Το outsider που τα κατάφερε
Iδρώτας, κούραση, πόνος, εξάντληση, απογοήτευση, πρησμένα πόδια, φούσκες στα πέλματα, μαυρισμένα νύχια, ατέλειωτες ώρες προπόνησης, ανηφόρες, κατηφόρες, αλλά και πείσμα, στόχος, γέλια, φιλίες, πειθαρχία, ικανοποίηση, είναι όλα αυτά και άλλα πολλά, που μπορούν να περιγράψουν τη ζωή μιας Σπαρταθλήτριας και συγκεκριμένα της Παναγιωτάς Δόγκα, της μόνης Ελληνίδας που κατάφερε να τερματίσει το Σπάρταθλον τον Σεπτέμβρη του 2019.
Πώς όμως πήρε η Παναγιώτα την απόφαση να τρέξει έναν τόσο μεγάλο κι απαιτητικό αγώνα, όπως είναι το Σπάρταθλον; “Aπό το 2010 ξεκίνησα να τρέχω. To 2011 έτρεξα τον πρώτο μου Μαραθώνιο. Όμως το Σπάρταθλον το είχα πάντα μέσα στο μυαλό μου. Ο πατέρας μου ήταν πρώην μαραθωνοδρόμος. Του άρεσε, λοιπόν, να παρακολουθεί αγώνες και κυρίως το Σπάρταθλον, όπου και με έπαιρνε μαζί του. Οπότε ανέκαθεν, ο συγκεκριμένος αγώνας μου ήταν πολύ οικείος".
Την απόφαση να περάσει στις υπεραποστάσεις την πήρε σε ένα απόγευμα, όταν προπονούνταν στο γήπεδο του Χαλανδρίου “Μια μέρα προπονούμουν στο γήπεδο κι εκεί βρίσκονταν ο Τάκης Σκουλής. Μία ιστορία ολόκληρη από μόνος του. Χωρίς να το γνωρίζω, με χρονομετρούσε. Και μόλις ολοκλήρωσα την προπόνηση, μου είπε πως το σώμα μου είναι για υπεραποστάσεις. Τότε, τον ρώτησα τι έπρεπε να κάνω και μου υπέδειξε πως καλό θα ήταν να δοκιμάσω να τρέξω το 50άρι της Ψάθας. Έτσι κι έκανα”.
Από εκείνη τη στιγμή η Παναγιώτα είχε βάλει ως στόχο να τρέχει μία υπεραπόσταση, πάνω από Μαραθώνιο, τον χρόνο. “Αυτό το έκανα μέχρι το 2017. Τότε μου μπήκε το μικρόβιο να τρέξω το Σπάρταθλον. Ωστόσο, το 2018 είχα τρέξει τον Ολύμπιο, ο οποίος ήταν 180 χιλιόμετρα”.
Όταν ανακοίνωσε στους δικούς της την απόφασή της να διεκδικήσει την πρόκριση στο Σπάρταθλον, εκείνοι στην αρχή την αντιμετώπισαν με κάποιο σχετικό δισταγμό. “Οι γονείς μου αρχικά είχαν κάποιες ανησυχίες και αντιρρήσεις. Όμως, όταν είδαν ότι έτρεχα με ξάδελφο μου, τότε ένιωσαν μία ασφάλεια”, μας είπε.
Ωστόσο, η διαδρομή μέχρι τη συμμετοχή σε ένα Σπάρταθλον δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, καθώς οι προπονήσεις είναι ιδιαιτέρως απαιτητικές. “Αρχικά με τον προπονητή μου, τον Μάριο Μιχόπουλο, κάναμε μία περίεργη προπόνηση. Έτρεχα κάθε μέρα γύρω στα 15 χιλιόμετρα και το Σαββατοκύριακο έκανα περίπου 35-45 χιλιόμετρα τη φορά. Όταν το καλοκαίρι σταμάτησα να δουλεύω, έκανα διπλές προπονήσεις, πρωί και βράδυ. Το καλό σε αυτό ήταν ότι δεν είχα πολύ μεγάλες αποστάσεις το Σαββατοκύριακο. Συνολικά φτάναμε τα 180 χιλιόμετρα την εβδομάδα”, μας εξήγησε η 34χρονη αθλήτρια
Τι σκέφτονταν όμως όλες αυτές τις ώρες που έτρεχε(18:29:13) μέχρι την ώρα που αντίκρισε το άγαλμα του Λεωνίδα, στη Σπάρτη; “Καταρχήν μοίραζα τον Σπάρταθλον σε σταθμούς. Σε κάθε σταθμό ήθελα να δω τoυς δικούς μου και σκεφτόμουν τι θα τους ζητούσα. Όμως στο 157 χιλιόμετρο είχα παγώσει. Tότε, μου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψω τον αγώνα. Το βουνό ήταν αφόρητο, ατέλειωτο. Είχα φτάσει στα όριά μου. Μετά έκανα σκέψεις επιβίωσης. Τι πρέπει να φάω και να πιω σε κάθε σταθμό. Ωστόσο, υπήρχαν και ωραίες σκέψεις. Και κυρίως σκεφτόμουν ότι θα με περιμένει ο Σταύρος, ο άντρας μου στον τερματισμό”.
Όμως υπήρχαν και στιγμές που χαράχτηκαν στο μυαλό της Παναγιώτας και θα τις κουβαλά για μια ζωή. “Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία στιγμή που ο Σταύρος μου έφερε να φάω παγωτό, γιατί το ήθελα πάρα πολύ. Η δεύτερη σκηνή που δε θα ξεχάσω ήταν όταν στον τελευταίο σταθμό, πριν τον τερματισμό, ζήτησα σφουγγάρι και νερό για να φτιαχτώ λίγο και μου έδωσαν κι έβαλα και κραγιόν”.
Πλησιάζοντας προς το τέλος του αγώνα, ο τερματισμός ήταν αυτός που κατέκλυζε το μυαλό της. Όπως και η ίδιας μας είπε “Αυτό που είχα στο κεφάλι μου ήταν ότι θα έφτανα στο τέρμα. Είχα πει ότι είτε εκτός χρόνου εγώ στη Σπάρτη θα φτάσω. Είχα σκεφτεί μάλιστα, να βγάλω τα παπούτσια μου ως ένδειξη ότι τα τίμησα και τα έλιωσα. Ως φόρο τιμής στην άσφαλτο, που μου έφτιαξε όλη μου τη ζωή. Η άσφαλτος με άλλαξε. Αγάπησα εμένα. Της χρωστάω πολλά”.
Το Σπάρταθλον υπήρξε ένα μεγάλο σχολείο για την νεαρή Σπαρταθλήτρια. “Ήξερα ότι είμαι δυνατή, αλλά δε γνώριζα ότι κρύβω τόση δύναμη μέσα μου. Το Σπάρταθλον με έμαθε να είμαι ταπεινή και το εννοώ. Να αγωνίζομαι χωρίς φανφάρες και πολλές υποσχέσεις. Όμως, αυτό που με δίδαξε θα το δω πιο καθαρά στην πορεία. Το Σπάρταθλον άλλωστε είναι σαν τη ζωή. Ένας διαρκής αγώνας με ανηφόρες και κατηφόρες. Όταν θα έλθει το δύσκολο κομμάτι, όπως και στη ζωή, δε θα πρέπει να το βάζεις κάτω, αλλά να παλεύεις.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποκαλούν τα κατορθώματα αυτά μία μεγάλη τρέλα. “Το έχω ακούσει αυτό άπειρες φορές. Υπάρχουν και τρελοί στο χώρο μας. Υπάρχουν όλοι. Δε θεωρώ ότι είμαστε όμως τρελοί, αλλά ρομαντικοί. Όταν τρέχεις μέσα στη μοναξιά σου, έρχεσαι αντιμέτωπος με τους δαίμονες σου και θέλοντας και μη κουβεντιάζεις τα προβλήματά σου. Δε λέω ότι τα ξεπερνάς… Επιπλέον, με το τρέξιμο κάνουμε καλό στην υγεία μας, όλο αυτό γίνεται τρόπος ζωής. Όταν τρέχεις ανοίγουν τα μάτια σου και τα βλέπεις όλα πιο καθαρά. Γενικά, πιστεύω πως οι άλλοι είναι τρελοί που δεν ξέρουν τι χάνουν”.
To μήνυμα της Παναγιώτας είναι πως όλοι μπορούν να τρέξουν. Αυτό που απαιτείται είναι μεράκι, πάθος και πείσμα. “Εγώ ήμουν το μεγαλύτερο outsider. Δεν πίστευε σχεδόν κανείς, εκτός από τους δικούς μου, ότι θα μπορούσαν να τερματίσω το Σπάρταθλον. Θέλω να υποκινήσω και άλλες γυναίκες να ξεκινήσουν να τρέχουν. Να τερματίσουν και άλλες. Γίνεται. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το πάρουν απόφαση και να βγουν έξω να τρέξουν όπως μπορούν, χωρίς να ακούν κανέναν κακεντρεχή. Αρκεί να περνούν καλά!”
