Κατερίνα Γώγου: Το γαμώτο που δεν έζησα

Κατερίνα Γώγου: Το γαμώτο που δεν έζησα
29.05.2022
Κατερίνα Γώγου: Το γαμώτο που δεν έζησα

Ολοκληρωμένη παράσταση για μία σημαντική προσωπικότητα

Η ζωή της Κατερίνας Γώγου είναι γεμάτη με σινεμά, ποίηση, πόνο και αγάπη. Ο Ανδρέας Ζαφείρης, στηριζόμενος σε κομβικές στιγμές της, στις γνωστές ατάκες των ταινιών της, στους στίχους των ποιημάτων της, σε αποσπάσματα εφημερίδων και σε συνεντεύξεις της, δημιουργεί ένα από τα πιο μεστά βιογραφικά κείμενα, που έχουμε δει επί σκηνής τα τελευταία χρόνια. 

Κατερίνα Γώγου

Παρουσιάζονται η δύσκολη παιδική ηλικία με τον αυταρχικό πατέρα και τη στήριξη που είχε στον αντίποδα αναφορικά με τις σπουδές της, το πέρασμά της από γνωστά κινηματογραφικά έργα ("Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο", "Μια τρελή τρελή οικογένεια", "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα", "Παραγγελιά" ανάμεσα στα άλλα), η ενασχόλησή της με την ποίηση, η σχέση της με τον Παύλο Τάσιο, η γέννα της κόρης τους, Μυρτώς, ο εθισμός της τελευταίας στα ναρκωτικά και το τραγικό τέλος της ίδιας.

 Παράλληλα με τα βιογραφικά στοιχεία, γίνεται διαρκώς η μετάβαση από το προσωπικό στο καθολικό με αναφορές στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της Ελλάδας, στο οποίο η ίδια έζησε, αναδεικνύοντας τις επιρροές, που αυτό είχε στην πορεία και το έργο της. Η Κατοχή και ο Εμφύλιος, η Χούντα και η δημοκρατία των ανισοτήτων, οι σχέσεις της με τον αναρχικό χώρο και το τρίπτυχο των ποιητών των Εξαρχείων μαζί με τους Παύλο Σιδηρόπουλο και Νικόλα Άσιμο.

Κατερίνα Γώγου

Το κείμενο είναι εξαιρετικά δομημένο, συνθέτοντας βιογραφικά στοιχεία, ιστορικά ανέκδοτα, αποσπάσματα άρθρων και συνεντεύξεων, λόγια από τους ρόλους της και στίχους από τα ποιήματά της, καταφέρνοντας από τη μία πλευρά να ανασύρει από τη μνήμη το κινηματογραφικό είδωλο της ηθοποιού, που είναι και ευρύτερα αναγνωρίσιμο, και από την άλλη να ανατρέψει αυτήν την πλασματικά επιφανειακή εικόνα, αποκαλύπτοντας την ευαισθησία, τις αγωνίες και την ένταση της ασυμβίβαστης ψυχής της. 

 Αψεγάδιαστη η ροή της παράστασης με συνεχείς εναλλαγές στιγμών και γεγονότων, χωρίς να χάνεται η επαφή με τον χρόνο, τις καταστάσεις και τα πρόσωπα, με τον ρυθμό να κρίνεται ως ιδανικός για την αφομοίωση των όσων συμβαίνουν, χωρίς να δημιουργείται η αίσθηση της κόπωσης, του κορεσμού ή του "αγώνα δρόμου", που έχουμε παρατηρήσει σε ανάλογες προσπάθειες. Μοναδική εξαίρεση η σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης, η εξέλιξη της οποίας είναι υπερβολικά σύντομη και γρήγορη, αναλογικά με τη σημασία και την έντασή της.

Κατερίνα Γώγου

Αυτό το αποτέλεσμα υποστηρίζεται άρτια από τους ηθοποιούς ( Έλενα Αϊβαλιώτου, Χαρά Νικολάου, Χάρης Γεωργιάδης ), οι οποίοι ερμηνεύουν εξαιρετικά τους ρόλους τους, χωρίς παύσεις, διακοπές ή αδυναμίες στην άρθρωση. Σε συνδυασμό με τη λιτή σκηνοθεσία και τις διαφοροποιήσεις στην εμφάνιση των Χαρά Νικολάου και Χάρη Γεωργιάδη, που ερμηνεύουν πληθώρα διαφορετικών προσώπων, αλλάζοντας κουστούμια και αξεσουάρ επί σκηνής, επιτυγχάνεται η απόλυτα αρμονική συνύπαρξη των δομικών στοιχείων της παράστασης.

Η Έλενα Αϊβαλιώτου, η μόνη που δεν αλλάζει την εικόνα της σε όλη τη διάρκεια του έργου, ενσαρκώνει την ανήσυχη ψυχή της Γώγου, με την παρουσία της να μην επισκιάζει εκείνες των συμπρωταγωνιστών της, αλλά να ενισχύεται από εκείνες. Το πλήθος των διαφορετικών χαρακτήρων των τελευταίων, που τους δίνουν τη δυνατότητα να ερμηνεύσουν μία μεγάλη γκάμα ρόλων, κάνει συγκριτικά την πετυχημένη ερμηνεία της Αϊβαλιώτου να φαντάζει περισσότερο μονοδιάστατη και επαναλαμβανόμενη προς το κλείσιμο, αποτέλεσμα του στησίματος της παράστασης και όχι τυχόν ερμηνευτικών αδυναμιών της ηθοποιού.
   
Στο τέλος η σκηνή του Χώρου 2510 φαντάζει μικρή με τον θόρυβο του δρόμου να γίνεται αισθητός, παρά τις καλοδουλεμένες φωνές και την εξαιρετική άρθρωση και ερμηνεία των ηθοποιών. Την ίδια στιγμή όμως αυτή η ιδιαιτερότητα και το γεγονός πως βρίσκεται στην περιοχή των Εξαρχείων, με την οποία έχει συνδεθεί και το όνομα της Γώγου, κάνουν το θέατρο να φαντάζει ιδανικό, μεταφέροντας τον παλμό του τόπου και ξεφεύγοντας από τα "καθωσπρέπει" δεδομένα.

Παράσταση που αποπνέει αγάπη, αλήθεια και μια γλυκόπικρη μελαγχολία, όπως αρμόζει στην προσωπικότητα, τη ζωή και την ποίηση της Κατερίνας Γώγου.

Κατερίνα Γώγου

Κείμενο: Ανδρέας Ζαφείρης

Παίζουν: Έλενα Αϊβαλιώτου, Χαρά Νικολάου, Χάρης Γεωργιάδης

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Ζαφείρης

Χώρος 2510

Διάρκεια: 80' (χωρίς διάλειμμα)

Τετάρτη 21:00 ( έως 22/6 )

Κανονικό 10€ / Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜεΑ 5€

 

Νίκος Πράσσος

Νίκος Πράσσος

Μου είπε η σύζυγος "τα γράφεις που τα γράφεις δεν τα ανεβάζεις και σε καμιά ιστοσελίδα;" Όπερ και εγένετο.  Η τέχνη ισορροπεί τον τεχνοκρατισμό της Πληροφορικής, που σπουδάσαμε και διδάσκουμε. Συναίσθημα και ορθολογισμός ακροβατούν σε ένα ταξίδι με κοινό παρoνομαστή τη γνώση, επαναπλαισιώνοντας τις υπάρξεις μας μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, μένοντας συνάμα τόσο ίδιος, όπως και οι άνθρωποί του.