La Strada

La Strada
15.03.2019
La Strada

Στο δρόμο του απροσδόκητου

 Προερχόμενος από το εξαιρετικό I vitelloni, o Federico Fellini με το La Strada έθεσε τις βάσεις της μετέπειτα αριστουργηματικής καριέρας του, χρησιμοποιώντας σκηνές που θα γινόντουσαν στη συνέχεια το σήμα κατατεθέν του. Το τσίρκο, οι "παρελάσεις", η ονειρική ατμόσφαιρα, η θάλασσα, το συναίσθημα και η ποίηση της εικόνας, στοιχεία που εξελίχθηκαν περαιτέρω στις ταινίες και τα χρόνια που ακολούθησαν.

La StradaΗ ιστορία της παράστασης αφορά τους γνωστούς χαρακτήρες του έργου, τον σκληρό σαλτιμπάγκο Ζαμπανό (Μιχάλης Βαλάσογλου), που ζει "δεμένος" με τις "αλυσίδες" της μοναξιάς του αντικρίζοντας τις γυναίκες ως υποχείρια και την αθώα, αφελή και ονειροπαρμένη Τζελσομίνα (Κατερίνα Μαυρογεώργη), που έχει πουληθεί από την οικογένειά της στον Ζαμπανό για να τον βοηθά στις επιδείξεις του, υπομένοντας στωικά και με αυταπάρνηση τη βίαιη και απάνθρωπη συμπεριφορά του. Ανάμεσά τους, ο γεμάτος ευαισθησίες ακροβάτης με το παρατσούκλι “Ο τρελός” (Κωνσταντίνος Mωραΐτης), που έρχεται για να "ξυπνήσει" το συναίσθημα στην Τζελσομίνα, λειτουργώντας περισσότερο ως "φύλακας άγγελός" της. 
   

La StradaΗ θεατρική διασκευή της ομάδας Fly Theater στηρίζεται τόσο στο έργο του Fellini, όσο και στο γνωστό του ύφος, που διαμορφώθηκε με αφετηρία το La Strada στα χρόνια που ακολούθησαν, έχοντας παρόμοια εξέλιξη με εκείνη της ταινίας, με σημαντικές, όμως, διαφοροποιήσεις στον τρόπο απόδοσης, σε βαθμό που να μιλάμε για μοντέρνα εκδοχή. Σύγχρονη γλώσσα με νεωτερισμούς στο κείμενο, σωματικό θέατρο με έντονη κινησιολογία, χρήση αντικειμένων για τη δημιουργία ήχων, μουσικής και του ευφάνταστου οχήματος του Ζαμπανό, άρτια ενσωμάτωση της τεχνολογίας, έχοντας για σκηνικά εντυπωσιακά animation που αλληλεπιδρούν με τους ηθοποιούς δίνοντας την αίσθηση κίνησης και χώρου, εξελίσσοντας, παράλληλα, την ιστορία και προκαλώντας πληθώρα συναισθημάτων, μακιγιάζ και κουστούμια που συνειρμικά παραπέμπουν στους κλόουν του Fellini, όλα μαζί "υφαίνουν" τον παραμυθένιο "μανδύα" της παράστασης. 

  Πολύ καλοί οι ηθοποιοί στο σύνολό τους, ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του έργου, "συνυπάρχοντας" με το εικονικό σκηνικό, δημιουργώντας τα ηχητικά εφέ, στήνοντας τη σκηνή, μεταμορφώνοντας τα σώματά τους σε αντικείμενα, "περιφερόμενοι" μπροστά και πίσω από τους θεατές. Συνεχής η κίνηση, διαρκείς οι εναλλαγές, έντονος ρυθμός με ομαλή ροή που συνεπαίρνει και "βυθίζει" στον ονειρικό κόσμο του θεατρικού La Strada, δημιουργώντας ένα παράλληλο σύμπαν με αυτό της ταινίας του Fellini, παραμύθι για μεγάλους από το χθες για το σήμερα, έχοντας γνώση των αριστουργημάτων που μεσολάβησαν στο ενδιάμεσο. 

 La Strada Οι απρόσμενες αλλαγές στο στήσιμο, στην εξέλιξη της ιστορίας και στο κείμενο, προκαλούν το γέλιο και τη συγκίνηση με τρόπο αυθεντικό, δίνοντας καινούργιο "χρώμα" στην ασπρόμαυρη κινηματογραφική δημιουργία με σεβασμό στο πρωτότυπο υλικό. Άλλες φορές οι διαφοροποιήσεις είναι αναγκαίες για την εξοικονόμηση χρόνου και την ομαλή μετάβαση από τη μία σκηνή στην επόμενη, με τρόπο που όχι μόνο δε φαντάζει πρόχειρος, αλλά προσθέτει στην εμπειρία, διατηρώντας την ανάμνηση του "κλίματος" της ταινίας, ενισχύοντας, ταυτόχρονα, το συναισθηματικό της "αποτύπωμα", κάνοντας περισσότερο έντονα και διακριτά τα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών. Ελάχιστες φορές νιώσαμε άβολα από τις επιλογές των συντελεστών, κυρίως όταν οι νεωτερισμοί ήθελαν να προκαλέσουν σε υπερθετικό βαθμό, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα. Δε μπορούμε, όμως, να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως από το ρίσκο του "απροσδόκητου" προέκυψαν όλες οι υπόλοιπες στιγμές της παράστασης, που, κυριολεκτικά, λατρέψαμε.  

 La StradaH Κατερίνα Μαυρογεώργη η ιδανική Τζελσομίνα, με πρόσωπο αγγελικό, κίνηση και έκφραση που μας έκαναν να ξεχάσουμε την Giulietta Masina, ο Ζαμπανό του Μιχάλη Βαλάσογλου, βίαιος και αστείος, με την εικόνα της Θείας Δίκης του στο κλείσιμο να μένει ανεξίτηλη (έστω και αν ο Anthony Quinn δύσκολα μπορεί να ξεχαστεί) και ο Κωνσταντίνος Mωραΐτης, "τρελός" γεμάτος χιούμορ και λυρισμό, έχοντας μία από τις πιο δυνατές στιγμές της παράστασης, αποδεικνύοντας (στο θεατρικό σανίδι αυτή τη φορά) πως, ακόμη και στα πιο μικρά της, η ζωή μπορεί να είναι ουσιαστική, αρκεί να είμαστε σε θέση να τα δούμε και να τα εκτιμήσουμε, πριν να είναι πολύ αργά. 


Μετάφραση / Διασκευή : Κατερίνα Δαμβόγλου

Στίχοι Τραγουδιών: Λίνα Νικολακοπούλου 


Παίζουν: Μιχάλης Βαλάσογλου, Σοφία Μαραθάκη, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κωνσταντίνος Mωραΐτης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Ρόζα Προδρόμου, Γιώργος Σύρμας, Εριφύλη Στεφανίδου, Απόστολος Ψυχράμης

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Δαμβόγλου, Robin Beer
 
Πειραματική Σκηνή, Θέατρο REX - Σκηνή «Κατίνα Παξινού»

Διάρκεια: 90'

Τελευταίες Παραστάσεις: Παρασκευή 15/3, Σάββατο 16/3 στις 21:00 / Κυριακή 17/3 στις 20:00

Γενική Είσοδος 13€

Για περισσότερες πληροφορίες: La Strada

La Strada

 

Νίκος Πράσσος

Νίκος Πράσσος

Μου είπε η σύζυγος "τα γράφεις που τα γράφεις δεν τα ανεβάζεις και σε καμιά ιστοσελίδα;" Όπερ και εγένετο.  Η τέχνη ισορροπεί τον τεχνοκρατισμό της Πληροφορικής, που σπουδάσαμε και διδάσκουμε. Συναίσθημα και ορθολογισμός ακροβατούν σε ένα ταξίδι με κοινό παρoνομαστή τη γνώση, επαναπλαισιώνοντας τις υπάρξεις μας μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, μένοντας συνάμα τόσο ίδιος, όπως και οι άνθρωποί του.