"Ασφυξία", χωρίς αναισθητικό
Ο Marcello είναι ένας φιλήσυχος ιδιοκτήτης μαγαζιού φροντίδας σκύλων με μία πεζή καθημερινότητα, που "διαταράσσεται" ευχάριστα από τους τετράποδους "φίλους" του και την κόρη του, όταν εκείνη παίρνει την άδεια να τον επισκεφτεί από την εν διαστάσει σύζυγό του. Πίσω από την ταπεινότητα δεν κρύβεται ένας "άγγελος", με τον ίδιο να επιβιώνει πουλώντας μικροποσότητες κοκαΐνης, παλεύοντας να μη γίνει "διάβολος" σαν εκείνους που τον περιστοιχίζουν.
Το Dogman δε διαχωρίζει σε κακούς και καλούς, σε άσπρο και μαύρο, ούτε και έρχεται για να διδάξει ηθική κουνώντας το δάχτυλο στο θεατή, παρά παρουσιάζει τη φθαρτότητα της ανθρώπινης φύσης, χωρίς αναστολές και υπεκφυγές. Στην προσπάθειά του ο Marcello να τα έχει καλά με όλους, πέφτει θύμα του φόβου και του τρόμου της περιοχής, του αδίστακτου και βίαιου Simone, που επιβάλλει "το νόμο της ζούγκλας" από όπου και αν περνάει. Ανήμπορος ο Marcello στο να αντιδράσει, υποκύπτει στις απαιτήσεις και τις ορέξεις του. Τα όρια αρετής και κακίας περιπλέκονται μπροστά στην ανάδειξη της ατομικής ευθύνης, όχι μόνο σε σχέση με τις πράξεις στην περίπτωση του Simone, αλλά και αναφορικά με τις ανοχές και την αδράνεια του Marcello στα εγκλήματα που συντελούνται, καθιστώντας τον συμμέτοχο και συνένοχο, έστω και με τη σιωπή του.
Το τίμημα βαρύ σε μία ταινία χωρίς έλεος απέναντι σε πρωταγωνιστή και θεατή. Το γκρίζο δεσπόζει στη φωτογραφία, στην επιλογή της υποβαθμισμένης και εγκαταλελειμμένης ιταλικής πόλης Villaggio Coppola, όπου έγιναν τα γυρίσματα, στον ίδιο τον ηθοποιό, με τον Marcello Fonte να έχει μία ζωή γεμάτη δεινά, πριν να τον συναντήσει, εντελώς τυχαία, ο σκηνοθέτης Matteo Garrone δίνοντάς του την ευκαιρία να γίνει πρωταγωνιστής από κομπάρσος. 
Το υποτυπώδες σενάριο (βασιζόμενο σε αληθινή ιστορία εκδίκησης που συγκλόνισε την ιταλική κοινή γνώμη κατά τη δεκαετία του '80) μετουσιώνεται σε αφορμή για τον Garrone για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του επιστρέφοντας στα πετυχημένα "χνάρια" του Gomorra, δίνοντας ένα έργο ωμού ρεαλισμού, με χαρακτήρες που παρασύρονται από τις καταστάσεις και τα πάθη τους, σφάλλουν και "πληρώνουν" χωρίς οίκτο, χάνοντας, στο τέλος, ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό τους.
Αφήνεται στην ευχέρεια του θεατή το να συμπληρώσει τα "κενά" στις επιλογές του χαρακτήρα, απόρροια και της γρήγορης ροής σε σημεία, που, σε αντίθεση με τις κινηματογραφικές νόρμες, ξεφεύγει από κατηγοριοποιήσεις και "ταμπέλες", όντας περισσότερο φθαρτός και αληθινός από τη συνηθισμένη "χρυσόσκονη" της μεγάλης οθόνης. Η έλλειψη δυνατότητας ταύτισης και κάθαρσης δε θα αρέσει σε κάποιους, όπως και η αδυναμία αιτιολόγησης κινήτρων και αποφάσεων. Αυτές, όμως, οι επιλογές είναι που δίνουν βάθος σε χαρακτήρα και έργο, έστω και αν στο κλείσιμο η υπέρμετρη βία και η απόλυτη μοναξιά "δένουν κόμπο" το στομάχι με το "μου άρεσε" να ακούγεται οξύμωρο.
Βραβείο Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου για τον Marcello Fonte στις Κάννες
Dogman (2018) / Είδος: Δραματική / Σκηνοθεσία: Matteo Garrone / Διάρκεια: 102'
Το Trailer της ταινίας.
Για περισσότερες πληροφορίες: Dogman.
