Είκοσι μία ταινίες, δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ κουστουμιών, ένα βραβείο Emmy και δεκάδες συνεργασίες με θρύλους του Χόλιγουντ όπως οι Ρομάν Πολάνσκι, Μάικ Νίκολς, Τζακ Νίκολσον, Μία Φάροου, Φέι Νταναγουέι, Ντάστιν Χόφμαν και Γουόρεν Μπίτι είναι μερικά από τα “κατορθώματα” της ενδυματολόγου Άνθιας Σίλμπερτ.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η Άνθια Σίλμπερτ ή Άνθια Γιαννακούρου, όπως είναι το πατρικό της, γεννήθηκε στο Μπρούκλιν από Πελοποννήσιους γονείς. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης κι από τύχη βρέθηκε να μαθητεύει δίπλα σε έναν ενδυματολόγο. Το 1967 ξεκίνησε να εργάζεται στον κινηματογράφο ως ενδυματολόγος. “To Μωρό της Ρόζμαρι”, το «Chinatown» το «Shampoo» και το «Julia» είναι μερικές από τις ταινίες της, που έγραψαν ιστορία. Ωστόσο, η Άνθια, που αγαπούσε ανέκαθεν τις προκλήσεις, αποφάσισε να κάνει στροφή στην καριέρα της και να εργαστεί ως studio executive, παραγωγός και σεναριογράφος. Το 2005 έλαβε το Costume Designers Guild’s Lifetime Achievement Award για τη συνολική προσφορά της. Τα τελευταία 20 περίπου χρόνια ζει με τον σύζυγό της Ρίτσαρντ Ρομάνους, στη Σκιάθο.
Έχετε σχεδιάσει τα κοστούμια σε 21 ταινίες. Ποια από αυτές θεωρείτε σταθμό στην καριέρα σας;
“Το μωρό της Ρόζμαρι”, στο Χόλιγουντ. Μετά από αυτή την ταινία δεν χρειάστηκε να ψάξω πότε για δουλειά. Μου τις πρότειναν κι εγώ έλεγα “ναι”. Ήμουν πάρα πολύ τυχερή. Βρισκόμουν στο σωστό “timing”.
Ποιος υπήρξε ο άνθρωπος “κλειδί” στην καριέρα σας;
Ο Πολάνσκι και ο Μάικ Νίκολς, ο οποίος ήταν αντιπρόεδρος της Warner.
Γενικά θεωρώ πως υπήρξα ευλογημένη. Κάθε φορά, που τελείωνα μία δουλειά μου, εμφανίζονταν κάποια άλλη.
Πώς θα περιγράφατε τη συνεργασίας σας με τον Ρομάν Πολάνσκι;
Ήταν υπέροχο να δουλεύω μαζί του. Ήταν εμπνευσμένος. Μόνο μία φορά διαφωνήσαμε έντονα και ήταν για το κόκκινο βερνίκι των νυχιών της Φέι Ντάναγουεϊ.
Είχατε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ, η πρώτη για την ταινία «Chinatown» και η δεύτερη για την ταινία «Julia» και λάβατε κι ένα βραβείο Εmmy. Tι σημαίνουν αυτά τα βραβεία για εσάς;
Tόσο τις υποψηφιότητές μου όσο και τα βραβεία μου τα θεωρώ μεγάλη τιμή για εμένα.
Ποιος από αυτούς με τους οποίους έχετε συνεργαστεί είχε το καλύτερο στιλ;
Νομίζω ο Τζακ Νίκολσον.
Από τι εμπνέεστε κυρίως;
Εμπνέομαι από εφημερίδες, ενημερωτικά περιοδικά, έργα τέχνης, αλλά πότε από περιοδικά μόδας. Ο λόγος είναι πως δε γνωρίζω κάποιον που να ντύνεται όπως τις φωτογραφίες, που υπάρχουν στα περιοδικά.
Σε ποια ταινία θα θέλατε να είχατε σχεδιάσει τα κοστούμια;
Στην ταινία “Ο Βασιλιάς κι εγώ”. Ήταν κάτι πολύ ωραίο. Φανταστικό! Ωστόσο, μπορώ να σας πω ότι δεν παρακολουθώ τις καινούργιες ταινίες. Άλλωστε, τις ταινίες στις οποίες συμμετείχα δε θα τις έκαναν σήμερα.
Για ποιο λόγο;
Γιατί η εποχή είναι διαφορετική. Όλα γίνονται για τα λεφτά. Δεν είναι ωραίο να το λέω αυτό, αλλά το πιστεύω.
Τη μόδα ποιας δεκαετίας προτιμάτε;
Της δεκαετίας του '30. Δε μου αρέσει η σημερινή μόδα. Νομίζω ότι οι γυναίκες σήμερα ντύνονται σαν “ιερόδουλες”. Επίσης, δεν ξέρω τι έχουν πάθει τα αγόρια με τα μαλλιά τους.
Ωστόσο, οι κοντές φούστες υπήρχαν και σε άλλες δεκαετίες.
Ναι τις φορούσαν, αλλά δεν άφηναν να φαίνεται η κοιλιά τους και το στήθος τους, φορώντας ταυτόχρονα και ψηλά τακούνια. Πιστεύω πως δεν υπάρχει ισορροπία.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;
To γκρι, το μπεζ, το λευκό. Γενικά δεν μου αρέσουν τα έντονα χρώματα. Είμαι της γνώμης πως οι επικίνδυνοι άνθρωποι, όπως στην ταινία “Το μωρό της Ρόζμαρι”, φορούν έντονα χρώματα.
Ποια υπήρξε η μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα σας;
Όταν έπρεπε να ντύσω καουμπόι τον Τζον Γουέιν, γιατί ήθελα να είμαι πολύ ακριβής. Ήταν μία πρόκληση για εμένα να τους πίσω όλους και κυρίως τον ίδιο.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την παραγωγή ταινιών;
Eίχα πάει για γεύμα με την φίλη μου την Γκόλντι Χον και της είπα πως ένιωθα κάπως άσχημα με τη δουλειά μου. Τότε εκείνη μου πρότεινε να φτιάξουμε τη δική μας εταιρία παραγωγής κι εγώ αμέσως δέχτηκα.
Ήσασταν τολμηρή;
Έλεγα πως αφού μπορούσαν να το κάνουν οι άλλοι, γιατί να μη μπορώ κι εγώ. Από μικρή είχα μεγάλο στόμα. Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό γεγονός. Μια μέρα, όταν ήμουν 6 χρονών, ο νονός μου είπε κάτι στη νονά μου. Τότε εγώ γυρίζω και του λέω “Να ζητήσεις συγνώμη από τη νονά μου.”. Ο πατέρας μου τρόμαξε και γυρίζει και μου λέει. “Να πεις συγνώμη στο νονό σου, που μίλησες έτσι, αλλιώς θα πας στο δωμάτιό σου”. Και του λέω “Όχι δε ζητώ συγνώμη, γιατί έχω δίκιο. Θα πάω στο δωμάτιο μου”,
Πιστεύω πως εάν κρατούσα το στόμα μου κλειστό κάποιες φορές, θα έκανα περισσότερα πράγματα.
Γιατί το λέτε αυτό; Στο Χόλιγουντ δεν αρέσουν οι ισχυρές προσωπικότητες;
Το πιο δύσκολο να ακούσεις στο Χόλιγουντ είναι η αλήθεια. Η Άνθια θα σου πει την αλήθεια κι ας μη θες να την ακούσεις. Ο κόσμος του Χόλιγουντ είναι πολύ ψεύτικος.
Πώς αποφασίσατε, πριν από 20 χρόνια να αφήσετε την Αμερική και να μετακομίσετε μόνιμα στη Σκιάθο;
O σύζυγός μου, ο Ρίτσαρντ, έχει μία θεωρία. Λέει πως όταν είσαι παιδί, οι άλλοι αποφασίζουν για εσένα. Στο δεύτερο στάδιο της ζωής σου γίνεσαι γονιός και δουλεύεις. Το τρίτο στάδιο της ζωής είναι για εσένα. Πρέπει να πραγματοποιείς τα όνειρά σου. Να κάνεις όλα όσα δεν είχες κάνει μέχρι τότε. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να εγκατασταθούμε σε ένα ελληνικό νησί που να έχει πολύ πράσινο. Αρχικά είχαμε σκεφτεί την Σκόπελο, αλλά δεν είχε αεροδρόμιο κι έτσι επιλέξαμε να ζήσουμε στη Σκιάθο. Είναι παράδεισος εδώ! Έχουμε αποκτήσει και πολύ καλούς φίλους.
Τι βρήκατε στη Σκιάθο, που σας έλειπε στο Λος Άντζελες;
Στο Λος Άντζελες oι άνθρωποι είναι εγωκεντρικοί. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον άλλον. Στη Σκιάθο γνωρίσαμε ανθρώπους με τεράστια χαμόγελα, οι οποίοι έχουν ανακαλύψει το νόημα της ζωής. Δεν τους ενδιαφέρει να μαζεύουν χρήματα. Ξέρετε, η λέξη “φιλότιμο” υπάρχει μόνο στην ελληνική γλώσσα.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη ζωή σας με μία λέξη;
Τυχερή!
Είναι γνωστές και οι ευαισθησίες σας ως προς την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, αλλά και τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Εγώ πλέον αυτό που ζητάω είναι οι Άγγλοι να μας δώσουν πίσω τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και οι Γερμανοί να πληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Οι Άγγλοι είπαν στη Μελίνα ότι μας έκαναν χάρη, γιατί δεν είχαμε χώρο να βάλουμε τα Μάρμαρα. Τώρα όμως που έχουμε το μουσείο της Ακρόπολης, γιατί δε μας τα επιστρέφουν; Αν είχαν το κεφάλι από τον Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, όλος ο κόσμος θα τους έλεγε ότι πρέπει να το δώσουν πίσω. Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα είναι κομμάτια από το μνημείο. Κάθε τόσο κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω.
Όσον αφορά στις γερμανικές αποζημιώσεις, κάποιος μου είπε ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση είχε πει στους Γερμανούς πως δε χρειάζονταν να πληρώσουν. Κι εγώ του απάντησα πως τόσοι άνθρωποι, που έχασαν δικούς τους στον πόλεμο, θα πρέπει να διεκδικήσουν μόνοι τους αυτά τα χρήματα. Αν οι Γερμανοί μας έδιναν πίσω τις αποζημιώσεις, τώρα εμείς δε θα είχαμε κανένα χρέος.
(Εξωτερική φώτο: Sakis Lalas)
