Το όνειρο και ο εφιάλτης μίας αιωνιότητας
Ο χρόνος, οι αναμνήσεις, ο θάνατος και η αιωνιότητα είναι έννοιες και ερωτήματα, καθολικά και προσωπικά συνάμα, με προσδιορισμούς και απαντήσεις που αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοσυγκρούονται, συμφωνώντας μέσα από τη διαφωνία τους πως οι εν λόγω λέξεις είναι ατελείς στην προσπάθεια του να αποδώσουν το ίδιο το νόημά τους. Τέχνη, φιλοσοφία και επιστήμη πασχίζουν στο να προσεγγίσουν τη νοηματοδότηση αυτών των όρων με το ταξίδι της εσωτερικής αναζήτησης του καθενός να έχει τελικά μεγαλύτερη αξία από το όποιο αποτέλεσμα, έχοντας τον Γιάννη Καλαβριανό, που υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία της παράστασης, να αναφέρει χαρακτηριστικά πως "η τελειότητα είναι για αυτούς που δεν έχουν φαντασία".
Σύγχρονο κείμενο, που άπτεται σοβαρών ζητημάτων, τα οποία ιντριγκάρουν με πρωτότυπο τρόπο, έχοντας ως σκηνικό την υποδοχή του ξενοδοχείου Éternité και πρωταγωνιστές το προσωπικό του με αποστολή το να προσφέρει στους πελάτες, που μόνο ακούμε και ποτέ δε βλέπουμε, την ελπίδα του αιώνιου. Η αποθέωση της ύλης, που παρουσιάζεται άφθαρτη και αμόλυντη από το πέρασμα του χρόνου, οδηγώντας στην ψευδαίσθηση πως τα πάντα θα παραμείνουν άθικτα και καινούργια, γίνεται η απόλυτη εμμονή των υπαλλήλων.
Ιδιοφυέστατο το σενάριο, χρησιμοποιεί το χρόνο ευρηματικά, άλλοτε επιβραδύνοντάς τον, με τα ρολόγια και τους καθρέφτες να απουσιάζουν, προκειμένου να "υπνοβατούν" οι ένοικοί του στο όνειρο της αιωνιότητας μέσα και από την πλάνη του τεχνητού περιβάλλοντος, και άλλοτε για να τον επιταχύνει, κάνοντας συχνότερες τις εναλλαγές μέρας και νύχτας με τη βοήθεια τεχνητού φωτισμού για τους πελάτες με σοβαρά προβλήματα υγείας, που θέλουν να νιώσουν πως ζουν περισσότερο.
Ο χρόνος και ο χώρος παραμένουν απροσδιόριστοι και για την ίδια την παράσταση με το ξενοδοχείο να υπάρχει μέσα στο όνειρο του δημιουργού του, τα κουστούμια της Βάνας Γιαννούλα να μην μαρτυρούν κάποια συγκεκριμένη εποχή, "εγκλωβισμένα" τόσο στο παρελθόν όσο και στο μέλλον, και το λιτά εντυπωσιακό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη με τα βαλσαμωμένα πουλιά να υποδηλώνει σε κάθε στιγμή τη ματαιοδοξία και την ειρωνεία της διατήρησης της αιώνιας εικόνας, αγνοώντας το τίμημα αυτών των εμμονών στην απόλαυση της στιγμής της καθημερινότητας. Εξαιρετικοί και οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου ολοκληρώνουν μία άρτια τεχνικά παράσταση, "αγκαλιάζοντας" σκηνή και ηθοποιούς σε μία ονειρική συνεύρεση, που αναδεικνύει τα χρώματα των κουστουμιών και βοηθά σε σημεία και στην οριοθέτηση του χώρου, με τη δράση να λαμβάνει χώρα τόσο εντός όσο και εκτός του εξίσου λειτουργικού σκηνικού - ξενοδοχείου.
Ως προς το ύφος, στο έργο παρατηρούνται επιρροές από τις προηγούμενες δουλειές του Καλαβριανού με τις νότες λυρισμού σε σημεία του κειμένου να συνυπάρχουν με κωμικά στοιχεία, που φέρνουν την ισορροπία σε μία ακόμη τραγικωμωδία υπαρξιακών αναζητήσεων με ένα πρωτότυπο κράμα αφήγησης, μονολόγων, πικρού χιούμορ, βαθυστόχαστων διαλόγων, ακόμη και μουσικοχορευτικών "διαλειμμάτων".
Η έλλειψη χωροχρονικού προσδιορισμού και η περισσότερο αφαιρετική γλώσσα, που καταφέρνει να μην καταλήγει πομπώδης και δυσνόητη παραμένοντας πάντοτε προσιτή, δίνουν τη δυνατότητα περαιτέρω πειραματισμών με το χρόνο να χρησιμοποιείται ως αφηγηματικό εργαλείο, παρουσιάζοντας την ιστορία αποσπασματικά σε γρήγορες εναλλαγές από τη μία στιγμή στην επόμενη, διαφοροποιώντας, παράλληλα, το ύφος και την παρουσίαση σε ένα ποτ πουρί αναμνήσεων. Αυτή η επιλογή ταιριάζει με την ονειρική διάσταση του έργου, δημιουργεί, όμως, και ασυνέχειες σε όσους περιμένουν μία πιο συμβατική παρουσίαση.
Η επιλογή, πάλι, του αφηγητή στο ξεκίνημα και το κλείσιμο της παράστασης, όσο και αν μπορεί να αιτιολογηθεί έχοντας ως άλλοθι την παραπομπή σε ένα ιδιόμορφο θεατρικό παραμύθι, που χαρακτηρίζεται εξίσου από την απροσδιοριστία χώρου και χρόνου της ιστορίας των πρωταγωνιστών του, οδηγεί σε υπεραπλούστευση, παραπέμποντας σε ξεπερασμένο διδακτισμό του παρελθόντος, αδικώντας τα όσα μεσολάβησαν από το, εξίσου, χλιαρό ξεκίνημα.
Παρόμοιοι προβληματισμοί προκύπτουν και από το τελευταίο εικοσάλεπτο της παράστασης, πριν τον επίλογό της. Ενώ υπάρχουν οι ιδέες, το κείμενο και το στήσιμο είναι εξαιρετικά και έχουν "χτιστεί" οι χαρακτήρες του προσωπικού του ξενοδοχείου με το πεδίο να είναι ελεύθερο για να ακολουθήσει η εξέλιξη της ιστορίας, επιλέγονται οι διαδοχικοί μονόλογοι των πρωταγωνιστών, οι οποίοι, αν και αποκαλύπτουν πτυχές του παρελθόντος τους, που σχετίζονται με τα πάθη και τα ελαττώματα του παρόντος καταρρίπτοντας την ψευδαίσθηση του ονείρου, οι αποκαλύψεις αυτές ούτε είναι ιδιαίτερα συγκλονιστικές ούτε συνοδεύονται από γραφή που να μένει στον ίδιο βαθμό, όσο στις στιγμές που προηγήθηκαν.
Συνέπεια αυτών των επιλογών, οι πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών να μην καταφέρνουν να ξεχωρίσουν περαιτέρω, μένοντας στην καλή παρουσία, με την Μαρία Κατσιαδάκη στο ρόλο της Μαίρης, της αυστηρής και τελειομανούς ιδιοκτήτριας του ξενοδοχείου, να διατηρείται εντονότερη μαζί και με το χρώμα του φορέματός της, όπως συμβαίνει και με τις μεταμορφώσεις του Γιώργου Γλάστρα με το έργο να ακολουθεί αντιστρόφως ανάλογη πορεία από τα διδάγματά του, έχοντας την εικόνα να κυριαρχεί έναντι της ουσίας.
Το Hotel Éternité, τελικά, διακρίνεται χάρη στο πρωτότυπο κείμενο και στήσιμο, το άρτιο τεχνικό μέρος, τη γραφή και τη σκηνοθεσία του Καλαβριανού και τα διαχρονικά ζητήματα που θίγει, αφήνοντάς μας με την αίσθηση πως θα μπορούσε να είχε πετύχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα, δίνοντας περισσότερο χρόνο και έμφαση στους χαρακτήρες του και επιλέγοντας ένα διαφορετικό κλείσιμο. Ίσως και ο δημιουργός από την πλευρά του, έχοντας αποδείξει πως διαθέτει την απαιτούμενη φαντασία, να ήθελε να μείνει πιστός στο αρχικό του σύνθημα, αφήνοντας την τελειότητα για όλους τους υπόλοιπους.
Όπως και να έχει, βγαίνοντας από την αίθουσα νιώσαμε την ανάγκη να αναζητήσουμε το βιβλίο της παράστασης στα Πωλητήρια του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο και βρήκαμε αρκετά ενδιαφέρον μέσα από τις διαφορετικές προσεγγίσεις του χρόνου και της αξίας του. Εμείς θα συμπληρώναμε στα σχετικά αναφερόμενα αποφθέγματα το στίχο του Τάσου Λειβαδίτη:
"Να 'σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια !"
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Παίζουν (αλφαβητικά): Δέσποινα Γιαννοπούλου, Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Κατσιαδάκη, Χρήστος Κραγιόπουλος, Νίκος Λεκάκης, Χριστίνα Μαξούρη, Αλεξία Μπεζίκη, Αργύρης Ξάφης
Εθνικό Θέατρο - Κτίριο Τσίλλερ, Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:00 - Τετάρτη, Κυριακή 18:00
Διάρκεια: 80' (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές Εισιτηρίων:
Σάββατο, Κυριακή & επίσημες αργίες: 18€
Τετάρτη & Πέμπτη: 15€
Παρασκευή: 13€
Φοιτητικό - Νεανικό (έως 26 ετών): Πέμπτη 10€ (εκτός διακεκριμένης) / Τις υπόλοιπες ημέρες 13€ (εκτός διακεκριμένης και Α Ζώνης έως 10η σειρά)
AMεA: 5€ - Συνοδός ΑΜΕΑ: 5€ όλες τις ημέρες
Άνω των 65: Τετάρτη 10€ (εκτός διακεκριμένης) / Τις υπόλοιπες ημέρες 13€ (εκτός διακεκριμένης ζώνης)
Πολύτεκνοι: 10 € όλες τις ημέρες (εκτός διακεκριμένης ζώνης)
Κάρτα ανεργίας: 5€ ( Μόνο Τετάρτη/Πέμπτη - Μόνο από τα ταμεία του θεάτρου )
Για περισσότερες πληροφορίες : Hotel Éternité
