Πριν το 1890 οι εβδομαδιαίες ώρες εργασίας ήταν 100 για όλους τους εργαζόμενους στην Αμερική, πλην των οικοδόμων που εργάζονταν 102 ώρες την εβδομάδα.
Γύρω στα τέλη του εικοστού αιώνα, ένα δημοφιλές κίνημα, που διεκδικούσε την 8ωρη εργασία εκτείνονταν από τη μία άκρη των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι την άλλη.
Την 1η Μαίου 1886 περίπου 600.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε ολόκληρη τη χώρα, με πάνω από 80.000 στο μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ, το Σικάγο. Εργάτες μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους διαδήλωσαν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket, με αίτημα τη μείωση των ωρών εργασίας και καλύτερες συνθήκες δουλειάς με κυρίαρχο σύνθημα “Oχτώ ώρες δουλειά, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος, 8 ώρες ύπνος”. (8 hours for work 8 hours for rest 8 hours for what we will)
Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα οι οποίοι περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.
Την ώρα που το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης που βρίσκονταν εκεί, διέταξε τη διάλυση της συγκέντρωσης. Μία βόμβα έσκασε κοντά στους αστυνομικούς, οι οποίοι άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών. Μέχρι και σήμερα παραμένει άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων, καθώς αρκετοί τραυματίες κατέληξαν τις επόμενες ημέρες. Επίσημα, μόνο οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.
Ακολουθούν γενικευμένες ταραχές κι οι νεκροί πολλαπλασιάζονται. Θα χρειαστεί να περάσουν τρία χρόνια και να φτάσουμε στις 20 Ιουλίου 1889 για να καθιερωθεί η 1η Μαΐου ως Παγκόσμια ημέρα των Εργατών. Αποφασίστηκε στη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς στο Παρίσι. Το 1890 ο Ρέιμοντ Λαβίν προτείνει διεθνή κινητοποίηση ανήμερα της θλιβερής επετείου των γεγονότων του Σικάγο.. Βρίσκει τεράστια απήχηση, που αποτυπώνεται από τη μεγαλειώδη συμμετοχή του κόσμου.
Παρά το γεγονός ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες τα γεγονότα του Σικάγου ξεκίνησαν την 1η Μαΐου κι αποτέλεσαν την απαρχή για την ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτων, ωστόσο σε ολόκληρη την βορειοαμερικανική ήπειρο, ως ημέρα των εργατών έχει οριστεί η πρώτη Δευτέρα κάθε Σεπτεμβρίου.
Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 εργάτες διαδήλωσαν ζητώντας οκτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη
Το 1936 ξεσηκώνονται οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης.
Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες. Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο".Στην Καισαριανή την 1η Μαΐου 1944, η εργατική Πρωτομαγιά συνέπεσε με την άνανδρη εκτέλεση 200 Ελλήνων κομμουνιστών και αριστερών αγωνιστών, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο σκοπευτήριο Καισαριανής από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου από τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής. Η ίδια ημέρα είναι ημέρα ιστορικής τιμής και μνήμης.
