Λίγο πριν τα Όσκαρ, μία από τις ταινίες του φθινοπώρου που ξεχωρίσαμε.
Ο Spike Lee επανέρχεται δριμύτερος στη θεματολογία που τον έχουμε συνηθίσει με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό, δίνοντας μία από τις πιο πρωτότυπες ταινίες του 2018. Ρατσισμός και δικαιώματα των μαύρων στην Αμερική των αρχών της δεκαετίας του '70, σε υπόθεση βασιζόμενη στην αληθινή ιστορία του Ron Stallworth ( John David Washington ), του πρώτου Αφροαμερικανού αστυνομικού στο τμήμα του Colorado Springs. Από τις περιπτώσεις που το "σενάριο" της ίδιας της ζωής "ξεπερνά" εκείνα των κινηματογραφικών στούντιο με τον Ron να καταφέρνει να διεισδύσει στα "'άδυτα" της Κου-Κλουξ-Κλαν υποδυόμενος τον λευκό σε εξ' αποστάσεως επικοινωνία με τους υπευθύνους της οργάνωσης, συνεργαζόμενος, παράλληλα, με τον λευκό συνάδελφό του Flip Zimmerman ( Adam River ), που τον υποκαθιστά στις διά ζώσης συναντήσεις και στη φυσική "παρείσφρηση". Πολύ καλές οι ερμηνείες και των δυο τους, όπως και των υπολοίπων ηθοποιών.
Το γέλιο έρχεται αβίαστα ως απόρροια του παραλογισμού και της ειρωνείας της ιδιόρρυθμης "συνύπαρξης" του πρωταγωνιστή με τα μέλη της οργάνωσης, μέσα από καυστικό χιούμορ, που σατιρίζει πρόσωπα και καταστάσεις φτάνοντας ακόμη και στα όρια της παρωδίας. Κινηματογραφικά και κοινωνικά στερεότυπα που έρχονται για να ανατραπούν με χαρακτήρες καρικατούρες και τη μισαλλοδοξία του ρατσισμού να "ξεγυμνώνεται" μπροστά στα ιδεολογικά αδιέξοδά του.
Πίσω από το πέπλο της "μαύρης" κωμωδίας θίγονται σοβαρά ζητήματα με άμεσο τρόπο. Ο Stallworth στρέφεται στην έρευνα της ΚΚΚ θέλοντας να ξεφύγει από τις ρατσιστικές επιθέσεις των συναδέλφων του στον εργασιακό του χώρο. Υποδύεται το λευκό ρατσιστή για να εισέλθει στα άδυτα της οργάνωσης. Αποκρύπτει το επάγγελμά του από τη μαύρη ακτιβίστρια Patrice Dumas ( Laura Harrier ) την οποία προσεγγίζει ως "μυστικός αστυνομικός" για να την ερωτευτεί στη πορεία. Αλλάζοντας συνεχώς ταυτότητες, "ξεμπροστιάζει" άθελά του τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα, την παραφροσύνη σε καταστάσεις κυριολεκτικά για γέλια και για κλάματα, με την κωμωδία και το δράμα να συνυπάρχουν και να εναλλάσσονται.
Το κλείσιμο προκαλεί, όντας διφορούμενο. Εκρηκτικό, ασύνδετο και υπερβολικό, προσπαθεί, ίσως, να δώσει μία συμβολική νότα ειρωνείας, δεν είναι όμως το ίδιο "έξυπνο" με τα όσα έχουν προηγηθεί. Ακολουθούν τα τελευταία πλάνα, στα οποία ο Lee επιλέγει την προβολή των σοκαριστικών σκηνών από το Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια περνώντας στο ρατσισμό και το φασισμό του σήμερα, επιχειρώντας να εκβιάσει το συναίσθημα του θεατή, υποβιβάζοντας, όμως, τόσο τη νοημοσύνη του όσο και το ίδιο το έργο, προκειμένου να "σιγουρέψει" πως το "μήνυμα ελήφθη" και δε χάθηκε κάπου στα κωμικά στοιχεία της ταινίας. Θα προτιμούσαμε να είχε επιλέξει ο δημιουργός άλλο τρόπο, μέσα από τους χαρακτήρες και το σενάριο, για να πετύχει το στόχο του, λαμβάνοντας υπόψη πως η "αληθινή ιστορία", στην οποία το έργο στηρίζεται, λειτουργεί περισσότερο ως πλαίσιο και λιγότερο ως σημείο αναφοράς δίνοντας τη δημιουργική ελευθερία για να το πράξει.
Αυτό το "ατόπημα" δεν είναι ικανό να ανατρέψει την "παρείσφρηση" της ταινίας στο μυαλό του θεατή και την αποδοχή του BlacKkKlansman ως μία από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα του Spike Lee.
Βραβευμένη με το Μέγα Βραβείο (Grand Prix) στο Φεστιβάλ των Καννών / Υποψήφια για 6 Oscar
Η Παρείσφρηση / BlacKkKlansman (2018) / Είδος: Δραματική, Κωμική, Βιογραφική / Σκηνοθεσία: Spike Lee / Διάρκεια: 135'
To Trailer της ταινίας
Για περισσότερες πληροφορίες: Η Παρείσφρηση
