One man show, χωρίς λόγια
"Τα λόγια είναι περιττά" μας γράφει ο Γιώργος Χρυσοστόμου, σχολιάζοντας το νέο του δημιούργημα, στο οποίο πρωταγωνιστεί, υπογράφοντας και τη σκηνοθεσία μαζί με τη Σοφία Πάσχου. Δανειζόμενος στοιχεία από το βουβό κινηματογράφο, την παντομίμα και το σωματικό θέατρο μετατρέπει μία ιδέα που είχε προ εικοσαετίας και βάλε, μαζί με τις εμπειρίες που μεσολάβησαν από τότε, σε έναν καταιγισμό διαφορετικών περσόνων, τις οποίες ερμηνεύει σε ρυθμούς ακατάπαυστους, επιστρατεύοντας την έκφραση, την κίνηση, τη μουσική, τον ήχο, τον φωτισμό, χαρακτηριστικά αντικείμενα και τη φαντασία του ως "αντικαταστάτες" της άφωνης "λαλιάς" του.
Η σκαλωσιά, που χρησιμοποιείται ως σκηνικό, οριοθετεί τα νοητά δωμάτια των χαρακτήρων, με τον ηθοποιό να μεταβαίνει από τον έναν ρόλο στον επόμενο μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, απλά, μεταπηδώντας στο αντίστοιχο τετράγωνο της εκάστοτε περσόνας. Απαιτητική παράσταση σε αντοχή και φυσική κατάσταση με τον πρωταγωνιστή να ανεβοκατεβαίνει και να διασχίζει τη σκηνή αμέτρητες φορές, συγχρονιζόμενος παράλληλα με τη μουσική, τον φωτισμό και τον ήχο, θυμίζοντας σε σημεία "χορογραφία" και σε άλλα επίδειξη ακροβάτη.
Οι διαφορετικοί ρόλοι (του μωρού, του ηλικιωμένου, του μουσικού, του μαέστρου, του φοβιτσιάρη, του γυμναστή, του "καμμένου" και του σεξομανή αυτοί που μας έμειναν) αποδίδονται με επιτυχία, μέσα από τις χαρακτηριστικές εκφράσεις και κινήσεις του Χρυσοστόμου, τη χρήση συγκεκριμένων αντικειμένων ανά χαρακτήρα, όπως και τη μουσική και τα ηχητικά εφέ, που γίνονται οι λέξεις, το κλάμα και οι κραυγές των προσώπων. Αναμενόμενα, το έργο στηρίζεται στην επαναληψιμότητα και τη δημιουργία μοτίβων, τα οποία κάποιες στιγμές ανατρέπονται, μεμονωμένα, προκαλώντας την έκπληξη και διατηρώντας το ενδιαφέρον.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, αναρωτηθήκαμε για το αν βλέπαμε τις παράλληλες ζωές άλλων ανθρώπων ή εάν επρόκειτο για διαφορετικές στιγμές του ίδιου προσώπου, περιμένοντας να υπάρξει μία ουσιαστικότερη συσχέτιση μεταξύ των ρόλων. Στον επίλογο του έργου, στον τρίλεπτο, ακατάπαυστο μονόλογο του Χρυσοστόμου, όταν και αυτοσχεδιάζει για τελευταία φορά λέγοντας όσα δεν είχε πει στην περίπου μία ώρα που προηγήθηκε, μίλησε για τη Θεσσαλονίκη, όταν και εμπνεύστηκε τον πρώτο χαρακτήρα, τον μαέστρο, για να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι στα μετέπειτα χρόνια, δίνοντας έναν περισσότερο προσωπικό τόνο στην παράσταση, με τους πρωταγωνιστές να αποτελούν εμπνεύσεις από προσωπικά του στιγμιότυπα.
Για όσους περιμένουν ένα βαθύτερο νόημα και μία περισσότερο πολύπλοκη "συνύπαρξη" αυτών των χαρακτήρων, η απογοήτευση είναι αναπόφευκτη, πόσο μάλλον όταν και η αφίσα της παράστασης παραπέμπει σε μάσκα ή μαριονέτα με τους όποιους παραλληλισμούς. Είναι, όμως, τέτοια η ενέργεια του Χρυσοστόμου και τόσα τα μέσα και οι τρόποι με τους οποίους παρουσιάζει τους πρωταγωνιστές του που το γέλιο βγαίνει αβίαστα, κάνοντάς μας να συνειδητοποιήσουμε τις δυσκολίες του εγχειρήματος, πέρα από την πρωτοτυπία του.
Το αν αυτά τα στοιχεία είναι αρκετά για να καλύψουν το κενό, που πιθανόν να νιώσει ο θεατής βγαίνοντας από την αίθουσα, αυτό εξαρτάται και από την ιδιοσυγκρασία και τις προσδοκίες του καθενός. Εμείς αισθανθήκαμε πως είχαμε καιρό να γελάσουμε στον βαθμό που το κάναμε με το ιδιαίτερο χιούμορ του Mute. Και η κωμωδία είναι το πιο δύσκολο είδος, όσο αστείο και αν διαβάζεται.
Απλά, αυτή τη φορά υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να σκεφτούμε και λίγο περισσότερο.
Edit: Το κείμενο είχε προγραμματιστεί για σήμερα 13/3, πριν την απαγόρευση των θεατρικών παραστάσεων εξαιτίας της απειλής του κορονοϊού. Το δημοσιεύουμε με την ευχή να επανέλθει η κανονικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο και να μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε όλα όσα αγαπάμε
Ιδέα: Γιώργος Χρυσοστόμου
Πρωταγωνιστεί: Γιώργος Χρυσοστόμου
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου, Γιώργος Χρυσοστόμου / Δραματουργία: Juan Ayala / Βοηθός σκηνοθέτη - Επιμέλεια κίνησης: Ηλιάνα Γαϊτάνη
Θέατρο Τζένη Καρέζη
Διάρκεια: 60' (χωρίς διάλειμμα)
Για περισσότερες πληροφορίες: Mute
