Έφηβος σε απόγνωση
O Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και το Θέατρο του Νέου Κόσμου επιστρέφουν στη θεματική των νέων ανθρώπων και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, φέρνοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Florian Zeller, "Ο Γιος", παράστασης που πρωτοπαίχτηκε στο εξωτερικό προ ενός έτους. Και τα τρία έργα αποτελούν διαφορετικές οπτικές της σύγχρονης οικογένειας και των προβλημάτων της, περνώντας από το ζήτημα του άγχους της μέσης ηλικίας στη "Μητέρα" (2010), σε εκείνο της άνοιας και του Alzheimer στον "Πατέρα" (2012) για να φτάσουμε στην εφηβεία και την ψυχική ασθένεια του "Γιου" σε ένα κείμενο με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία του ίδιου του συγγραφέα.
O 17χρονος Νικολά (Δημήτρης Κίτσος) έχει πέσει σε κατάθλιψη, ύστερα και από το χωρισμό των γονιών του, έχοντας χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή, την οποία αντιμετωπίζει ως "βάρος". Σταματάει να πηγαίνει στο σχολείο, κλείνεται στον εαυτό του και λέει ψέματα στους δικούς του, που παρατηρούν τις αλλαγές στη συμπεριφορά, όπως και τα σημάδια στα χέρια του και προσπαθούν να τον βοηθήσουν.
Η μητέρα του Άννα ( Δέσποινα Κούρτη ), με την οποία ο Νικολά συγκατοικεί, αγωνιά και αποφασίζει μαζί με τον πατέρα του Πιέρ ( Λάζαρος Γεωργακόπουλος ) να δεχθούν την πρόταση του παιδιού τους και να τον αφήσουν να μετακομίσει στο σπίτι του πρώην συζύγου, που ζει με τη νέα του σύντροφο Σοφία ( Άννα Καλαϊτζίδου) και το νεογέννητο μωράκι τους, δίνοντας την ευκαιρία στο παιδί για να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα, για να αποδειχθεί πως τα φαινόμενα απατούν και να φτάσουμε σε ένα κλείσιμο γεμάτο εντάσεις και ανατροπές.
Εκ πρώτης όψεως, το θέμα της παράστασης είναι η κρίσιμη περίοδος της εφηβείας και οι επιπτώσεις του διαζυγίου στα παιδιά των χωρισμένων γονέων. Στη διάρκεια, όμως, του έργου παρατηρούμε πως οι πρώην σύζυγοι έχουν μία καλή σχέση και επικοινωνία μεταξύ τους, προσπαθώντας από κοινού να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του γιου τους. Ο πατέρας, ο οποίος έχει και τον κεντρικότερο ρόλο στο έργο, επιχειρεί να διατηρήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του Νικολά, ενός παιδιού που αδιαφορεί επιδεικτικά για τις χαρές της ζωής.
Οι γονείς, λοιπόν, δεν είναι αδιάφοροι και δεν μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο αποκλειστικά ούτε σε εκείνους ούτε στο διαζύγιό τους για τη διαταραγμένη ψυχική κατάσταση του Νικολά. Ο πατέρας δε θέλει να κάνει τα ίδια λάθη με τους δικούς του γονείς και είναι παρόν στο βαθμό που μπορεί, έχοντας να φροντίσει και την καινούργια του οικογένεια, με τη νέα του σύντροφο να διατηρεί μία περισσότερο ουδέτερη και ως ένα βαθμό υποστηρικτική στάση. Τα προβλήματα, όμως, του παιδιού είναι πολύ πιο σοβαρά από ότι οι γύρω του πιστεύουν και αν γίνεται σε κάτι λάθος από πλευράς τους είναι στο ότι υποτιμούν την κατάσταση και παρουσιάζουν άρνηση στην αποδοχή της πραγματικότητας.
Στα αβασάνιστα ερωτήματα, λοιπόν, των θεατών του γιατί οι γονείς μένουν αδρανείς στα εμφανή σημάδια των αυτοκτονικών τάσεων του παιδιού, του πώς και επιμένουν στο να πάει σχολείο ή και του γιατί δεν παίρνουν νωρίτερα πιο δραστικά μέτρα, έρχεται η συνειδητοποίηση της δυσκολίας του να αποδεχτούμε την ύπαρξη του προβλήματος, αλλά και του στόχου του έργου του Zeller, που είναι η ευαισθητοποίηση απέναντι στο ζήτημα των ψυχικών ασθενειών και η εγρήγορση των εμπλεκόμενων προσώπων στην αποφυγή παρόμοιων αδιεξόδων.
Παράσταση με αργή ροή, που σε σημεία κουράζει, "χτίζοντας" όμως βαθμιαία, κομμάτι-κομμάτι, το "ψηφιδωτό" των ψυχογραφημάτων των μελών της οικογένειας, των σχέσεών τους και των μεταξύ τους δυναμικών, για να οδηγηθούμε στις διαδοχικές κορυφώσεις των ευτυχισμένων στιγμών, των εναλλακτικών πραγματικοτήτων και των ελπίδων, που ποτέ δεν έφτασαν, με τις τύψεις και τον πόνο που τις συνοδεύουν.
Ξεχωρίζει ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος στο ρόλο του πατέρα, που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες και τις ανάγκες των υπολοίπων, έχοντας τα "φαντάσματα" της εφηβείας του να τον κυνηγάνε, αλλά και τα όνειρα για το μέλλον του γιου του να τους εγκλωβίζουν από κοινού. Όσο περνά η ώρα, αποκαλύπτει περισσότερες πτυχές του χαρακτήρα και του ταλέντου του, ξεκινώντας από τη συγκροτημένη απόπειρα υποστήριξης του Νικολά, για να περάσει στην ψευδαίσθηση της κανονικότητας, στο όνειρο της ευτυχίας και στη σύγκρουση, πριν να καταλήξει στην απόγνωση και την ολική κατάρρευση. Μία περισσότερο ουδέτερη ερμηνεία στο ξεκίνημα μπορεί να δικαιολογούσε ευκολότερα τη στάση του παιδιού, πέρα, όμως, από το ότι ο Zeller παρουσιάζει τον Νικολά ως "άλυτο αίνιγμα", μας άρεσε αυτή η συγκρατημένη αισιοδοξία του.
Διακρίνεται ο νεαρός Δημήτρης Κίτσος στην απαιτητική ερμηνεία του καταθλιπτικού και ανέκφραστου εφήβου, με τις στιγμιαίες μεταμορφώσεις του προς το κλείσιμο της παράστασης να αναδεικνύουν τις υποκριτικές του δυνατότητες. Πολύ καλές οι παρουσίες και των υπολοίπων, υποστηρίζουν τη ρεαλιστική προσέγγιση του έργου, με μοναδική εξαίρεση την Δέσποινα Κούρτη, σε μία ερμηνεία λιγότερο φυσική και αβίαστη.
Λιτό και λειτουργικό το σκηνικό, οριοθετεί με τη χρήση δύο περιστρεφόμενων τοίχων και λιγοστών επίπλων τα σπίτια των γονέων και το εσωτερικό τους, καθιστώντας γρήγορο το πέρασμα από τη μία σκηνή στην επόμενη, αν και θα μπορούσαν να αποφευχθούν κάποιες από τις μεταβάσεις με καλύτερη αξιοποίηση του φωτισμού και της μουσικής (όπως και συμβαίνει σε μεμονωμένα σημεία της παράστασης). Σκηνοθεσία σε αρμονική "σύμπλευση" με το φωτισμό, τη μουσική και τα κουστούμια, που υποστηρίζουν διακριτικά τις παρουσίες των ηθοποιών, χωρίς να ξεχωρίζουν.
Σύγχρονο έργο που άπτεται του θέματος της ψυχικής ασθένειας, χωρίς να διεισδύει στα βαθύτερα αίτια και να δίνει εύκολες απαντήσεις, στο οποίο η ένταση "χτίζεται" βασανιστικά αργά, χωρίς, όμως, στο τέλος να απογοητεύει.
Κείμενο: Florian Zeller / Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Πρωταγωνιστούν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Δέσποινα Κούρτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Δημήτρης Κίτσος, Γιώργος Μακρής
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Θέατρο του Νέου Κόσμου ( Κεντρική Σκηνή )
Διάρκεια: 120' (χωρίς διάλειμμα)
Ώρες παραστάσεων ως 5/1/2020: Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο 21:15 / Πέμπτη (απογευματινή), Παρασκευή 18:00 / Κυριακή 18:30
Ώρες παραστάσεων από 8/1/2020 ως 12/4/2020: Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο 21:15 / Κυριακή 18:30
Τιμές Εισιτηρίων ως 5/1/2020: Κανονικό 20€ / Φοιτητικό - Ανέργων - Πολυτέκνων - 65+: 17€
Τιμές Εισιτηρίων από 8/1/2020 ως 12/4/2020: Σάββατο, Κυριακή: Κανονικό 20€ / Φοιτητικό - Ανέργων - Πολυτέκνων - 65+: 17€ / Τετάρτη, Πέμπτη: Κανονικό 18€ / Φοιτητικό - Πολυτέκνων - 65+: 15€ / Ανέργων: 12€
Για περισσότερες πληροφορίες : Ο Γιος
