Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (5/11/1956-9/9/2019): Τώρα έχει απομείνει μία λεζάντα που λέει "ροκ"

Μαχαιρίτσας
10.09.2019
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (5/11/1956-9/9/2019): Τώρα έχει απομείνει μία λεζάντα που λέει "ροκ"

“Δεν μπορείς να σταματήσεις να παίζεις. Είναι ο χρόνος που θέλεις να κυλάτε μαζί, παράλληλα. Αν κάτσεις σε ένα καναπέ νομίζεις ότι ο χρόνος πάει ανάποδα και φαίνεται ότι γερνάς πολύ γρήγορα, ενώ όταν συμβαδίζεις με το χρόνο όλα πάνε μπροστά. Γουστάρω αυτό που κάνω. Έχω συνηθίσει να είμαι από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο, να παίζω και να είναι όλος ο κόσμος από κάτω. Είναι θέμα συνήθειας, δεν είναι το οικονομικό” , μου είχε πει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας στο Radio Maga και στην εκπομπή LOL, πριν από έξι χρόνια.

Ας θυμηθούμε μερικές από τις απαντήσεις, που μου είχε δώσει σε αυτή τη γεμάτη από μουσικές του Λαυρέντη, εκπομπή!

 

μαχαιρίτσας, maga

Σε συνεντεύξεις σας έχετε πει πως το σπουδαιότερο τραγούδι σας είναι το “Πόσο σε θέλω”.

Είναι ένα συγκυριακό τραγούδι. Είναι ένας συνδετικός κρίκος, το τελευταίο που έκανα με τους Τερμίτες και το ξεκίνημα μιας καινούργιας εποχής.

 

Σχετικά με τους Τερμίτες, γιατί διαλύθηκε το γκρουπ;

Δεν πήγαινε καλά, πήγε καλά κατόπιν εορτής. Ο νεκρός δεδικαίωται… Τότε δεν πήγαινε καθόλου καλά. Οι εποχές ήταν δύσκολες. Ειδικά για ένα συγκρότημα σαν εμάς. Παίζαμε περίεργα τραγούδια, σκοτεινά.  Μήπως υπάρχουν γκρουπ σήμερα; Αυτά τα γκρουπ που υπάρχουν τώρα είναι κάτι γκρουπ που παίζουν για βραδιές μόντελινγκ, σε μαγαζιά της παραλίας, lifestyle. Tα συγκροτήματα, που υπάρχουν σήμερα, δεν έχουν καμία σχέση με τον όρο όπως τον γνωρίζαμε εμείς.

 

Στην Ελλάδα τα συγκροτήματα δεν διαρκούν πολύ όπως στο εξωτερικό. Γιατί;

Γιατί δεν υπάρχει μεγάλη αγορά. Και όταν πρέπει 5 άνθρωποι να ζήσουν και δεν υπάρχουν χρήματα... Δεν μπορεί να κρατηθεί ένα συγκρότημα. Κρατήθηκαν οι Πυξ Λαξ, γιατί έκαναν μία τρομακτική επιτυχία. Δεν μπορεί όλα τα συγκροτήματα να γίνουν σαν τους Πυξ Λαξ.

Αυτά τα μεγάλα συγκροτήματα που υπάρχουν στο εξωτερικό, όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι συγκροτήματα, είναι εμπορικά τραστ, τα οποία μαζεύονται και λένε την τάδε του μηνός θα βγάλουμε ένα δίσκο, την τάδε του μηνός θα ξεκινήσουμε μία παγκόσμια περιοδεία. Φεύγουν και ξαναβρίσκονται μετά από 3 χρόνια. Έτσι γίνεται...

 

Είστε 25 χρόνια στην πρώτη γραμμή. Νιώθετε ότι επηρεάζετε τους θαυμαστές σας; Τι ευθύνη έχει ένας καλλιτέχνης με την τόση επιδραστική δύναμη που έχετε και εσείς;

Δεν είναι θαυμαστές, είναι μια μεγάλη παρέα ο κόσμος. Εμείς τραγούδια γράφουμε. Ακούς ένα τραγούδι και λες "αυτό είμαι εγώ".

Σκέφτομαι γιατί έκανε επιτυχία το "Ένας Τούρκος στο Παρίσι". Ήταν πολύς κόσμος που ταυτίστηκε με αυτό. Φοιτητές. Σε κάθε τραγούδι ταυτίζεσαι με αυτά που λέει.

Αν μπορείς να κάνεις τραγούδια που να αγγίζουν την ψυχολογία του κόσμου. Κι αν μπορείς να το κάνεις για καλό αυτό, ακόμη καλύτερα.

 

Παλαιότερα βλέπαμε ότι έμεναν στο χρόνο περισσότερα λαϊκά τραγούδια.

Ναι γιατί ήταν καλά λαϊκά τραγούδια. Γιατί αυτά που τραγουδούν οι πιτσιρικάδες με το σκουλαρίκι στο αυτί και γυμνοί από τη μέση και πάνω δεν είναι λαϊκό τραγούδι.

Ο Μαργαρίτης ό,τι και να πει μένει, γιατί είναι ένας λαϊκός τραγουδιστής. Έχει όλο το πακέτο. Να βγαίνεις σαν ροκάς με σκισμένο τζιν κτλ και να λές κάτι σαν λαϊκό που έχει και έναν άλλο ήχο… Το λαϊκό τραγούδι είναι το καθημερινό τραγούδι.

Λέμε κι εμείς έντεχνο τραγούδι και λέμε την Αλεξίου, τη Γαλάνη, τον Νταλάρα. Μα η Αλεξίου, όταν τραγουδούσε, ήταν τα καθημερινά μας τραγούδια, αυτά τα τραγούδια που πάνε στο Μέγαρο Μουσικής και τα λένε, ήταν τα καθημερινά μας τραγούδια. Σε τόση μεγάλη ήττα βρισκόμαστε πια, που μια τεράστια κατηγορία ονομάστηκε έντεχνο. Δηλαδή τα άλλα τι είναι; Τα άτεχνα; Aυτές οι κατηγορίες είναι λίγο περίεργες. Είναι λίγο θολές. Το καλό τραγούδι είναι καλό τραγούδι και η μπούρδα είναι μπούρδα, όπου και να ναι. Ας την πάρουν και ας την παίζουν και στη λυρική, μπούρδα θα ναι.

 

Εσείς είστε εκπρόσωπος της ελληνικής ροκ μουσικής. Τι σημαίνει για εσάς το ροκ;

Αλλιώς ξεκίνησε το ροκ το ’50, αλλιώς έγινε το ’60, αλλιώς ήταν το ’80, αλλιώς το ’90 και αλλιώς είναι τώρα. Τώρα έχει απομείνει μία λεζάντα που λέει ροκ. Ένας κόσμος που το ακολουθεί από κοντά και ψάχνει να βρει κοινές συνισταμένες και εταιρίες θεάματος, πολυεθνικές που βγάζουν πάνω σε αυτό εκατομμύρια.

 

Γιατί τα περισσότερά σας τραγούδια μιλούν για πόνο και όχι για χαρά;

Είναι αυτό που λέει ο Ζουγανέλης “Τα θλιμμένα παιδιά”. Υπάρχουν δύο παράλληλες ιστορίες πάντα. Τουλάχιστον αυτές ενδιαφέρουν εμένα. Η μια έχει να κάνει με μία κοινωνικοπολιτική κατάσταση και η άλλη με τον έρωτα και λειτουργούν παράλληλα. Μόνο ένας έρωτας μπορεί να σου αποσπά την προσοχή. Το ίδιο και οι κοινωνικοπολιτιστικές καταστάσεις στις οποίες θα πρέπει να αντεπεξέρχεσαι. Συνήθως αυτά πάνε μαζί. Είναι δυο παράλληλοι δρόμοι.

Εμπνέεσαι από τον πόνο. Αν ζεις ένα μεγάλο έρωτα συνήθως θες να τον ζήσεις δε σε νοιάζει να τον μοιραστείς. Δεν ενδιαφέρει κανέναν εάν είσαι ερωτευμένος. Ο καθένας αυτές τις στιγμές θέλει να τις ζει. Ο πόνος, η στεναχώρια, ένας αποτυχημένος έρωτας, εκεί ο άλλος μπορεί να ταυτιστεί με αυτό. Το πόσο σε θέλω είναι κάτι που καθένας μπορεί να το ζήσει. Ο έρωτας είναι για να πιάνεις τις δύσκολες στιγμές και να τις κάνεις τραγούδια. Όσον αφορά στο κοινωνικοπολιτικό, είναι λίγο πιο ρεπορταζιακό. Να πιάνεις τον σφιγμό της εποχής, αλλά και εκεί πρέπει να προτείνεις κάτι. Κάποια στιγμή σου έρχεται και η πρόταση. Λες "πάει, δεν υπάρχει άλλη λύση".

Τώρα ο κόσμος θέλει μαζί να βγει στο δρόμο.

 

Γιατί όμως δε βγαίνει ο κόσμος στο δρόμο τελικά;

Γιατί όταν πάει να γίνει κάτι γίνεται μία σπέκουλα περίεργη, μία ποδηγέτηση. Πέφτουν οι μάγκες, βγαίνει ο καθένας να κάνει τον δικό του Μάη του '68. Όλοι θέλουν να γίνουν αρχηγοί.

Μέσω των κομμάτων θα γίνει μία αλλαγή. Αλλά η αγανάκτηση δεν έχει να κάνει με οργάνωση. Όταν ο άλλος πεινάει, δεν περιμένει κάποιον να τον οργανώσει. Βγαίνει και φωνάζει.

Η αλήθεια είναι ότι έχουν εμφανιστεί πολλοί που πεινάνε, αλλά δε βγαίνουν στον δρόμο.

Έχει πέσει τόση πολλή φάπα, που δεν ξέρουμε από πού μας έρχεται.

 

Είχατε βάλει υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές.

Ναι και ήμουν αλλού και δεν πήγα να ψηφίσω.

 

Εκλεγήκατε, αλλά παραιτηθήκατε. Γιατί;

Γιατί η πρώτη κουβέντα ήταν να μη γίνει το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Και τους λέω "εγώ παιδιά θέλω να γίνει". Και μου είπαν τότε ότι αυτή ήταν η γραμμή του κόμματος και έφυγα. Εκεί με την πρώτη κουβέντα τσακώνεσαι. Δε θες και πολύ.
 

 

Εύα Κακλειδάκη

Εύα Κακλειδάκη

Με λένε Εύα και είμαι καλά, όπως συνηθίζω, να λέω. Σπούδασα Κοινωνιολογία κι έκανα μεταπτυχιακό στις ανθρωπιστικές σπουδές. Αλλά καθώς, όπως λέει και ο ποιητής “Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω, άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα”, κάπως έτσι κι εγώ αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Ο λόγος; Η μαγική τέχνη της συνέντευξής μέσω της οποίας προσπαθώ να ανακαλύψω όχι μόνο τους άλλους, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό.