Τι ειν' αυτό που το λένε αγάπη
Το πρόσφατο έργο του Alexis Michalik αναφέρεται σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, ξεκινώντας από την ερωτική σχέση μεταξύ δύο γυναικών, της Κάτιας και της Ζυστίν, για να προχωρήσει στην προσπάθειά τους στο να αποκτήσουν παιδί και στη φθορά που προκαλεί αυτή η επιλογή ανάμεσά τους. Ακολουθούν απρόβλεπτες εξελίξεις και ανατροπές σε ιστορία και χαρακτήρες, που καταφέρνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον, οδηγώντας σε συναισθηματικές εξάρσεις και σε στιγμές γεμάτες ανθρωπιά και συγκίνηση.
Η παράσταση παρουσιάζει με γοργούς ρυθμούς μία σχέση από τη δημιουργία της, μέχρι την επισημοποίηση και τον χωρισμό, για να προχωρήσει 12 χρόνια μπροστά και να μας δείξει το πώς η μοίρα έκανε τις διαδρομές των δύο γυναικών να ξανασυναντηθούν, επηρεάζοντας και εκείνες των ανθρώπων τους. Η ομοφυλοφιλία σε κεντρική θέση με το κείμενο να αναδεικνύει και το ζήτημα της επισημοποίησης της σχέσης των ομόφυλων ζευγαριών, το οποίο και επηρεάζει τα δικαιώματα των παιδιών που προκύπτουν από τη συμβίωσή τους.
Για το θέμα αυτό η επίσημη απόφαση του γαλλικού κράτους πάρθηκε το 2013, όταν και νομιμοποιήθηκε ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων από την κυβέρνηση Ολάντ, διχάζοντας την κατά τα άλλα δημοκρατική και προοδευτική χώρα. Η παράσταση λοιπόν τοποθετεί χρονικά τις δύο γυναίκες πριν από τη θέσπιση του νόμου, παρουσιάζοντας το ζήτημα της απόκτησης παιδιών για τα ομόφυλα ζευγάρια, θέμα που αφορά άμεσα και την ελληνική κοινωνία, στην οποία το νομοθετικό πλαίσιο ακόμη υπολείπεται.
Ο τίτλος φαινομενικά παραπλανεί μιας και το έργο δε μένει στο ζευγάρι, αλλά προχωρά στο παιδί της Κάτιας και στην ιστορία του αδερφού της Ουίλιαμ στο δεύτερο μισό του. Η αγάπη παρουσιάζεται σε όλες της τις εκφάνσεις, από τον έρωτα και τη μητρική φροντίδα, μέχρι την αδερφική σχέση και τη συζυγική συνύπαρξη, έχοντας, παράλληλα, το πάθος, την απώλεια, τις πληγές και τις ελπίδες σε ένα έργο στο οποίο η χαρά εναλλάσσεται με τη λύπη, όπως συμβαίνει και στην ίδια τη ζωή.
Πολύ καλές οι ερμηνείες και των πέντε ηθοποιών με τις Ευδοκία Ρουμελιώτη και Βίκυ Βολιώτη να ξεχωρίζουν στους ρόλους του πρωταγωνιστικού διδύμου, το οποίο περνά από κάθε στάδιο μίας σχέσης, μεταδίδοντας μία πληθώρα αντικρουόμενων συναισθημάτων με φυσικότητα. Εξίσου σημαντικές και οι παρουσίες των υπόλοιπων ηθοποιών με τον Σίμο Κακάλα, ο οποίος και σκηνοθετεί την παράσταση, να προσθέτει χιουμοριστικές νότες στον ρόλο του χαοτικού αδερφού της Κάτιας, την Τζίνη Παπαδοπούλου να μένει ως η γυναίκα που τον έχει "στοιχειώσει" σε μία από τις πιο δυνατές σκηνές του έργου και τη Στεφανία Ζώρα να έρχεται να συμπληρώσει το επιτυχημένο σύνολο ως κόρη - φαινόμενο. Και οι πέντε ηθοποιοί καλούνται να παίξουν και άλλους μικρότερους ρόλους στη διάρκεια της παράστασης με τρόπο που γίνεται άμεσα αντιληπτός και δεν προβληματίζει.
Καταιγιστική η εξέλιξη της ιστορίας με τις σκηνές να ακολουθούν η μία την άλλη και τους ηθοποιούς να αλλάζουν διαρκώς ρόλους, μέρη και διάθεση με ραγδαίους ρυθμούς. Το λιτό σκηνικό υποστηρίζει τις συνεχείς μεταβάσεις και τη γρήγορη ροή της παράστασης με τον θεατή να μπορεί να παρακολουθήσει απρόσκοπτα τα όσα συμβαίνουν.
Το αποτέλεσμα κάνει τον χρόνο να περνά αβίαστα, έχοντας όμως σε ορισμένα σημεία "κενά", ειδικότερα ως προς τις αλλαγές στη συμπεριφορά των πρωταγωνιστριών με μεμονωμένα περάσματα να είναι αρκετά σύντομα για να μπορέσουν να δικαιολογηθούν οι μεταστροφές των χαρακτήρων. Επιπρόσθετα, η μετατόπιση της προσοχής στον αδερφό και την κόρη της Κάτιας στο δεύτερο μέρος, αν και απρόσμενη και πρωτότυπη, κάνει την ιστορία των δύο γυναικών να χάνει σε δυναμική και να υποβαθμίζεται σε έναν βαθμό, αδυναμία που και αυτή σχετίζεται με το κείμενο και όχι με την απόδοση.
Επανερχόμενοι στο ερώτημα του υπότιτλου στο ξεκίνημα, τελικά την απάντηση στο τι είναι η αγάπη τη βρήκαμε λιγότερο στα λόγια και τις πράξεις των πρωταγωνιστών και περισσότερο στο πάθος, την ενέργεια και το κέφι των ηθοποιών για το έργο που υποστηρίζουν. Αυτή η εξαιρετική χημεία σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα δημιουργούν μία παράσταση που καταφέρνει να προβληματίσει και να προκαλέσει τη συγκίνηση και το γέλιο, με τρόπο που, αν και φαίνεται απλός, μόνο τέτοιος δεν είναι, θυμίζοντάς μας και το μήνυμα του έργου: "Μια «ιστορία αγάπης», τόσο απλή αλλά και τόσο πολύπλοκη όσο η ζωή".
Κείμενο: Alexis Michalik / Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Παίζουν: Βίκυ Βολιώτη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Σίμος Κακάλας, Τζίνη Παπαδοπούλου, Στεφανία Ζώρα
Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας
Θέατρο Άνεσις
Διάρκεια: 100' (χωρίς διάλειμμα)
Πέμπτη 20:15 / Σάββατο - Κυριακή 21:15
Πέμπτη: 15€ - ΑμεΑ + Συνοδός 12€ μόνο από το ταμείο του θεάτρου / Σάββατο - Κυριακή: Γενική Είσοδος 18€ - Άνεργοι, Φοιτητές, Εξώστης 12€ - ΑμεΑ + Συνοδός 12€ μόνο από το ταμείο του θεάτρου
Covid free χώρος, που σημαίνει πως για την είσοδό σας είναι υποχρεωτική η επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού (τουλάχιστον 14 ημερών) ή νόσησης (έως 6 μήνες από τη διάγνωση). Επίσης η χρήση προστατευτικής μάσκας είναι υποχρεωτική κατά την είσοδο στο θέατρο, καθώς και κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Για περισσότερες πληροφορίες (επίσημη σελίδα στο facebook): Θέατρο Άνεσις
