Ο Πέτρος Παπαμιχαήλ από τότε που θυμάται τον εαυτό του έχει παρέα του τη μουσική. Όταν ήταν ακόμη έξι ετών ξεκίνησε να συνθέτει στο πιάνο, χωρίς να καταλαβαίνει. Ωστόσο, η ανάγκη του να ασχοληθεί με τη μουσική προέκυψε στην εφηβεία. “Ο έρωτας να θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική επαγγελματικά με έπιασε στην εφηβεία. Στο σχολείο είχαμε φτιάξει μία μίνι μπάντα με έναν κολλητό μου. Κάναμε διασκευές και γράφαμε και μερικά δικά μας κομμάτια. Ήμασταν περισσότερο ονειροπόλοι”, μας είπε.
Τι άλλαξε όμως από τότε μέχρι σήμερα, ως προς το πώς είχε τη μουσική στο μυαλό του ο Πέτρος; “Όσον αφορά στο τι με κάνει να νιώθω η μουσική, δεν έχουν αλλάξει πολλά. Ίσα ίσα που μπορώ να πω ότι εάν έχει αλλάξει κάτι είναι προς το καλύτερο. Όσο περνά ο χρόνος ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο μέσα από τη μουσική και για τη μουσική. Το μόνο που θα έλεγα ότι έχει αλλάξει είναι ότι πλέον το έχω κάνει επάγγελμα.”
Τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα τα έκανε στο Ρέθυμνο, όπου ήταν φοιτητής, ενώ τα τελευταία χρόνια πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην Αθήνα, προκειμένου να κυνηγήσει τους στόχους του. Ωστόσο, η μετάβασή του αυτή ήταν πολύ “δύσκολη” έως και “εξοντωτική” όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. “Σίγουρα όταν φεύγεις από έναν πιο μικρό τόπο πας σε έναν μεγαλύτερο, για να βρεις περισσότερες ευκαιρίες. Στην Αθήνα είσαι στο κέντρο του ηφαιστείου, εκεί που συμβαίνουν όλα, που βρίσκεται η μουσική βιομηχανία της χώρας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί μουσικοί, τραγουδιστές και συνθέτες, οπότε είναι και πιο δύσκολο να τους πείσεις να σε ακούσουν και να ασχοληθούν μαζί σου. Υπάρχει μεν η βιομηχανία, όμως χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο και κόπο για να σε μάθει και να σε ενσωματώσει. Από την άλλη, στο Ρέθυμνο είχα φτάσει στο σημείο να έχω μία πολύ καλή ζωή από τη μουσική, γιατί με γνώριζαν και με προτιμούσαν. Όταν γύρισα λοιπόν στην Αθήνα έπρεπε να ξαναρχίσω πάλι από το μηδέν”, μας εξήγησε ο Πέτρος.
Το να σε ακούσει κάποιος δε φαίνεται να είναι αρκετό, καθώς όπως μας τόνισε ο ίδιος χρειάζονται δημόσιες σχέσεις. “ Για να καταλάβεις, εγώ έφυγα από την Κρήτη επειδή με βρήκε ένας πολύ γνωστός επιχειρηματίας της Αθήνας, ο οποίος μου είπε να έρθω και να ξεκινήσουμε. Αφότου ανέβηκα λοιπόν υπήρξε πολύ μεγάλη διαφορά. Μου είπε να κάνω ότι είναι να κάνω και θα δούμε.”
Παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει ο Πέτρος δε μετάνιωσε ποτέ για την επιλογή του να ασχοληθεί με τη μουσική. “ Σίγουρα υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες ο συναισθηματικός μου κόσμος ήταν είτε στο ναδίρ είτε στο ζενίθ. Ορισμένες φορές πάλι ένιωθα στεναχώρια, γιατί δε μου άρεσε ο τρόπος σύμφωνα με τον οποίο παράγονταν και αναπαράγονταν όλη αυτή η κατάσταση. Δεν μου άρεσε το “πιαριλίκι”. Αλλά δεν μετάνιωσα ποτέ. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη μουσική. Εκτός από τρόπος έκφρασης για μένα είναι σαν ερωτική σχέση.”
Τον τρόπο έκφρασής του, καθώς και την καλλιτεχνική του διαδρομή επηρέασαν καθοριστικά και οι σπουδές του στη Κοινωνιολογία. “Τα τραγούδια μου εμπεριέχουν ένα κοινωνικό μήνυμα. Η κοινωνιολογία μου άνοιξε πολλούς ορίζοντες. Άνοιξε το μυαλό μου. Μου έδωσε έναν διαφορετικό τρόπο να σκέφτομαι, να εκφράζομαι και να γράφω στίχους. Με επηρέασε ακόμα και στο κομμάτι της παρουσίασης. Γιατί εγώ στα λάιβ τα λέω κιόλας”, μας ανέλυσε ο Πέτρος.
Στα τραγούδια του Πέτρου Παπαμιχαήλ συναντά κανείς έντονα κοινωνικά μηνύματα. Μάλιστα σε ένα από αυτά, στο “Πεθαμένο Όνειρο”, λέει στο ρεφρέν “Μια στιγμή χρειάστηκε η γενιά μου θυσιάστηκε”... “Nαι αυτό πιστεύω. Όταν λέω η γενιά μου λέω και άλλες γενιές μαζί. Το πιστεύω αυτό. Και πώς το συνειδητοποίησα; Εγώ προέρχομαι από μια οικογένεια μεσοαστών. Δε μας έλειπε κάτι και μπορώ να πω ότι μεγάλωσα, έχοντας τις ανέσεις μου. Όταν ήρθε η ώρα να γίνω ανεξάρτητος, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να ζήσω εύκολα. Όλα είχαν γυρίσει τούμπα. Ωστόσο, το πρόβλημα πέρα από την οικονομική θυσία, το ένιωσα και στην πνευματική κατάσταση της ζωής μας, αλλά και στην κουλτούρα μας", μας ανέφερε για να προσθέσει στη συνέχεια “Έφτασα σε ένα σημείο να προσπαθώ να βρω πολύ σημαντικούς, πνευματικούς ανθρώπους και να μην υπάρχουν. Διαπίστωσα ότι κάποιοι πολύ σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι έβγαιναν μέχρι μια εποχή. Έψαχνα συνθέτες στη δεκαετία του '80, ανάλογου μεγέθους με εκείνο του Χατζιδάκι και του Θοδωράκη και δεν μπορούσα να βρω. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Δεν έβλεπα τόσο μεγάλα πνεύματα και σε αυτό έρχεται και αυτό που σου είπα για τη βιομηχανία της μουσικής."
Ποιο είναι όμως το όνειρο του Πέτρου; Όπως μας εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος “Τρελαινόμουν όταν έβλεπα ανθρώπους, οι οποίοι ήταν άγνωστοι μεταξύ τους και όταν έπαιζα μουσική γίνονταν μία παρέα και τραγουδούσαν και χόρευαν όλοι μαζί. Αυτό συμπεριλαμβάνεται μέσα σε ένα όνειρο. Να βρίσκομαι σε μία σκηνή και ο κόσμος από κάτω να πιάνεται, να χορεύει, να τραγουδάει και να ξεσπάει.”
Οι μέρες που ζούμε εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοιού είναι πολύ ιδιαίτερες για τους περισσότερους. Μπορεί όμως ένας καλλιτέχνης να εκμεταλλευτεί δημιουργικά όλη αυτή την κατάσταση που βιώνουμε; Όπως μας τόνισε ο Πέτρος “Τα πάντα γύρω μας αυτή τη στιγμή αποτελούν έμπνευση. Μπορεί τώρα που μιλάμε να γράφονται αριστουργήματα. Όλη αυτή την αλλαγή δε θα πρέπει να την περάσουμε χωρίς να την επεξεργαστούμε. Δεν είμαι συνωμοσιολόγος. Κοινωνικά πάλι βλέπω τεράστιες αλλαγές. Οπότε, νομίζω ότι υπάρχει πάρα πολύ υλικό στις μέρες μας για να εμπνευστεί ένας δημιουργός . Το θέμα είναι το κατά πόσο έχει την οικονομική δυνατότητα ένας καλλιτέχνης να πληρώσει το στούντιο και την παραγωγή για έναν δίσκο. Για εμένα αυτή είναι η μεγάλη δυσκολία”.
ν
