Στο μυαλό του Quentin Tarantino
Ο μετρ του κινηματογραφικού στιλ επιστρέφει. Ο Tarantino, ο αγαπημένος κριτικών και σινεφίλ, ο άνθρωπος που συνδυάζει ποιότητα και εμπορικότητα όσο κανένας, εκείνος που έχει αποτίσει φόρο τιμής σε κινηματογραφικά είδη του παρελθόντος, από τα spaghetti western και τις φθηνές blaxploitation b-movies του '70, μέχρι τα anime, τον ιαπωνικό κινηματογράφο και τις ταινίες καράτε, αυτός που έχει επηρεάσει τη σύγχρονη κινηματογραφική ποπ κουλτούρα όσο ελάχιστοι, καταφέρνοντας να "νεκραναστήσει" "ξεχασμένα" τραγούδια, ταινίες και ηθοποιούς, έρχεται με μία σχεδόν τρίωρη δημιουργία να μας δώσει την πιο ώριμη δουλειά του.
Το κινηματογραφικό του "παραμύθι" μεταφέρει το θεατή στο Hollywood των τελών της δεκαετίας του '60, βάζοντάς τον σε ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό σύμπαν, όπου οι ταινίες και οι τηλεοπτικές σειρές αναπαράγονται σε δεύτερο πλάνο. Τηλεόραση και σινεμά, μέσα στο σινεμά, αποδομούνται και σατιρίζονται, με τον Tarantino να μη μένει στα σκηνοθετικά τρικ, τα "κλεμμένα" πλάνα και το γρήγορο μοντάζ του παρελθόντος, τα οποία χρησιμοποιεί με "φειδώ" στο πρώτο δίωρο έναντι πιο αργών ρυθμών και μακρόσυρτων σκηνών, δείχνοντας ένα Hollywood που "πατά" ανάμεσα στην τότε πραγματικότητα και σε εκείνη της φαντασίας του.
Η αναπαράσταση της εποχής γίνεται με εμμονή στη λεπτομέρεια, σε βαθμό που πρωταγωνιστής στο μεγαλύτερο μέρος του έργου να μην είναι το εντυπωσιακό cast, αλλά η ατμόσφαιρα της ταινίας. Η ιστορία ακολουθεί, έχοντας μεμονωμένες στιγμές που στο τέλος προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν το κινηματογραφικό "χάος" του Tarantino. O Rick Dalton (Leonardo DiCaprio), ηθοποιός με την καριέρα του σε πτώση, μαζί με τον Cliff Booth (Brad Pitt), κασκαντέρ που τον αντικαθιστά στις επικίνδυνες σκηνές, το κεντρικό δίδυμο σε μία σχέση που μένει. Παράλληλα με αυτούς, παρουσιάζεται η ζωή της "πραγματικής" Sharon Tate (Margot Robbie), που έρχεται να "μπερδέψει" τα όρια μυθοπλασίας και αλήθειας, μέχρι το κλείσιμο, όταν οι δρόμοι τους συναντώνται, οδηγώντας σε "αχαρτογράφητες" κινηματογραφικές διαδρομές.
Στο τελευταίο μισάωρο έρχεται η κορύφωση με τη στιλιζαρισμένη βία, τις κωμικοτραγικές καταστάσεις, τις σινεφίλ αναφορές (που υπάρχουν εμβόλιμα σε όλο το έργο) και το καταιγιστικό μοντάζ, σήματα κατατεθέντα της φιλμογραφίας του Tarantino. Έχουν προηγηθεί η αδυναμία των σταρ να αποδεχτούν τη φθορά του χρόνου, το "χάσμα γενεών" των παλαιότερων με την αντικουλτούρα των χίπιδων, ο ναρκισσισμός του χώρου του θεάματος με το τίμημα της δόξας, η συνειδητοποίηση πως η επιτυχία μπορεί να υπάρξει και εκεί που δεν το περιμένεις.
O Tarantino δε "δανείζεται" άμεσα αυτή τη φορά, παρά δημιουργεί σε πρώτο πλάνο ένα Hollywood με τη δική του προσωπική ματιά, φαινομενικά πιστό στην εικόνα του αυθεντικού και, όμως, σε σημεία διαφορετικού. Οι αναφορές σε ηθοποιούς, ταινίες και σειρές της εποχής δεν έχουν ως στόχο την αναπαράσταση της τότε πραγματικότητας, αλλά τη δημιουργία μίας αληθοφανούς εικόνας, που παραμένει είδωλο του οράματος του δημιουργού της.
Η λιγότερο "ταραντινική" κινηματογραφική γλώσσα στο μεγαλύτερο μέρος του έργου, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις άρτια εμβόλιμες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές αναφορές, με διάθεση αυτοσαρκασμού στο κινηματογραφικό του παρελθόν, αλλά και αγάπης απέναντι στο μέσο που λάτρεψε και τον ανέδειξε ... αναδεικνύοντάς το.
Η επαναφορά στα "γνωστά λημέρια" στο κλείσιμο ανατρέπει την ιστορική (αν)ακρίβεια, που προσχηματικά "στήνεται" για τους γνώστες της τραγικής ιστορίας της Sharon Tate, με τον Tarantino να μην αποτίει ως είθισται φόρο τιμής σε κάποιο κινηματογραφικό είδος, αλλά σε μία ολόκληρη εποχή, βάζοντας τις δικές του "πινελιές", για να μας θυμίσει πως το σινεμά ήταν, είναι και θα είναι η πραγματικότητα της φαντασίας των δημιουργών του.
Κάποτε ... στο Χόλιγουντ / Once Upon a Time... in Hollywood (2019) / Είδος: Δραματική Κομεντί / Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino / Διάρκεια: 161'
Το Trailer της ταινίας.
Για περισσότερες πληροφορίες: Κάποτε ... στο Χόλιγουντ
