Μάριος Γιαννάκου: O δρομέας υπεραποστάσεων που έτρεξε σε Αρκτική και έρημο

Μάριος
09.04.2019
Μάριος Γιαννάκου: O δρομέας υπεραποστάσεων που έτρεξε σε Αρκτική και έρημο

O Μάριος Γιαννάκου δεν είναι ένας συνηθισμένος αθλητής. Στα 26 του χρόνια έχει καταφέρει δύο μεγάλους προσωπικούς άθλους. Το Φεβρουάριο του 2018 συμμετείχε στον αγώνα των 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική, τον Rovaniemi 150, και το Δεκέμβρη του ίδιου έτους ήταν ο πιο νέος αθλητής που έτρεξε 270 χιλιόμετρα στην έρημο Al Marmoom στο Ντουμπάι.

                                                                                                                                                                                                                   Τα αποφθέγματα του Νίκου Καζαντζάκη “Φτάσε όπου δε μπορείς” και “η πέτρα και το ατσάλι δεν αντέχουν, ο άνθρωπος αντέχει” είναι αυτά που εκφράζουν τον Μάριο και τα κάνει πράξη.

Μάριος

Πώς ξεκίνησες να τρέχεις τόσο πολλά χιλιόμετρα;

Η προσωπική περιπέτεια ενός φίλου ήταν αυτή που με παρακίνησε να ξεκινήσω το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, καθώς αφιερώσαμε με το φίλο μου τον Θάνο τον πρώτο μας αγώνα στο φίλο μας Αλέξανδρο. Μέχρι τότε, δεν είχα τρέξει ούτε μαραθώνιο και ξεκίνησα κατευθείαν να τρέξω τον Ro.C 50 miles στη Ροδόπη.

 

Μετά ποιους αγώνες έκανες;

Στη συνέχεια έκανα 2 φορές τον αγώνα των 82 χιλιομέτρων. Επιπλέον, δύο φορές τον αγώνα Rout 100 miles στη Ροδόπη. Επίσης, έτρεξα τον αγώνα 100 χιλιομέτρων στον Όλυμπο, καθώς κι ένα 24ωρο σε γήπεδο, στη Θεσσαλονίκη.

Ισχύει ότι πριν ξεκινήσεις το τρέξιμο ήσουν υπέρβαρος και καπνιστής;

Ναι στην αρχή περπατούσα, γιατί δε μπορούσα να τρέξω, οπότε με το περπάτημα έχασα τα κιλά. Και στη συνέχεια άρχισα να τρέχω σιγά σιγά.

Τι σου προσφέρει το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων;

Είναι ένα είδος αυτοκαθορισμού. Ανακαλύπτω καινούργια στοιχεία του χαρακτήρα μου, τα οποία με βοηθούν στην καθημερινή μου ζωή. Σκέφτομαι πολλά πράγματα για τη ζωή μου, που θέλω να λύσω. Γενικά, η παραμονή μου πολλές ώρες στη φύση είναι κάτι που μου αρέσει και το επιζητώ. Κι αν συμπεριλάβουμε μέσα σε όλα αυτά και το παιχνίδι των ορίων… Αυτό λειτούργησε καταλυτικά για να συμμετέχω σε τέτοιους αγώνες.

 

Παρόλα αυτά σε συνέντευξη έχεις δηλώσει πως δε σου αρέσει το τρέξιμο. Πώς γίνεται αυτό;

Η τεχνοκρατική προσέγγιση του τρεξίματος με βρίσκει αντίθετο. Μου αρέσει όμως αυτό που βιώνω μέσα από το τρέξιμο.  Γενικά, στην καθημερινότητα οι άνθρωποι πολλές φορές καλούμαστε να κάνουμε πράγματα τα οποία ενδεχομένως δε μας αρέσουν. Ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι αυτό που γεμίζει τη ζωή μας. Ο στόχος. Η εκπλήρωση του στόχου και η προσπάθεια προς το στόχο.

Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που έχεις ανακαλύψει μέσα από το τρέξιμο;

Ότι οι άνθρωποι βάζουμε πολλές φορές πολύ χαμηλά τον πήχη. Βάζουμε όρια στους στόχους, τους οποίους θέτουμε. Το τρέξιμο για εμένα σημαίνει ελευθερία.

Μάριος

Πώς αποφάσισες να τρέξεις τον αγώνα Rovaniemi 150 στην Αρκτική;

Νομίζω ότι μετά από αρκετές συμμετοχές σε αγώνες υπεραποστάσεων στην Ελλάδα, συνειδητοποίησα ότι αυτό το οποίο βρίσκεται πιο κοντά σε μένα είναι οι αγώνες περιπέτειας. Δηλαδή οι αγώνες endurance, που συνδυάζουν την πολύ μεγάλη απόσταση μαζί με στοιχεία περιπέτειας. Ο αγώνας 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική ήταν ένας τέτοιος αγώνας. Οπότε το Φεβρουάριο του 2018 δήλωσα συμμετοχή.

Σε αυτό τον αγώνα κουβαλούσες και τον εξοπλισμό σου;

Nαι.  Οι αθλητές σέρνουν ένα έλκηθρο με όλο τον απαραίτητο, υποχρεωτικό εξοπλισμό τον οποίο θα χρειαστούν κατά τη διάρκεια των 150 χιλιομέτρων, μιας και δεν υπάρχει σταθμός ανεφοδιασμού. Το έλκηθρο που έσερνα ήταν περίπου 15 κιλά.

Στο συγκεκριμένο αγώνα υπήρξε κάτι που να φοβήθηκες;

Αυτό που φοβήθηκα περισσότερο ήταν οι πολικές θερμοκρασίες, που άγγιζαν τους -30 βαθμούς Κελσίου. Σε μία τέτοια θερμοκρασία μπορεί ο άνθρωπος να πάθει πολύ σοβαρά κρυοπαγήματα, ακόμη και στον οισοφάγο.

Όταν έτρεχες σε τέτοιες συνθήκες τι σκεφτόσουν;

Yπάρχουν φάσεις κατά τις οποίες ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπλοκάρει και βρίσκεται σε μία φάση υπολειτουργίας, αλλά είναι μέσα στο παιχνίδι και αυτό. Πιστεύω ότι μέσα από τους αγώνες, που έχω τρέξει, έχω μάθει να ελέγχω την ψυχολογία μου και τον εγκέφαλό μου. Όταν έτρεχα εκεί σκεφτόμουν την οικογένειά μου. Τους ανθρώπους που πίστεψαν πως θα τα κατάφερνα, αλλά και όσους δεν πίστεψαν σε εμένα. Τελικά, σε 39,5 ώρες ολοκλήρωσα τον αγώνα.

 

Μάριος

Είχες σκεφτεί να εγκαταλείψεις την προσπάθεια;

Σε κάθε αγώνα σκέφτομαι να εγκαταλείψω. Είμαστε άνθρωποι.  Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος, που σε μία δύσκολη στιγμή δεν έχει σκεφτεί να τα παρατήσει. Θα χρειαστεί να γίνει κι αυτό. Η εγκατάλειψη δε σε κάνει αποτυχημένο. Σημασία έχει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την εγκατάλειψη.

Πόσο καιρό και πού προετοιμάστηκες για τον συγκεκριμένο αγώνα;

Προετοιμάστηκα στην περιοχή του Ολύμπου και στην περιοχή του Φαλακρού για πέντε μήνες. Πολλές φορές δημιουργούσα στον εαυτό μου τεχνητή υποθερμία, ώστε να μάθω να τρέχω και να σκέφτομαι σε μία τέτοια κατάσταση.

 

Πώς πήρες την απόφαση μετά από τον αγώνα 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική, να τρέξεις 270 χιλιόμετρα στην έρημο;

Mόλις ολοκλήρωσα τον αγώνα στο τόσο κρύο, κάτι μέσα μου με παρακινούσε να δοκιμάσω την αντοχή μου, σε ακριβώς αντίθετες συνθήκες. Όταν βρισκόμουν στην Αρκτική σκεφτόμουν την πολλή ζέστη και όταν ήμουν στην έρημο σκεφτόμουν τι καλά που ήμουν στην Αρκτική.

Μάριος

Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες στην έρημο;

Καταρχήν δεν είχα προσομοίωση προπόνησης σε θερμοκρασίες, που να  ξεπερνούν τους 40 βαθμούς Κελσίου με υγρασία. Επιπλέον, είχα να αντιμετωπίσω την πολύ μεγάλη απόσταση, καθώς μέχρι τότε είχα τρέξει μέχρι 170 χιλιόμετρα κι έπρεπε να ανέβω στα 270, που είναι μία χαοτική διαφορά. Επιπλέον, στην έρημο κάνει πολύ κρύο το βράδυ.

Αυτό κάνει πολύ δύσκολη την κατάσταση,  ακόμη και οργανικά. Ο οργανισμός το βράδυ παθαίνει υποθερμία και το πρωί ηλίαση. Οπότε καταλαβαίνετε ότι ένας οργανισμός με τόσο έντονες μεταβολές βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση,  ειδικά μετά από τόσα πολλά χιλιόμετρα. Αν λάβουμε υπόψιν ότι κι εκεί κουβαλούσα τον εξοπλισμό μου, το sleeping bag, τις τροφές μου, τα νερά μου.

Σε πόσες ώρες ολοκλήρωσες την προσπάθεια εκεί;

Σε 57 ώρες. Έκανα 4 μερόνυχτα και κοιμόμουν δύο με τρεις ώρες τη μέρα.

Στην έρημο φοβήθηκες κάτι;

Εγώ μαζί με δύο ακόμη συναθλητές μου την τρίτη ημέρα χαθήκαμε από τη διαδρομή. Κάποιες ώρες το βράδυ χάσαμε τα σημάδια του αγώνα κι εκεί ανησυχήσαμε, γιατί υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που πήγαν για τρέξιμο ή για περπάτημα στην έρημο και δε γύρισαν ποτέ.

 

Μάριος

Όταν τερμάτισες κι αυτόν τον αγώνα τι σκέφτηκες;

Στην αρχή προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της απόστασης που είχα καλύψει σε αυτές τις συνθήκες. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου, μετά από τον τερματισμό, να πιάνω τα πόδια μου και το σώμα μου ,προκειμένου να συνειδητοποιήσω ότι τελικά τα είχα καταφέρει. Βλέπετε, τις τελευταίες μέρες του αγώνα υπέφερα πάρα πολύ από πόνους στα πόδια και στη μέση και μου είχαν βγει αρκετές φουσκάλες στα πέλματα, λόγω της άμμου.

Ποιος είναι ο επόμενος αθλητικός σου στόχος;

Έχω δοκιμάσει το κρύο έχω δοκιμάσει και τη ζέστη. Υπάρχει ένας αγώνας στη ζούγκλα του Αμαζονίου, 250 χιλιομέτρων. Αυτόν τον αγώνα θα ήθελα να τρέξω.

Εύα Κακλειδάκη

Εύα Κακλειδάκη

Με λένε Εύα και είμαι καλά, όπως συνηθίζω, να λέω. Σπούδασα Κοινωνιολογία κι έκανα μεταπτυχιακό στις ανθρωπιστικές σπουδές. Αλλά καθώς, όπως λέει και ο ποιητής “Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω, άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα”, κάπως έτσι κι εγώ αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Ο λόγος; Η μαγική τέχνη της συνέντευξής μέσω της οποίας προσπαθώ να ανακαλύψω όχι μόνο τους άλλους, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό.