Σ’ είδα απ’ τ’ αμπέλια ν’ ανεβαίνεις
τα κλήματα περίπαθα μπλεγμένα στις αχτίνες σου —
σ’ είδα από τα νερά τα κύματα να σε φθονούνε,
από της φυλακής το παραθύρι σού φώναξα το χαίρε,
από τους ώμους του έρωτα κι ανάμεσα από τα φιλιά,
πάνω από τους καπνούς της μάχης.
Στ’ αλήθεια ευτύχησα γιατί δεν έγινα
δούλος κι αφέντης κανενός,
σ’ απόχτησα ξέροντας πως ανήκεις
σ’ όλα τα μάτια που σε βλέπουν.
Βικτωρία Θεοδώρου
Από τη συλλογή «Ουρανία» (1978), Ποιήματα, Εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2008
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η Βικτωρία Θεοδώρου γεννήθηκε στα Χανιά στις 21 Δεκεμβρίου 1925. Ήταν Ελληνίδα ποιήτρια, εκπρόσωπος της Β' Μεταπολεμικής Γενιάς. Το 1936 έχασε τον πατέρα της. Με σκοπό να γίνει δασκάλα η μητέρα της την οδήγησε στο Ίδρυμα Καλοκαιρινού Ορφανοτροφείο Παρθεναγωγείο Ηρακλείου, στο οποίο έζησε τρία χρόνια, και τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Το 1939 γράφτηκε στο 2ο Γυμνάσιο Θηλέων Χανίων και το τελείωσε στα Χανιά μέσα στη γερμανική κατοχή. Συγχρόνως λάμβανε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Το 1943 έγινε μέλος της Ε.Π.Ο.Ν και της Επιμελητείας του Αντάρτη.
Στην Αθήνα έφθασε το 1945 με στόχο να σπουδάσει στη Σχολή Επισκεπτριών Αδελφών και το 1948 πέτυχε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τη συνέλαβαν ως αριστερή και την εξόρισαν συνολικά 4 χρόνια στη Χίο, το Τρίκερι και τη Μακρόνησο. Το 1952 αφέθηκε ελεύθερη ως «αδειούχος εξόριστη» μετά από προσπάθειες του συμπατριώτη της Χαρίδημου Σπανουδάκη, τον οποίο παντρεύτηκε το 1955. Επέστρεψε στις σπουδές της και αργότερα απέκτησε δίδυμες κόρες την Ειρήνη και τη Μαρία. Με τη βοήθεια τους πήρε το πτυχίο της το 1986. Απεβίωσε στις 15 Φεβρουαρίου 2019.
