Άνθρωποι και Ποντίκια

Άνθρωποι και Ποντίκια
13.03.2019
Άνθρωποι και Ποντίκια

Θεατρικό σοκ και δέος                                                                                                                 

 Η κλασική νουβέλα του John Steinbeck, "Άνθρωποι και Ποντίκια" στον Τεχνοχώρο Cartel αποτελεί σημείο αναφοράς για τα θεατρικά δρώμενα στη χρονιά που διανύουμε. Στηριζόμενο στους χαρακτήρες και σε κομβικά σημεία της ιστορίας του βιβλίου, μεταφέρει το αριστούργημα του Steinbeck στην Ελλάδα του σήμερα, με τρόπο, εξίσου, αριστοτεχνικό. 

 

Άνθρωποι και ΠοντίκιαΑντί για τον δυναμικό και οξυδερκή Τζωρτζ και τον αγαθιάρη με σημάδια νοητικής υστέρησης Λένι, δύο άπορους μετανάστες, που αναζητούν την ελπίδα και το αμερικάνικο όνειρο στη σκληρή ζωή της αγροτικής υπαίθρου την εποχή της "Μεγάλης Ύφεσης", έχοντας τη φιλία τους ως μόνο στήριγμά τους, συναντάμε τον Βασίλη (Βασίλης Μπισ­μπίκης) και τον Λένο (Δημήτρης Δρόσος), που προσπαθούν να επιβιώσουν στο χώρο του ίδιου του θεάτρου, στο Βοτανικό, δίπλα από το προσφυγικό hot spot, ανάμεσα στις αποθήκες της υποβαθμισμένης βιομηχανικής περιοχής της πρωτεύουσας και τους καταυλισμούς των τσιγγάνων, στη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης. Πατώντας "στα χνάρια" του αυθεντικού, παρόμοιες οι αντιστοιχίες και οι συσχετισμοί των υπολοίπων χαρακτήρων, με μεταφορά στο σήμερα. Ο ζηλιάρης και οξύθυμος γιος του αφεντικού, ο ξένος - μετανάστης που του συμπεριφέρονται σαν "σκουπίδι", μένοντας στην ανυπαρξία, ο ηλικιωμένος εργάτης με το γέρικο σκυλί, που μαζεύει ευρώ - ευρώ το κομπόδεμα προς τη δικιά του "Γη της Επαγγελίας". 

Άνθρωποι και Ποντίκια Η Σοφία Αδαμίδου δε μένει σε μία απλή μεταφορά του πρωτότυπου στα σημερινά δεδομένα, αλλά, σεβόμενη το πρωτογενές υλικό, το προσαρμόζει και το διαφοροποιεί, καταφέρνοντας να αποδώσει με ωμότητα και ρεαλισμό το κλίμα και τους διαλόγους της εποχής μας, με γλώσσα σκληρή, όπως και η ίδια η κοινωνία και οι άνθρωποί της. Στηριζόμενη στη δομή της γνωστής ιστορίας, "ξεδιπλώνει" το παρελθόν των χαρακτήρων, "μιλώντας" για καίρια ζητήματα, όπως το ρατσισμό, το προσφυγικό, την ενδοοικογενειακή βία, αναδεικνύοντας, ταυτόχρονα, τα αίτια συμπεριφορών και καταστάσεων, δίνοντας βάθος στους ρόλους, προκαλώντας προβληματισμό και έντονη συγκινησιακή φόρτιση, που σταδιακά οδηγεί στη δραματική κλιμάκωση. Ήρωες - αντιήρωες, θύτες και θύματα, τραγικές φιγούρες, που αναζητούν μία μοίρα στον ήλιο της ελπίδας, που ποτέ δεν έρχεται.

 Υπό άλλες προϋποθέσεις, ο χώρος του Cartel, εξαιτίας της δυσκολίας πρόσβασης και του υποβαθμισμένου χαρακτήρα της περιοχής, θα αποτελούσε τροχοπέδη. Στην περίπτωση της παράστασης είναι η ιδανικότερη θεατρική σκηνή, με τους συντελεστές να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη δυναμική του μέρους, ενσωματώνοντάς το αυτούσιο στο έργο. Ο θεατής γίνεται ένα με τους ηθοποιούς, έχοντας μπει στο "κλίμα" της παράστασης, πριν καν να πατήσει το πόδι του στον Τεχνοχώρο. Η αυθυποβολή των συναισθημάτων ενεργεί καταλυτικά, με το περιβάλλον να αποτελεί τον αθέατο συμπρωταγωνιστή, συνεισφέροντας, μαζί με το φυσικό φωτισμό και ήχο, στο ρεαλισμό.

 Άνθρωποι και ΠοντίκιαΟι ερμηνείες και οι αυτοσχεδιασμοί Μπισμπίκη και Δρόσου, όπως και της πλειοψηφίας των ηθοποιών, "δένουν" αρμονικά με το όλο στήσιμο, φέρνοντας το θεατή συμμέτοχο στα όσα διαδραματίζονται, "μπερδεύοντας" τα όρια θεάτρου και πραγματικότητας, συνδυάζοντας τα όσα περιγράφηκαν (χώρο, χρόνο, κείμενο) με τρόπο που σοκάρει με την αμεσότητα και την αληθοφάνειά του. Σε αντίθεση, όμως, με άλλες παραστάσεις, το "Άνθρωποι και Ποντίκια" δε μένει στην εικόνα και το σοκ, με τη βία να μην αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά να είναι ένα ακόμα κομμάτι της "θεατρικής πραγματικότητας". Το ίδιο ισχύει για κάθε στοιχείο, ενός έργου που καταφέρνει να ενσωματώσει το χιούμορ, το σεξ, την αθωότητα, το δράμα, το όνειρο, την τραγωδία, την κάθε μικρή ή μεγάλη ανθρώπινη στιγμή, σε μία εμπειρία συνόλου, με κοινό παρονομαστή την αλήθεια της.

 Μεμονωμένες στιγμές και ερμηνείες, που δε βρίσκονται στο ίδιο υψηλό επίπεδο, ωχριούν μπροστά στο συνολικό αποτέλεσμα και δεν είναι αρκετές για να "βγάλουν" το θεατή όχι από μία ακόμη παράσταση, που εκείνος βλέπει και αισθάνεται, αλλά από μία εμπειρία ζωής, που βιώνει ψυχοσυναισθηματικά, έχοντας προσπεράσει τη νοητή γραμμή ανάμεσα στη θεατρική ψευδαίσθηση και την αλήθεια της καθημερινότητας που "αμέριμνοι" προσπερνάμε.

 Ο Βασίλης Μπισμπίκης, που, επίσης, σκηνοθετεί και οι συνεργάτες του θα πρέπει να νιώθουν απόλυτα δικαιωμένοι για το "στοίχημα" της επένδυσης στο Cartel. Σε μία εποχή κρίσης, η προσπάθειά τους έρχεται να αναδείξει την ουσία, με τρόπο άμεσο, απλό, καίριο, αφοπλιστικό, καταφέρνοντας να μετατρέψει τα όποια μειονεκτήματα χώρου, συνθηκών και υποδομών, σε αδιαμφισβήτητο συγκριτικό πλεονέκτημα, μετασχηματίζοντας το κλασικό έργο σε μία διασκευή με την προσωπική "σφραγίδα" των συντελεστών της, αναδεικνύοντας τη διαχρονικότητα της νουβέλας του Steinbeck, παράλληλα, με τη διαχρονικότητα των παθών και της τραγικότητας της ίδιας της ανθρώπινης φύσης.

Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου

Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης

Παίζουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη.

Πέμπτη στις 20:30 / Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:15

Διάρκεια: 120΄ (με διάλειμμα)

Γενική είσοδος: 12€, Μειωμένο: 10€, Άνεργοι: 5€

Για περισσότερες πληροφορίες: Άνθρωποι και Ποντίκια  

Νίκος Πράσσος

Νίκος Πράσσος

Μου είπε η σύζυγος "τα γράφεις που τα γράφεις δεν τα ανεβάζεις και σε καμιά ιστοσελίδα;" Όπερ και εγένετο.  Η τέχνη ισορροπεί τον τεχνοκρατισμό της Πληροφορικής, που σπουδάσαμε και διδάσκουμε. Συναίσθημα και ορθολογισμός ακροβατούν σε ένα ταξίδι με κοινό παρoνομαστή τη γνώση, επαναπλαισιώνοντας τις υπάρξεις μας μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, μένοντας συνάμα τόσο ίδιος, όπως και οι άνθρωποί του.