Πόνος και Δόξα

Πόνος και Δόξα
09.11.2019
Πόνος και Δόξα

Η κινηματογραφική "εξομολόγηση" του Pedro Almodóvar

 Ο Pedro Almodóvar μαγεύει. Μέσα από μία ονειρική δημιουργία, γεμάτη με τα χρώματα και την ευαισθησία που μας έχει συνηθίσει, ξεκινάει από την ιστορία του ήρωά του, σκηνοθέτη Salvador Mallo, για να μας μιλήσει για τον ίδιο και τον κινηματογράφο με τρόπο αφοπλιστικά προσωπικό.

Πόνος και Δόξα
O Antonio Banderas στην ωριμότερη στιγμή της καριέρας του (φωτογραφία: Sony Pictures Classics)

 Ο Antonio Banderas, σε μία από τις κορυφαίες στιγμές του, ενσαρκώνει στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον καλλιτέχνη, που βρίσκεται στη Δύση της καριέρας του, έχοντας το "βάρος" των ασθενειών, της απώλειας αγαπημένων προσώπων και της ίδιας της έμπνευσης να τον "σπρώχνουν" όλο και πιο βαθειά στη μελαγχολία και την κατάθλιψη, φέρνοντάς τον σε κατάσταση ασφυξίας. Αποζητώντας την ανακούφιση, στρέφεται στις αναμνήσεις του παρελθόντος, στα παιδικά χρόνια, στα συναισθήματα και τις εικόνες της μητέρας του ( Penélope CruzJulieta Serrano ), με τον Almodóvar να προσθέτει μία ακόμη πρωταγωνίστρια στο κινηματογραφικό του πάνθεον, βγαλμένη από τις προσωπικές εμπειρίες του, που έχουν σημαδευτεί ανεξίτηλα από τη μητρότητα και την παρουσία της γυναίκας ως έμπνευσης και διαχρονικού συμβόλου.

Πόνος και Δόξα
Η μητέρα ( Penélope Cruz ) σημείο αναφοράς στη ζωή του πρωταγωνιστή (φωτογραφία: Sony Pictures Classics)

 Τυχαία συμβάντα οδηγούν στη συνάντηση του Salvador με τον Alberto ( Asier Etxeandia ) πρωταγωνιστή της πρώτης του εμπορικής επιτυχίας προ 30 περίπου ετών, με τον οποίο δεν είχαν καμία επικοινωνία στο μεσοδιάστημα, εξαιτίας της προβληματικής συνεργασίας τους. Έμμεσα υποδηλώνεται η προσπάθεια συμφιλίωσης με το παρελθόν, παρελθόν που "κινείται"  παράλληλα με το παρόν της ταινίας με σκηνοθετική μαεστρία, αναδεικνύοντας το πώς οι εμπειρίες συνδιαμορφώνουν τους χαρακτήρες, σχηματίζοντας μικρές "συναισθηματικές οάσεις" στις οποίες καταφεύγουμε στις δύσκολες στιγμές.

Πόνος και Δόξα
Οι ευτυχισμένες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας "παυσίπονο" στα χρόνια που ακολουθούν (φωτογραφία: Sony Pictures Classics)

 Τα μαθητικά χρόνια, το πρώτο σκίρτημα, οι αχτίνες του ήλιου από το άνοιγμα του σκαμμένου φτωχικού σπιτιού στο βράχο, που έλουζαν τα μαλλιά και τα βλέμματα των ανθρώπων του, το φυσικό κάλλος του γυμνού σώματος σε πλήρη αντιδιαστολή με το σημαδεμένο και ταλαιπωρημένο κορμί του ήρωα, η επιστροφή του μεγάλου έρωτα ( Leonardo Sbaraglia ) σε έναν κύκλο ζωής που έχει κλείσει προ πολλού, οι τελευταίες στιγμές της μητέρας σε μία ζωή που παρουσιάζεται σαν σε ταινία, κάνοντας μία μοναδική κινηματογραφική αυτοαναφορά, που μας θυμίζει τη δύναμη της έβδομης τέχνης ως μέσου προσωπικής έκφρασης των ίδιων των δημιουργών της.

Πόνος και Δόξα
"Συναντήσεις" με το παρελθόν γεμάτες τρυφερότητα και νοσταλγία (φωτογραφία: Sony Pictures Classics)

 Ο Banderas περισσότερο ώριμος ερμηνευτικά από ποτέ, προσωποποιεί απόλυτα τη φθορά του χρόνου σε σώμα και ψυχή, την απόγνωση, την αυτοκαταστροφή, αλλά και την ελπίδα που δε μένει στα λόγια, παρά γίνεται πράξη. Ερμηνεία ζωής με μία διάχυτη μελαγχολία να συνυπάρχει με τους σκούρους τόνους της ταινίας, ανάμεσα στους πολύχρωμους πίνακες, απομεινάρια και "συντροφιά" μίας έντονης ζωής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.    

 Οι εμπειρίες του παρελθόντος του Almodóvar έρχονται να συναντήσουν τις ανησυχίες του παρόντος και τους φόβους του μέλλοντος για να καταλήξουν σε μία αισιόδοξη οπτική της ζωής, μέσα από μία ταινία όπου η αλήθεια του ίδιου του δημιουργού μπερδεύεται με την κινηματογραφική μυθοπλασία σαν να κοιτάζουμε από την "κλειδαρότρυπα" στην ψυχή του αγαπημένου σκηνοθέτη, για να "συναντήσουμε" κάποιες από τις πιο προσωπικές στιγμές στον καθρέφτη της δικιάς μας.   

Πόνος κια Δόξα
Κινηματογραφική μυθοπλασία και πραγματικότητα με κοινό παρονομαστή τον Almodóvar (φωτογραφία: Sony Pictures Classics) 

 Πόνος και Δόξα (2019) / Είδος: Δραματική / Σκηνοθεσία: Pedro Almodóvar / Διάρκεια: 113'

Το Trailer της ταινίας.

Για περισσότερες πληροφορίες: Dolor y gloria

 

  

 

       

Νίκος Πράσσος

Νίκος Πράσσος

Μου είπε η σύζυγος "τα γράφεις που τα γράφεις δεν τα ανεβάζεις και σε καμιά ιστοσελίδα;" Όπερ και εγένετο.  Η τέχνη ισορροπεί τον τεχνοκρατισμό της Πληροφορικής, που σπουδάσαμε και διδάσκουμε. Συναίσθημα και ορθολογισμός ακροβατούν σε ένα ταξίδι με κοινό παρoνομαστή τη γνώση, επαναπλαισιώνοντας τις υπάρξεις μας μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, μένοντας συνάμα τόσο ίδιος, όπως και οι άνθρωποί του.