα», διαμορφώνει τη σκηνή σε ρινγκ, εντός του οποίου ενορχηστρώνει τις «κινούμενες εικόνες » μιας παράλογης παράστασης-συναυλίας: ενός ορατορίου σωμάτων και συναισθημάτων, ξέφρενων φαντασιώσεων και αποκαλυπτικών παραδοχών. Τα πρόσωπα της αλληλογραφίας ζωντανεύουν και μας προσκαλούν να γίνουμε μάρτυρες της πραγματικότητάς τους. Κάπως έτσι, το έργο γίνεται ένα μακροσκελές ερωτικό τραγούδι για την Ελλάδα της δεκαετίας του ’90, για τα προσωπικά και συλλογικά τραύματα και, εν τέλει, για το παράλογο του να ζεις σε έναν κόσμο στοιχειωμένο από τις ανοιχτές πληγές και τα ζωτικά ψεύδη."
