Σπασμένο Γυαλί

Σπασμένο Γυαλί
01.04.2019
Σπασμένο Γυαλί

Ζωές σε θραύσματα

Σπασμένο ΓυαλίΆνθρωποι που σαστίζουν, μαζί με τις κοινωνίες, των οποίων αποτελούν "κομμάτια" τους. Ένα από τα τελευταία έργα του Arthur Miller, το Broken Glass μπορεί εύκολα να "ξεγελάσει" το θεατή, κάνοντάς τον να νομίζει πως αφορά ένα ακόμα κλασικό έργο του ίδιου. Η αναφορά στη ρευστή περίοδο του 1938, σε ένα ζευγάρι Νεοϋορκέζων σε κρίση, έχοντας ως αφορμή ένα ατύχημα, που φέρνει στην επιφάνεια τα δικά τους "κενά" και μαζί με αυτά τα προβλήματα μίας ολόκληρης εποχής. Το στήσιμο της παράστασης, τα κουστούμια, τα σκηνικά, η ιστορία με τη Sylvia Gellburg (Παναγιώτα Βλαντή) να "σκοντάφτει" στον παραλογισμό της "Νύχτας των Κρυστάλλων", μένοντας "παράλυτη" στην ψυχή και το σώμα της, όλα παραπέμπουν σε κλασική παράσταση, που βρέθηκε μπροστά από την εποχή της. Στην πράξη αυτό δεν ισχύει, μιας και το κείμενο πρωτοπαίχτηκε το 1994, με τις όποιες αναφορές στη γυναικεία καταπίεση, την οικογενειακή βία και τον παραλογισμό του φασισμού να είναι θέματα τετριμμένα για την περίοδο που αυτό γράφτηκε (αρχές δεκαετίας του '90).

 Το γεγονός αυτό δεν αλλάζει τη σημασία και την ουσία της παράστασης, η οποία πραγματεύεται σημαντικά ζητήματα, χρησιμοποιώντας την κρίση του ιστορικού πλαισίου σε παραλληλισμό με την αντίστοιχη του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. "Θραύσματα" κοινωνιών που καταρρέουν, συμπαρασύροντας λαούς και έθνη, "θραύσματα" οικογενειών που "θρυμματίζονται" ανήμπορες να αντιδράσουν στη συνειδητοποίηση της αλήθειας των συμβιβασμών που έχουν "πνίξει" τα θέλω τους κάτω από τα πρέπει. Κοινά σημεία σε αυτές τις κρίσεις η συλλογική ευθύνη στο μικροεπίπεδο της οικογένειας και στο μακροεπίπεδο της κοινωνίας, με τα μέλη τους να μη μπορούν να αντιδράσουν στις επερχόμενες αλλαγές, "παραλύοντας" υπό το βάρος των εξελίξεων και αδυνατώντας, παράλληλα, να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον, απειλούμενες με εξαφάνιση κατά τα πρότυπα της δαρβινικής θεωρίας.

 Σπασμένο ΓυαλίΗ Sylvia βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά και, όμως, σοκάρεται διαβάζοντας στις εφημερίδες της εποχής για τις συναγωγές που πυρπολήθηκαν σε Γερμανία και Αυστρία, για τα εβραϊκά καταστήματα και κοιμητήρια που καταστράφηκαν ολοσχερώς, για τους Εβραίους που συνελήφθησαν, θανατώθηκαν ή εκδιώχθηκαν βάζοντας σε εφαρμογή το σχέδιο των Ναζιστών για το Ολοκαύτωμα που θα ακολουθούσε. Αδυνατεί να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται, με την προϋπάρχουσα λογική να δίνει τη θέση της στην τρέλα ανάμεσα στην άγνοια και την αδιαφορία των γύρω της και την παράνοια της συνειδητοποίησης του παραλογισμού από πλευράς της, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε για το ποιος είναι περισσότερο τρελός από τους δυο τους.

Σπασμένο ΓυαλίΗ διάλυση μίας κοινωνίας το "έναυσμα" για τα δεινά της πρωταγωνίστριας και του άντρα της, Phillip Gellburg (Νίκος Γεωργάκης), που προσπαθεί να βρει λύση στο πρόβλημα υγείας της γυναίκας του, απευθυνόμενος στον Εβραίο γιατρό Harry Hyman (Γιάννης Βούρος), ο οποίος, με τη σειρά του, έχοντας την ανασφάλεια της έλλειψης εμπειρίας σε ψυχιατρικά θέματα αυτής της φύσεως, αναζητά την απάντηση στο μυστήριο της παράλυσης, αρχικά, των ποδιών και, στη συνέχεια, της καρδιάς της Sylvia.

Ο Phillip θέλει διακαώς να "αποτινάξει" την εβραϊκή καταγωγή του σαν να αποτελεί "ρετσινιά" για τον ίδιο. Επιβάλλει στη γυναίκα του τα δικά του θέλω, πιέζοντάς την να παραιτηθεί από τη δουλειά της με πρόσχημα την οικογένεια, για να έχει την ικανοποίηση πως της προσφέρει μέσα από το χρήμα και τα δώρα που της κάνει, με "αντίτιμο" το απότομο φέρσιμο και τη μεμονωμένα βίαιη συμπεριφορά του. Η Sylvia, έχοντας μάθει από μικρή να φροντίζει τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της, υπακούει στις προσταγές του περίγυρου και συμβιβάζεται στα πρέπει του Phillip και των υπολοίπων, μέχρι "το γυαλί να σπάσει".

Σπασμένο ΓυαλίΤο πρώτο μισό της παράστασης, μετά το ενδιαφέρον ξεκίνημα, ακολουθεί μία περισσότερο κοινότοπη προσέγγιση, εισάγοντας τους χαρακτήρες και θέτοντας τις σεναριακές βάσεις για τη συνέχεια. Σε αυτό το κομμάτι δεσπόζει ο Γιάννης Βούρος με στεντόρεια παρουσία και φωνή, μικρές λεπτομέρειες σε κίνηση και έκφραση, που κάνουν τη διαφορά, με την ενδυματολογική επιλογή να ενισχύει την παρουσία του. Η Βλαντή, στον πιο απαιτητικό ρόλο της παράστασης, ανταποκρίνεται ικανοποιητικά, μεταδίδοντας με το βλέμμα της την απόγνωση, το σοκ, τη θλίψη και την αγωνία μίας κοινωνίας που καταρρέει και μίας σχέσης που γκρεμίζεται, με τη ζωή της να αναζητά εναγωνίως "σωσίβιο". Σε μεμονωμένα σημεία η ερμηνεία της αγγίζει την υπερβολή, χωρίς, όμως, να αποσυντονίζει.

 

Σπασμένο ΓυαλίΣτο δεύτερο μέρος η παράσταση "ζωντανεύει" μέσα από σκηνοθετικές "πινελιές", με την ένταση του ρόλου της Sylvia να συνυπάρχει αρμονικά με εκείνη της ερμηνείας της Βλαντή, ανατρέποντας τις ισορροπίες στο δίπολο με τον Βούρο, αποδίδοντας και τη σταδιακή "μεταμόρφωση" της ηρωίδας, μέχρι το γεμάτο συμβολισμό κλείσιμο. Άξιοι και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, με τον Γεωργάκη να παρουσιάζει στιγμιαίες αδυναμίες στην άρθρωση, καταφέρνοντας, όμως, να μεταφέρει ένα χαρακτήρα που συμπαθείς ... αντιπαθώντας τον, μεταδίδοντας την τραγικότητα του ανθρώπου που αγαπά, "φθείροντας" τη σύζυγό του και "ραγίζοντας το γυαλί" ανάμεσά τους, προκειμένου να καλύψει τις δικές του ανασφάλειες. Ιδιαίτερη η παρουσία της Κάτιας Γκουλιώνη στο ρόλο της γυναίκας του γιατρού, Margaret Hyman, που συνδυάζει δυναμισμό, χιούμορ, ευφυΐα και κατανόηση σε έναν από εκείνους τους "δεύτερους ρόλους" περισσότερο κατ' ευφημισμό. 

 Τα σκηνικά, απλά και αδιάφορα, αναδεικνύονται υποστηρίζοντας το έργο λειτουργικά, χάρη στον εξαιρετικό φωτισμό, που βοηθά στον προσδιορισμό του χώρου και τη δημιουργία ατμόσφαιρας. Σε σημεία η παράσταση παραλείπει, επί τροχάδην, τα ευκόλως εννοούμενα, με μεταβάσεις που περισσότερο "επιβάλλονται", παρά "υποστηρίζουν" την εξέλιξη της ιστορίας.

 "Πριν να αλλάξουμε τους εαυτούς μας θα πρέπει να ζήσουμε τη μοναξιά μας". Νοήματα σαν αυτά, μικρές "εκλάμψεις" - σήμα κατατεθέν του Arthur Miller, σε ένα ακόμη έργο του, που, χωρίς να καταφέρνει να συγκλονίσει, περνάει τα μηνύματά του μέσα από την απλότητα των παραλληλισμών του, έχοντας την ιστορία ως άλλοθι για να μας μιλήσει για τις σχέσεις του χθες και του σήμερα.  

Πρωτότυπο Κείμενο: Arthur Miller

Παίζουν: Γιάννης Βούρος, Παναγιώτα Βλαντή, Νίκος Γεωργάκης,
Δήμητρα Σιγάλα, Κάτια Γκουλιώνη

Σκηνοθεσία:  Άσπα Καλλιάνη

Διάρκεια: 120’ 

Τετάρτη 19:00 / Πέμπτη 20:00 / Παρασκευή 21:00 / Σάββατο 18:00 και 21:00 / Κυριακή 18:00 

Τετάρτη - Πέμπτη: 15 € / Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή: Κανονικό 18 € και Μειωμένο 13 € (Φοιτητικό, Ανέργων, Παιδικό) 

Για περισσότερες πληροφορίες: Σπασμένο Γυαλί
  

  

 

Νίκος Πράσσος

Νίκος Πράσσος

Μου είπε η σύζυγος "τα γράφεις που τα γράφεις δεν τα ανεβάζεις και σε καμιά ιστοσελίδα;" Όπερ και εγένετο.  Η τέχνη ισορροπεί τον τεχνοκρατισμό της Πληροφορικής, που σπουδάσαμε και διδάσκουμε. Συναίσθημα και ορθολογισμός ακροβατούν σε ένα ταξίδι με κοινό παρoνομαστή τη γνώση, επαναπλαισιώνοντας τις υπάρξεις μας μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, μένοντας συνάμα τόσο ίδιος, όπως και οι άνθρωποί του.