Πολιτική σάτιρα μετ' εμποδίων
O Adam McKay συνεχίζει να ασχολείται με τα της Αμερικής με τη "ζυγαριά" να "γέρνει" αυτή τη φορά, από τη μεριά της οικονομίας που βρέθηκε με το εξαιρετικό "Το Μεγάλο Σορτάρισμα" του 2015 και τη χρεοκοπία της Lehman Brothers με τις επιπτώσεις της στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα, προς εκείνη της πολιτικής, έχοντας στο επίκεντρο τη ζωή του Dick Cheney, του διασημότερου Αμερικανού Αντιπροέδρου στην ιστορία.
Και πάλι σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο ο ίδιος ( στο βραβευμένο "σορτάρισμα" με Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου συνεργάστηκαν με τον Charles Randolph βασιζόμενοι στο ομώνυμο βιβλίο του Michael Lewis) με την ταινία να χαρακτηρίζεται από καταιγιστικό μοντάζ και διαρκείς εναλλαγές στο χώρο και το χρόνο, έχοντας σε κάποιους από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους γνώριμα πρόσωπα από την προηγούμενη δημιουργία του.
Δυστυχώς, το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο ομοιογενές, προσπαθώντας το έργο σε σημεία να αποδώσει με ρεαλισμό τη ζωή του Αντιπροέδρου από την εποχή που εκείνος ήταν ακόμη άσημος, έχοντας στοιχεία βιογραφικής ταινίας, για να έρθει σε άλλα (που είναι και τα περισσότερο ενδιαφέροντα) να ασκήσει καυστική πολιτική σάτιρα, ανατρέποντας τα κινηματογραφικά δεδομένα. Η ρεαλιστική προσέγγιση, πιθανότατα, αποσκοπεί στο να καυτηριαστούν εντονότερα τα κακώς κείμενα του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου, καθιστώντας περισσότερο αισθητή την αντίθεση με εκείνες τις στιγμές που αγγίζουν τα όρια της παρωδίας. Λαμβάνοντας, όμως, υπόψη πως η πραγματικότητα της ζωής του Cheney απέχει κατά πολύ από εκείνη της ταινίας, με τους δημιουργούς από το ξεκίνημα να "ομολογούν" πως βασίζονται σε "πραγματικά" γεγονότα, όσο πραγματικά μπορούν αυτά να είναι λαμβάνοντας υπόψη τη μυστικοπάθεια του προσώπου, δημιουργείται η εντύπωση πως το Vice αποτελεί το κινηματογραφικό "αναμάσημα" των απόψεων της κοινής γνώμης και όχι μία εις βάθος μελέτη του πρωταγωνιστή και της αμερικανικής πολιτικής σκηνής.
Η ταινία αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον, όταν επικεντρώνει, από τη μέση και ύστερα, στην αντιπροεδρία του Cheney, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε για τους λόγους που είχαν προηγηθεί οι εκτεταμένες αναφορές στο παρελθόν, που ούτε έχει το ίδιο ενδιαφέρον, ούτε βλέπουμε τη σάτιρα της περιόδου του Bush του νεότερου, ούτε απεικονίζεται η ιστορική πραγματικότητα για να θεωρήσουμε πως αυτό έγινε στα πλαίσια του όποιου biopic. Περισσότερο το πρώτο μισό αποτελεί την εισαγωγή για τη συνέχεια, θα μπορούσε, όμως, να περιοριστεί σε έκταση.
Στα όσα ακολουθούν, με τις αναφορές στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 και τις συνέπειές της, ο Cheney αναδεικνύεται στο κεντρικό πρόσωπο που έλεγχε τους πάντες και τα πάντα, κάτι που, επίσης, δεν επιβεβαιώνεται , παραποιώντας, ουσιαστικά, το βαθμό επιρροής και συμβολής του στις όποιες εξελίξεις.
Ακόμη και έτσι, το Vice παραμένει μία καυστική πολιτική σάτιρα με χιούμορ που προκαλεί, αναφέρεται σε καίρια ζητήματα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος με πρωτότυπο τρόπο, έχοντας έναν εξαιρετικό Christian Bale, που ταυτίζεται με το ρόλο σε υπερθετικό βαθμό και καλές ερμηνείες από τους υπόλοιπους ηθοποιούς, που μοιάζουν φυσιογνωμικά με τους αληθινούς πρωταγωνιστές (δικαιολογημένο και το Όσκαρ Καλύτερου Μακιγιάζ). Αν ο McKay εστίαζε στη μεταγενέστερη περίοδο του Cheney, έχοντας σε καλύτερη ισορροπία την κινηματογραφική "πραγματικότητα" με την πολιτική σάτιρα, θα ήταν ευκολότερο να δούμε περισσότερο αφαιρετικά την ταινία, υπερβαίνοντας πρόσωπα, καταστάσεις, χρόνο και ιστορία.
Ως έχει, μένει στην επιφάνεια των "γεγονότων" επικεντρώνοντας σε ένα πρόσωπο, που δεν το αξίζει στο βαθμό που αυτό συμβαίνει.
Vice: O Δεύτερος στην Ιεραρχία (2018) / Είδος : Βιογραφική, Πολιτική Σάτιρα / Σκηνοθεσία: Adam McKay / Διάρκεια: 132'
Το Trailer της ταινίας.
Για περισσότερες πληροφορίες: Vice: O Δεύτερος στην Ιεραρχία
