Το ΚΘΒΕ συνεχίζει την κοινωνική προσφορά του!
Ακολουθεί η επίσημη ανακοίνωση με το πρόγραμμα και πληροφορίες για τις παραστάσεις:
"Συνεχίζονται οι δωρεάν διαδικτυακές προβολές αγαπημένων παραστάσεων του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, μια πρωτοβουλία του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, που κάνει το Θέατρο μέρος της καθημερινότητα όλων μας για όσο #Μένουμε_Σπίτι.
Συγκεκριμένα από το Σάββατο 25 Απριλίου έως την Κυριακή 3 Μαΐου, οι θεατές έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τις εξής παραστάσεις:
Σάββατο 25 Απριλίου
«Ο μεγαλοπρεπής κερατάς» του Φερνάν Κρομλένκ, στις 21:00
Κυριακή 26 Απριλίου
«Οι απ’ αλλού φερμένοι», στις 12:00
«Ο μεγαλοπρεπής κερατάς» του Φερνάν Κρομλένκ, στις 21:00
Δευτέρα 27 Απριλίου
«Ο τραπεζίτης κερδίζει πάντα δυο φορές» των Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Ερνέστο Καμπαγιέρο, στις 21:00
Τρίτη 28 Απριλίου
«Ο τραπεζίτης κερδίζει πάντα δυο φορές» των Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Ερνέστο Καμπαγιέρο, στις 21:00
Τετάρτη 29 Απριλίου
«Η μεγάλη πλατεία» του Νίκου Μπακόλα, στις 21:00
Πέμπτη 30 Απριλίου
«Η μεγάλη πλατεία» του Νίκου Μπακόλα, στις 21:00
Παρασκευή 1 Μαΐου
«Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη, στις 21:00
Σάββατο 2 Μαΐου
«Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» της Χρύσας Σπηλιώτη, στις 21:00
Κυριακή 3 Μαΐου
«Οι απ’ αλλού φερμένοι», στις 12:00
«Οι Στυλοβάτες της κοινωνίας» του Χένρικ Ίψεν, στις 21:00
Περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις
«Ο μεγαλοπρεπής κερατάς» του Φερνάν Κρομλένκ
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου / Σκηνοθεσία: Ελεάνα Τσίχλη
Ο έρωτας του Μπρούνο και της Στέλλας είναι τόσο δυνατός και αμοιβαίος που παρασύρει τους πάντες γύρω τους σε ένα παραλήρημα ευτυχίας. Όμως ξαφνικά όλα αλλάζουν όταν στη σκέψη του Μπρούνο εισβάλλει η υποψία της απιστίας και το μυαλό του χάνεται μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια της ζήλιας.
Ο «Μεγαλοπρεπής κερατάς» ακροβατεί ανάμεσα στο φαρσικό και στο τραγικό. Τα πρόσωπα τη μια στιγμή ερωτεύονται, αγαπούν, διασκεδάζουν και την άλλη πληγώνουν, πληγώνονται και υποφέρουν. Από το δροσερό, ανάλαφρο, κωμικό περιβάλλον μεταφέρονται σε έναν εφιαλτικό τόπο χωρίς επιστροφή, κυριευμένο από εμμονές και πάθη, όπου κάθε λογική καταρρίπτεται. Ένα παιχνίδι εις άτοπον απαγωγής χωρίς κανένα τέλος… μια που, τελικά, ο πραγματικός εχθρός του ήρωα είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
«Οι απ’ αλλού φερμένοι» - Μια παραμυθική αναζήτηση της αγάπης
Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Φράγκογλου / Σκηνοθεσία: Εύη Σαρμή
Οι δρόμοι των παραμυθιών είναι διαχρονικά μονοπάτια που μας οδηγούν στο παρελθόν και στο μέλλον και μας συνδέουν με τη λαϊκή παράδοση. Τα βιώματα και οι εμπειρίες των λαών ταξιδεύουν από γενιά σε γενιά, πάντοτε με όχημα τη φαντασία.
Πόσα μήλα πρέπει να φάει ένα devi για να χορτάσει; Τι κάνει ο διάβολος μέσα σ’ ένα μπουκάλι; Ποια είναι η Λυγερή και σε ποια γωνιά του κόσμου έχει χαθεί; Είναι μήπως η κόρη που αγάπησε το φίδι ή μια χαλκοκουρούνα που έριχνε τον ίσκιο της στη λίμνη; Είναι η μοναχοκόρη του παπά ή η άλλη που τη ζήλευαν οι αδερφές της; Είναι μήπως όλα αυτά μαζί ή μια ιδέα που τη φαντασία κινητοποιεί; Πού πρέπει να πάει ο Ίσκιος να τη βρει; Και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι «απ’ αλλού φερμένοι» που έρχονται να μεταμορφώσουν τον κόσμο και τα υλικά του;
Μέσα στα παραμύθια της Μακεδονίας και της Θράκης (Η Αρχοντοπούλα και ο Όφις, Η κόρη και το Βασιλόπουλο, Ο Νικολός κ.α.) κρύβονται μοτίβα και θεματικές που συνδέουν διαφορετικούς λαούς και διαφορετικούς πολιτισμούς όλων των εποχών. Κάτω από το δέντρο της ζωής -πάντοτε σε κύκλο- οι λαϊκές ιστορίες ξετυλίγουν το κουβάρι του χρόνου συνδέοντας τους ανθρώπους με τους βαθύτερους φόβους τους αλλά και τις πιο κρυφές τους επιθυμίες.
«Ο τραπεζίτης κερδίζει πάντα δυο φορές» των Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Ερνέστο Καμπαγιέρο
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ / Σκηνοθεσία: Δημήτρης Σακατζής
Η Μαρτζ και ο Μπαρτ, όντας απολυμένοι και έχοντας υποστεί τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στη ζωή τους, οδηγούνται σε μια απελπισμένη πράξη: την απαγωγή του μεγαλύτερου τραπεζίτη της χώρας. Παρά τις προσπάθειες που κάνουν να στείλουν ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα μέσω της πράξης αυτής, τα ίδια τα γεγονότα τους ξεπερνούν. Τελικά, αποδεικνύεται ότι όλοι και όλα είναι αναλώσιμα, μια που το σύστημα μπορεί να αντικαταστήσει και να αναπληρώσει τα πάντα με τρομερή ταχύτητα.
Το έργο «Ο τραπεζίτης κερδίζει πάντα δύο φορές» είναι μια πολιτική κωμωδία που αποτυπώνει την αμηχανία των ανθρώπων μπροστά σε ένα ισχυρό οικονομικό σύστημα, αλλά και τη δυσκολία τους να μετατρέψουν την οργή σε πολιτική πράξη με νόημα. Ο Ιγνάθιο δελ Μοράλ και ο Ερνέστο Καμπαγιέρο, δύο σημαντικοί άνθρωποι του σύγχρονου ισπανικού θεάτρου που ξέρουν να διαβάζουν την επικαιρότητα και να αφουγκράζονται τον παλμό της εποχής, συγγράφουν ένα έργο που αναδεικνύει με κωμικό τρόπο τις πολιτικές αντιθέσεις αλλά, ταυτόχρονα, προσεγγίζει με αγάπη τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του.
«Ασκητική» (Salvatores dei) του Νίκου Καζαντζάκη
Σκηνοθεσία: Αντρέας Κουτσουρέλης
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή»
Μια θεατροποιημένη εκδοχή του γνωστού έργου του Νίκου Καζαντζάκη, ενός πυκνού κειμένου που εκφράζει τη μεταφυσική πίστη του μεγάλου Κρητικού συγγραφέα. Ο ίδιος υποστήριζε ότι η «Ασκητική» είναι μια Κραυγή και όλο το έργο του ένα σχόλιο που μεταφέρει την αγωνία του να ξεπεράσει τα σύνορα του νου, τα φαινόμενα και να λύσει το μυστήριο της ύπαρξης.
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.»
«Η μεγάλη πλατεία» του Νίκου Μπακόλα
Θεατρική διασκευή: Άκης Δήμου / Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου
Ο Άκης Δήμου ανέλαβε μετά από παραγγελία του Θεάτρου, να μεταφέρει στη θεατρική σκηνή τη «Μεγάλη πλατεία», ένα εμβληματικό κείμενο της μεταπολεμικής ελληνικής πεζογραφίας. Ο Νίκος Μπακόλας δημιουργεί ένα μυθιστόρημα με κέντρο δράσης την πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων έρχονται να συναντήσουν την Ιστορία ενώ η ίδια η πόλη προβάλλεται μέσα από τη συλλογική μνήμη αλλά και το βίωμα των χαρακτήρων της. Μία πόλη διαρκών ιστορικών και πολιτικών αναταραχών. Μια πλατεία που καθιστά τις πράξεις των ανθρώπων ορατές.
Η «Μεγάλη πλατεία» τιμήθηκε το 1988 με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.
Η σκηνική μεταφορά του πολυσύνθετου αυτού κειμένου, αποτελεί μια γοητευτική αναμέτρηση για την Ελένη Ευθυμίου, μια εξαιρετικά ταλαντούχα σκηνοθέτη της νέας γενιάς, που σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο ΚΘΒΕ.
Κατάλληλη άνω των 13 ετών.
«Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» της Χρύσας Σπηλιώτη
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; Η Λίζα και η Καίτη μεγαλώνουν μαζί προσπαθώντας να απαντήσουν η κάθε μια με τον δικό της τρόπο στις ερωτήσεις του σχολείου και στα ερωτήματα της ζωής. Οι δύο ηρωίδες διανύουν το δρόμο της ενηλικίωσης και της ωρίμανσης μέσα από διεκδικήσεις, όνειρα, ματαιώσεις. Στο τέλος, βρίσκονται ξανά μαζί, επιχειρώντας να απαντήσουν στο ίδιο εναρκτήριο ερώτημα της ζωής (και του έργου): ποιος είναι αυτός που ανακαλύπτει και τι, τελικά, καταφέρνει να βρει μέσα από όλη αυτή την αναζήτηση;
Το «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» της Χρύσας Σπηλιώτη αποτελεί ένα σημαντικό δείγμα νεοελληνικής γραφής. Οι ηρωίδες του έργου καταφέρνουν με χιούμορ και ελαφρότητα να αποτυπώσουν μια ολόκληρη κοινωνία και μια ολόκληρη γενιά. Οι γρήγοροι διάλογοι παρασύρουν τον θεατή σε ένα ταξίδι που μοιάζει να διαρκεί μια στιγμή. Όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή.
«Οι Στυλοβάτες της κοινωνίας»
Μια ελεύθερη διασκευή πάνω στο ομώνυμο έργο του Χένρικ Ίψεν.
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας / Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Ο Κάρστεν Μπέρνικ, μεγαλοεπιχειρηματίας και παράγοντας σε μια επαρχιακή παραθαλάσσια πόλη, θεωρείται ένας άντρας άμεμπτης ηθικής και μεγάλος ευεργέτης της πόλης· είναι ένας από τους στυλοβάτες της τοπικής κοινωνίας. Το νέο μεγαλόπνοο επιχειρηματικό σχέδιο του Κάρστεν απαιτεί τη στήριξη της πόλης για να πραγματωθεί, κι ενώ αρχικά φαίνεται πως εύκολα θα μπορέσει να πείσει την τοπική κοινωνία, ξαφνικά το σχέδιο του βρίσκεται σε κίνδυνο: επιστρέφουν μετά από πολλά χρόνια απουσίας δύο συγγενείς του, απειλώντας να ξεσκεπάσουν τα μυστικά του παρελθόντος του. Η υπόληψη του Κάρστεν κλονίζεται, αλήθειες αποκαλύπτονται, και το παρελθόν έρχεται να ρίξει τη σκιά του στο λαμπερό παρόν της οικογένειας Μπέρνικ.
Ο Χένρικ Ίψεν, με επίκεντρο τον κεντρικό ήρωα του έργου, Κάρστεν Μπέρνικ, φτιάχνει μια μεγάλη σύνθεση προσώπων φωτίζοντας το ασφυκτικό, συντηρητικό περιβάλλον μιας επαρχιακής πόλης που στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια. Στο στόχαστρό του είναι η υποκρισία μιας κοινωνίας που ενδιαφέρεται πρωτίστως για το φαίνεσθαι και προσπαθεί να καταπνίξει τις φωνές που αντιστέκονται στις επιταγές της. Ο Ίψεν αποκαλύπτει τις ρυπαρές οσμές που αναδύονται πίσω από τον καθωσπρεπισμό και την ηθικολογία."
