Πετυχημένη πολιτική σάτιρα με αδύναμο κλείσιμο
O Taika Waititi καταφέρνει να συνεχίζει να πρωτοτυπεί στο χώρο της κωμωδίας, δίνοντάς μας μία πολιτική σάτιρα για το φασισμό και τον Χίτλερ, που μας θυμίζει το καυστικό του χιούμορ στα What We Do in the Shadows και Hunt for the Wilderpeople, που παραμένει και η κορυφαία δημιουργικά στιγμή του. Aυτή τη φορά στηρίζεται στο βιβλίο Caging Skies της Christine Leunens, το οποίο και διασκευάζει ο ίδιος με επιτυχία (υποψήφιος για Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου), με έντονα στοιχεία μαύρης κωμωδίας στο μεγαλύτερο μέρος του έργου, έχοντας τη Νεολαία του Χίτλερ να απεικονίζεται ως καρικατούρα λίγο πριν το τέλος του πολέμου, βρισκόμενη στη σκιά και υπό τον έλεγχο του αρχηγού της.
Ο Τζότζο, λιλιπούτειος εκκολαπτόμενος Ναζί όπως ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του, "συνομιλεί" με τη φανταστική εικόνα του Αδόλφου ( τον ερμηνεύει με χαρακτηριστική ευκολία ο ίδιος ο Taika Waititi, προσδίδοντας κωμική χροιά στο ρόλο), που συντροφεύει τις ιδεοληψίες του. Η "ανώτερη φυλή", που συνεχώς υποπίπτει σε γκάφες και ατυχήματα, και οι "επικίνδυνοι" Εβραίοι, μία εκ των οποίων κρύβει στο σπίτι τους η μητέρα του παιδιού, Rosie, την οποία υποδύεται με επιτυχία η Scarlett Johansson, σε ένα ρόλο που ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στο χιούμορ και το δράμα (υποψήφια για Όσκαρ Β' Γυναικείου).
Ο μικρός πρωταγωνιστής βρίσκεται σε δίλημμα, όταν ανακαλύπτει την παρουσία της Εβραίας Elsa (Thomasin McKenzie) σε κρυψώνα της οικίας τους, με τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσά τους να τον βοηθά, προβλέψιμα, να ξεπεράσει τις φοβίες και τις εμμονές του. Η ταινία βρίσκεται αντιμέτωπη με τους περιορισμούς του ίδιου του βιβλίου, το οποίο με τη σειρά του αδυνατεί να διατηρήσει το ενδιαφέρον στον ίδιο βαθμό με το ξεκίνημά του. Αν και η σάτιρα είναι πετυχημένη στο μεγαλύτερο διάστημα του έργου, η μεταστροφή του κλίματος στο περισσότερο δραματικό τελευταίο μισάωρο δεν είναι το ίδιο ισορροπημένη με την ταινία να "ξεφουσκώνει" παρά τις μεμονωμένες κορυφώσεις, που καταφέρνουν, έστω και στιγμιαία, να συγκινήσουν.
Στο κλείσιμο ο ηθικοδιδακτισμός σε πρώτο πλάνο με τον Χίτλερ συμβολικά να "βγαίνει" από το παράθυρο της ιστορίας και το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Τζότζο και της Έλσας να αγγίζει τα όρια του μελό με την όποια σάτιρα να μη μπορεί να σώσει τα προσχήματα σε μία ακόμη ταινία για ένα κινηματογραφικό θέμα χιλιοειπωμένο, που αποδεικνύει πως το ζήτημα του ολοκαυτώματος των Εβραίων συνεχίζει να συγκινεί επιτροπές και ενώσεις, σαν η ιστορία του σινεμά να έχει σταματήσει σε εκείνο το γεγονός και σε εκείνη την περίοδο.
Όσο πρωτότυπη και αν είναι η προσέγγιση του Waititi, το Τζότζο δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει στον ίδιο βαθμό με προηγούμενες δημιουργίες του με την υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας να κρίνεται υπερβολική (υποψήφιο επίσης για Κουστούμια, Διεύθυνση Παραγωγής και Μοντάζ). Τουλάχιστον, αυτή τη φορά σερβίρεται το ίδιο ξαναζεσταμένο φαγητό, αλλάζοντας, έστω και ελάχιστα, τη γεύση του.
Tζότζο (2019) / Είδος : Κωμωδία, Δραματική / Σκηνοθεσία: Taika Waititi / Διάρκεια: 108'
Το Trailer της ταινίας.
Για περισσότερες πληροφορίες: Jojo Rabbit
