"Γυμνή" αλήθεια
Ένας ζωγράφος και ένα μοντέλο σε μία συνάντηση, που έρχεται να ανατρέψει τις ζωές τους. Βασιζόμενο στο κείμενο του Michael Howard (Schnessel) του 1980, συνδυάζοντας στοιχεία κοινωνικής κριτικής και ψυχολογικού θρίλερ, ξεκινά σαν μία ακόμη συνεύρεση δύο ανθρώπων, που ακολουθούν τις νόρμες και τους κώδικες επικοινωνίας της ίδιας της κοινωνίας, για να αρχίσει σταδιακά να αποδομεί τους χαρακτήρες, αποκαλύπτοντας τα πιο ενδόμυχα μυστικά τους. Οι μάσκες "πέφτουν", τα κορμιά ξεγυμνώνονται μαζί με τις ψυχές τους και οι άνθρωποι στέκονται απροστάτευτοι, χωρίς τα πρέπει και τις "δικλείδες ασφαλείας" του περίγυρου και των άγραφων κανόνων, που δημιουργούν τα στερεότυπα με τα "ασφυκτικά" τους πλαίσια, για να έρθει το εντυπωσιακό κλείσιμο να ανατρέψει τους ρόλους θύτη και θύματος, βγάζοντας πλευρές των πρωταγωνιστών, που διαλύουν, ανασυνθέτοντας τις προσωπικότητές τους
O Ιατρόπουλος στο ρόλο του David, ερασιτέχνη ζωγράφου, εβραϊκής καταγωγής, σφαγέα στο επάγγελμα, με έντονες θρησκευτικές καταβολές, που έχουν καταπιέσει την προσωπικότητά του και με οικογενειακά βιώματα, που τον έχουν στιγματίσει. Η τέχνη η μόνη του διέξοδος. "Όμηρος" των αμαρτιών του παρελθόντος, εγκλωβίζει με τη σειρά του και την ανυποψίαστη συμπρωταγωνίστριά του, τη Μαρία, που υποδύεται η Σόνια Κωτίδου. Μοντέλο, χορεύτρια, εκκολαπτόμενη ηθοποιός γεμάτη φιλοδοξία. Ακολουθούν η απόγνωση, η παράνοια και η ανατροπή.
Άκρως ενδιαφέρουσα η ρεαλιστική προσέγγιση, σε έναν κλειστό χώρο, που φέρνει τους θεατές σε απόσταση αναπνοής από τους ηθοποιούς. Οι γυμνές σκηνές δεν προκαλούν, αλλά συνεισφέρουν στο έργο με άψογη αισθητική, ενισχύοντας τα νοήματα και τους συμβολισμούς.
Αξιοπρεπείς οι ηθοποιοί μεταμορφώνονται επί σκηνής, ανταποκρινόμενοι σε ρόλους απαιτητικούς. Σε σημεία οι διάλογοι δε γίνονται όσο αβίαστα θα επιθυμούσαμε με τον Ιατρόπουλο να καλύπτει τα όποια μικρολάθη και παύσεις του λόγου με την εξαιρετική του έκφραση και γλώσσα του σώματος. Η Κωτίδου με καλύτερη ροή, έχανε, σε σημεία, σε έκφραση και παρουσία. Επαναλαμβανόμενες στιγμές, "κενά" διαστήματα, μακρόσυρτοι μονόλογοι καθιστούν τη μεγάλη διάρκεια του έργου περισσότερο τροχοπέδη στην προσπάθεια των συντελεστών της.
Παρά τις αδυναμίες, υπάρχουν όλα τα συστατικά μιας πετυχημένης παράστασης. Προσεγμένο σκηνικό, μουσική που ταιριάζει (ειδικά στην τελευταία σκηνή), φωτισμοί που συμβάλουν στη δημιουργία ατμόσφαιρας και συναισθήματος, καλό στήσιμο και ενδιαφέρον κείμενο, με κλείσιμο που προκαλεί. Θα ήταν όμως πιο "δεμένο", λιγότερο ψυχαναγκαστικό για κοινό και ηθοποιούς και περισσότερο ουσιαστικό αν άφηνε στην άκρη τις περιττές λεπτομέρειες, περιορίζοντας την εκτεταμένη εισαγωγή, με το δίωρο να κρίνεται υπερβολικό για αυτούς τους χαρακτήρες και για αυτήν την πλοκή, όσο και αν το έργο θέλει να ταυτιστούμε μαζί τους, αναλογιζόμενοι τη δικιά μας γύμνια μπροστά στις αλήθειες που δε θέλουμε να βλέπουμε, ξεχνώντας το ποιοι πραγματικά είμαστε.
Κείμενο: Michael Howard / Μετάφραση: Σωτήρης Αντωνίου
Παίζουν: Μιχάλης Ιατρόπουλος, Σόνια Κωτίδου
Σκηνοθέτης - Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Διάρκεια: 110′ (χωρίς διάλειμμα)
Θέατρο: Studio Κυψέλης
Τετάρτη στις 9:15
Κανονικό: 12€ (με ποτό) / Μειωμένο (Φοιτητικό-Ανέργων-ΑΜΕΑ): 8€
Aτέλειες δεκτές με την αγορά προγράμματος: 6€
Για περισσότερες πληροφορίες για το θέατρο (επίσημη ιστοσελίδα στο facebook) : Studio Κυψέλης
