Ωραία νύχτα και μας κυνηγούσανε
κι εμείς από τοίχο σε τοίχο
τρέχαμε μη μας πιάσουν
κρυβόμαστε στο σκοτάδι
κι ένα κορίτσι στο σκοτάδι
μου κράτησε το χέρι
«προχώρα σύντροφε» μου είπε
«κι αγκάλιασέ με
ας κάνουμε τους ερωτευμένους
μήπως τους ξεγελάσουμε»
και την αγκάλιασα
πηγαίναμε μέσα στη νύχτα
πέφτανε ντουφεκιές
δεν ξέραμε πώς να φυλαχτούμε
«και πού πάμε» της είπα
«προχώρα» μου λέει
«όποιος κουραστεί θα μείνει πίσω
κι ο άλλος θα προχωρήσει
χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει».
Κανείς δεν κουράστηκε
κι ακόμη πηγαίνουμε
κι ακόμη πηγαίνουμε αγκαλιασμένοι
μέσα στο σκοτάδι.
Γιώργης Παυλόπουλος
Από την ποιητική συλλογή «Να μη τους ξεχάσω», εκδ. Κέδρος, 2008
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ο Γιώργης Παυλόπουλος γεννήθηκε το 1924 και ήταν ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Το 1942 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1940, όταν δημοσίευσε δύο διηγήματα στην εφημερίδα Πατρίς του Πύργου. Το 1943 μας κάνει γνωστό το πρώτο του ποίημα «Ο νεκρός Γ.Π.» στο περιοδικό Οδυσσέας. Ήταν στενός φίλος με τον Τάκη Σινόπουλο και συνεργάστηκε μαζί του σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων, τα οποία συμπεριέλαβε ο Σινόπουλος στο έργο του.
Η πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Το κατώγι» κυκλοφόρησε το 1971. Είχαν ωστόσο προηγηθεί πολλές δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε λογοτεχνικά περιοδικά του Πύργου και της Αθήνας. Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και περιελήφθησαν και σε σχολικά βιβλία. Ο ίδιος συμμετείχε σε συνέδρια και παρουσιάσεις ποιητών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και με τη φροντίδα φίλων του, πίνακές του εκτέθηκαν στην ΙΘ΄ Πανελλήνια Έκθεση Ζωγραφικής το 1977.
Τα ποιήματά του, όλα σε ελεύθερο στίχο, έχουν έντονα βιωματικό χαρακτήρα. Στα τελευταία του ποιήματα, ο λόγος του επικεντρώνεται στις υπαρξιακές αγωνίες του ανθρώπου: τον έρωτα και το θάνατο. Άφησε την τελευταία του πνοή το 2008.
