Η Ψαροπούλα η όμμορφη, του Μπαρμπαγιάνν᾿ η κόρη,
Κεντάει και ράφτει τα προικιά και τραγουδεί και λέει:
− Προικάκια μου καλότυχα κι᾿ ομμορφοκεντισμένα,
Ποιος θάν᾿ ο νιός, που θα χαρή και σας και την κυρά σας;
Αν ίσως θάν᾿ ψαρά παιδί, ψαράκια να κεντήσω,
Κι᾿ αν ίσως θάνε κυνηγός, περδίκια και τρυγόνια,
Κι᾿ αν είνε παπαδόπουλο, σταυρούς και κομπολόγια,
Κι᾿ αν είν᾿ ολόμμορφο παιδί και ξακουστός λεβέντης,
Να σας γεμίσω της ραφαίς με πούλιαις και τιρτίρι
Και μια Τσιγγάνα πέρναγε και το τραγούδι ακούει:
− Κόρη μου, δος το χέρι σου για να σου ᾿πω τη μοίρα.
Κυττά η γρηά Γύφτισσα της ᾿μορφονιάς το χέρι
Καί συννεφιάζ᾿ η όψι της, ταχείλι της δαγκάνει.
− Τι το κυττάς και δε ᾿μιλείς, μωρή γρηά Τσιγγάνα;
− Τι να σου ᾿πω, κακότυχη και κακομοιριασμένη;…
κρίμα στα τόσα κάλλη σου και κρίμα στα προικιά σου,
Θα πάρης άντρα γέροντα και θα καή η καρδιά σου!
Γεώργιος Δροσίνης
Από την ποιητική συλλογή «Ειδύλλια, Άπαντα Ποίηση» (1888−1902), α΄ τόμος, επιμ. Γ. Παπακώστας,
Εκδ. Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, Αθήνα, 1995
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Γεώργιος Δροσίνης ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε το 1859 σε ένα αρχοντικό της Πλάκας στην Αθήνα από γονείς Μεσολογγίτες. Ήταν γιος του Χρήστου Δροσίνη, που εργαζόταν ως ανώτατος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών και της Αμαλίας Πετροκόκκινου, της οποίας η οικογένεια είχε κατεβεί στην Αθήνα με τον Καποδίστρια. Η οικογένεια του Δροσίνη, εκτός από εύπορη ήταν και γνωστή για τη συνεισφορά της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. Παππούς του ήταν ο Γιώργης Καραγιώργης, που σκοτώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 ενώ ο προπάππος του ήταν ο Καπετάν - Αναστάσης Δροσίνης, γνωστός και ως ο Πρωτοκλέφτης των Αγράφων.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή μετά από σύσταση του Νικόλαου Πολίτη. Το 1885 συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία της τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου, στη Γερμανία, χωρίς όμως να πάρει κάποιο πτυχίο. Επίσης ανήκε στον κύκλο των προοδευτικών ποιητών, μαζί με τους Νίκο Καμπά και Κωστή Παλαμά, που επιδίωκαν να ανανεώσουν τον ποιητικό τους λόγο και να καθιερώσουν την δημοτική ως επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού «Η Εστία», το οποίο μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894. Παράλληλα με την λογοτεχνική προσφορά του, συνεισέφερε σημαντικά σε πολλούς τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας: ήταν γραμματέας του «Συλλόγου προς διάδοση ωφελίμων βιβλίων» που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899. Ιδρυτής του Ημερολογίου της Μεγάλης Ελλάδας το 1922, διευθυντής του Τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας 1914-1920 και 1922-1923 και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926.
Το 1918 αγόρασε μαζί με τον αδελφό του το σπίτι του θείου τους Διομήδη Κυριακού στην Κηφισιά και από το 1939 έμενε μόνιμα στο οίκημα αυτό που είχε μετονομασθεί σε έπαυλη Αμαρυλλίδα. Έζησε εκεί τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της κατοχής μέχρι το τέλος της ζωής του. Το σπίτι αυτό έχει αναπαλαιωθεί, είναι σήμερα ιδιοκτησία του Δήμου Κηφισιάς και στεγάζει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κηφισιάς από το 1991 και το Μουσείο Δροσίνη από το 1997.
Στο μουσείο αυτό υπάρχει μέσα ολόκληρο το έργο του Δροσίνη και το οποίο περιλαμβάνει: τις πρώτες εκδόσεις των βιβλίων του, περιοδικά και λεξικά, προσωπικά αντικείμενα του ποιητή και πλούσιο λαογραφικό υλικό. Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Γεώργιος Δροσίνης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους διανοούμενους ολόκληρου του κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριαζόταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της «Ακαδημίας Αθηνών», ενώ την 1η Αυγούστου του 1946 υποβλήθηκε ο φάκελος με την υποψηφιότητα του Γεώργιου Δροσίνη για το βραβείο Νομπέλ της Λογοτεχνίας, υποστηριζόμενος από την Ακαδημία Αθηνών, τον «Παρνασσό» και την «Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία». Στις 14 Νοεμβρίου 1947 το όνειρο της διεθνούς διάκρισης, έσβησε άδοξα καθώς τη χρονιά εκείνη το βραβείο δόθηκε στον Γάλλο λογοτέχνη Αντρέ Ζιντ.
Πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1951.
