Ο Αντώνης Χατζημιχάλης είναι ένας μουσικός που ξεχωρίζει. Μόλις πρωτακούς τους ήχους του εντυπωσιάζεσαι. Μουσικές επικές, κινηματογραφικές θα λέγαμε, που νιώθεις ότι δύσκολα μπορούν να περιοριστούν στην εντός συνόρων μουσική σκηνή. Τα τελευταία χρόνια το μουσικό του πρότζεκτ “Madebygrey ”γράφει τη δική του ιστορία.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Αντώνης ξεκίνησε από κλασικό πιάνο. Στην πορεία αυτό δεν τον “γέμιζε”. Τότε, μία καθηγήτρια τον ώθησε να αλλάξει ρότα. “Μέσα στο ωδείο εγώ μάθαινα Doors. Και κάπως έτσι έφτασα μέχρι τη Μέση. Πήρα το πτυχίο αρμονίας κα μετά σταμάτησα το πιάνο και ασχολήθηκα με άλλα όργανα. Όπως κιθάρα ηλεκτρική, ακουστική, μπάσο, λίγο τύμπανα.”
Πότε όμως ξεκίνησε να γράφει μουσική; “Ανέκαθεν έγραφα. Από το Δημοτικό άρχισα να γράφω δειλά δειλά τις πρώτες μου μελωδίες. Ουσιαστικά όμως ξεκίνησα να κυκλοφορώ μουσική το 2013 με το πρώτο μου άλμπουμ “I have written a wicked book,and feel spotless as the lamb”, μας είπε.
Στα ιδιαίτερα μουσικά μονοπάτια δεν τον οδήγησε κάτι συγκεκριμένο, όπως μας εκμυστηρεύτηκε. “Νομίζω πήγε από μόνο του. Πέρα από το γεγονός ότι ήθελα να είναι αληθινό. Να πηγάζει από την ψυχή μου. Και σαφέστατα και κάποια ακούσματα, που είχα από νεότερη ηλικία, μέχρι και σήμερα, όπως οι Pink Floyd, ο David Bowie”.
Το “Madebygrey”, το μουσικό πρότζεκτ του Αντώνη, είναι ένα τυχαίο όνομα, όπως μας εξήγησε ο ίδιος. “Μου το πρότεινε μία κοπέλα, η οποία τότε έκανε εκπομπή σε ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο, όταν έψαχνα να βρω τίτλο για το πρότζεκτ. Mου άρεσε και το κράτησα. Δεν έχει κάποιο βάθος. Ωστόσο βγάζει μία μελαγχολία και μου άρεσε”.
Η μουσική του Αντώνη είναι κυρίως Instrumental, ωστόσο έχει προσθέσει και στίχους. “Είχα συνεργαστεί σε ένα EP με την Lia Hide όταν είχα γράψει στίχους τους οποίους ήθελα να τους κάνω μουσική, και την ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτό. To εν λόγω κομμάτι κυκλοφόρησε δωρεάν διαδικτυακά”.
Ο Αντώνης θα ήθελε να δει τη μουσική του να βγαίνει και εκτός ελληνικών συνόρων. “Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι εύκολο. Για να καταφέρω να κάνω ζωντανές εμφανίσεις θα πρέπει να κοπούν εισιτήρια για όλους τους συνεργάτες μου, οι οποίοι απαρτίζουν το πρότζεκτ αυτό και δε γνωρίζω κατά πόσο μπορεί να πραγματοποιηθεί μία περιοδεία στο εξωτερικό. Ωστόσο ήδη ακούγεται αρκετά το πρότζεκτ μου στο εξωτερικό, μέσω Διαδικτύου”.
Στο ερώτημα “Κατά πόσο είναι εύκολο να παράγει κάποιος μουσική για το εξωτερικό στην Ελλάδα", ο Αντώνης μας δίνει τη δική του απάντηση “Nομίζω ότι είναι πιο δύσκολο να πετύχεις στην Ελλάδα, παρά στο εξωτερικό, με την έννοια ότι μπορείς να φτιάξεις ένα fan base στο τελευταίο από όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, εξαιτίας των λεγόμενων κυκλωμάτων, δεν είναι το ίδιο εύκολο.”
Το να βιοποριστεί κάποιος από τη μουσική στη χώρα μας, όπως είναι γνωστό, δεν είναι και τόσο απλό. Για τον Αντώνη ο βιοπορισμός μέσω της μουσικής αποτελεί ένα ιδιαιτέρως δύσκολο εγχείρημα. “Εγώ δε βιοπορίζομαι από τη μουσική μου. Παρ' όλα αυτά έχω καταφέρει το πρότζεκτ μου να αντεπεξέρχεται οικονομικά, καλύπτοντας τα έξοδά του. Είναι πολύ δύσκολο να βιοποριστεί κάποιος από τη μουσική στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, καθώς πρέπει να κάνει εκπτώσεις. Είτε να παίξει ως session είτε να αρχίσει να σκέφτεται πιο εμπορικά. Να δει τη μουσική του δηλαδή περισσότερο ως προϊόν, παρά ως μέσο έκφρασης”.
Οι δυσκολίες, που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει ο Αντώνης, είναι κυρίως προσωπικές. “Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω αντιμετωπίσει έως τώρα είναι ο εαυτός μου. Τα δαιμόνια που έχω μέσα μου, oι ανασφάλειες, η αναβλητικότητα. Με διαφορά ο μεγαλύτερος εχθρός του πρότζεκτ αυτού είμαι εγώ”, μας λέει.
Παρόλα τα εμπόδια όμως ο Αντώνης συνεχίζει να γράφει μουσική, καθώς τον ενδιαφέρει η τέχνη του "να βρίσκει μόνη της τους αποδέκτες που πρέπει”, όπως μας είπε χαρακτηριστικά. “Αυτούς που πρέπει να ταυτιστούν την εν λόγω χρονική στιγμή με αυτό που έχω βγάλει εγώ. Αυτό είναι το ρομαντικό πλαίσιο, που έχω θέσει μέσα στο μυαλό μου. Πέραν τούτου, σαφέστατα το χειροκρότημα είναι κάτι πολύ ωραίο σε μία συναυλία. Το να σου στείλουν ένα μήνυμα. Είναι πολύ ωραίο να ξέρεις ότι κάποιος κάπου ακούει τη μουσική σου και ταυτίζεται και έχει τα δικά του βιώματα, ακούγοντας αυτό που έχεις βγάλει εσύ προς τα έξω. Είναι σαν να αγκαλιάζονται δύο ψυχοσυνθέσεις. Άλλωστε το Madebygrey είναι να δημιουργείς soundtrack σε στιγμές ανθρώπων".
Όποιος ακούσει τη μουσική του Αντώνη θα καταλάβει από το πρώτο λεπτό πως πρόκειται για κινηματογραφική μουσική γεγονός που ωθεί και τον ίδιο να καταπιαστεί με το συγκεκριμένο είδος, "ντύνοντας" μουσικά κάποια ταινία. “Αυτό είναι το επόμενο πλάνο μου. Αυτό θα γίνει άμεσα μόλις βγει ο επόμενος δίσκος μου, το “Music for the deprived” . Aυτόματα θα κοιτάξω να κάνω κάτι τέτοιο γιατί με ενδιαφέρει πάρα πολύ”.
O Aντώνης εκπροσωπεί ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος, ωστόσο η κουβέντα δε θα μπορούσε να μην πάει και στη μουσική τραπ, καθώς τον τελευταίο καιρό έχει δεχθεί πλήθος επικρίσεων.
“Η τραπ... μουσική είναι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη μουσική τράπ. Έχω πρόβλημα με την αισθητική, η οποία δεν προβάλλεται από κάποιο μουσικό είδος, αλλά από μεμονωμένους καλλιτέχνες. Μπορώ να σου αναφέρω παραδείγματα από το ρεμπέτικο, όπως το τραγούδι «Θα κάνω ντου, βρε πονηρή», το οποίο αναφέρεται καθαρά σε γυναικοκτονία ή σε κάτι τέτοιο. Δηλαδή δεν είναι οι τράπερς που δείχνουν τον σεξισμό, ο σεξισμός υπάρχει. Το θέμα είναι τι παιδεία υπάρχει και τι αισθητική καλλιεργείται στον κόσμο. Έχω ακούσει διάφορα τις τελευταίες μέρες για την τραπ. Ότι πρέπει να καταργηθεί, να μη δίνουμε βήμα. Εγώ θεωρώ ότι δεν μπορώ να είμαι υπέρ, σε καμία περίπτωση, σε οτιδήποτε αφορά το φίμωμα και τη στέρηση της ελευθερίας του λόγου. Θεωρώ ότι είναι υπεύθυνοι αυτοί που ακούνε την τραπ, αυτοί που την καταναλώνουν ως προϊόν και όχι η ίδια η τραπ. Υπάρχουν και αξιόλογα τραπ κομμάτια, που δε μιλάνε για ναρκωτικά και δε μειώνουν τη γυναίκα”.
"Είναι γνωστό ότι η αισθητική καλλιεργείται. Γιατί όμως βλέπουμε μία έκπτωση αισθητικής στη μουσική τα τελευταία χρόνια;", τον ρωτήσαμε. “Όσο και να θέλω, δε μπορώ να διαφωνήσω”, μας είπε ο Αντώνης. “Τώρα το γιατί συμβαίνει αυτό... Νομίζω ότι είναι κοινωνικό-πολιτικό το γεγονός. Πιστεύω ότι όπως οι μόδες αλλάζουν και ταυτίζονται τα δημιουργήματα των διάφορων καλλιτεχνών είτε είναι εικαστικά είτε μουσικά με την εποχή, το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Απλά η τωρινή εποχή δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αισθητική. Αυτό έχει αντίκτυπο και στην τέχνη”.
To Διαδίκτυο ευνόησε πολύ τη μουσική του Αντώνη καθώς, όπως μας ενημέρωσε, όλες οι παραγγελίες, που προέκυψαν, πραγματοποιήθηκαν διαδικτυακά. Ωστόσο, το Διαδίκτυο θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι αποτελεί “δίκοπο μαχαίρι”, από την άποψη ότι η μουσική δεν παραμένει πλέον στον χρόνο, όπως συνέβαινε παλαιότερα, που έναν δίσκο τον άκουγε κανείς αμέτρητες φορές.
“Ισχύει αυτό. Εγώ που ασχολούμαι βλέπω κάθε μέρα 10 καινούργιες κυκλοφορίες. Υπάρχει μεγαλύτερη παραγωγή από τη ζήτηση στην ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Αυτό βέβαια δεν είναι λόγος για να σταματήσει κάποιος να δημιουργεί και να κυκλοφορεί τη μουσική του. Και σκέφτομαι ότι ο 17χρονος ρομαντικός εαυτός μου θα μου έλεγε αυτό το πράγμα. Δεν έχει σημασία, ας σε ακούνε πέντε. Τι πέντε, τι πενήντα, τι πεντακόσιοι”.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της δυσαναλογίας στον αριθμό των δημιουργών και στον αριθμό των ακροατών. Σύμφωνα με όσα μας είπε ο Αντώνης αυτό ισχύει, καθώς υπάρχουν πάρα πολλοί μουσικοί. “Το ίδιο το κοινό παράγει πλέον και μουσική. Δηλαδή δεν είναι, όπως παλαιότερα, που φάνταζε στον κόσμο "εξωγήινο" το να δει κάποιον με μία κιθάρα. Τώρα και αυτοί κάνουν το ίδιο πράγμα.”
Κλείνοντας, ο Αντώνης θέλησε να μοιραστεί μαζί μας και το καλλιτεχνικό του όραμα.
“Θα ήθελα να γράψω μουσική για θέατρο και κινηματογράφο. Είμαι και αρκετά ρομαντικός, δεν κυνηγάω πολύ τα πράγματα. Τα αφήνω να έρθουν μόνα τους σε εμένα, το οποίο είναι πάρα πολύ κακό. Στην επόμενη πενταετία θα ήθελα να έχω βγάλει έναν ακόμα δίσκο και να έχω καταφέρει να πραγματοποιήσω κάποιες περιοδείες εκτός Αθηνών. Αυτή τη στιγμή όμως ετοιμάζω ήδη έναν δίσκο, τον “Music for the deprived”. Nα πω σε αυτό το σημείο, ότι ό,τι ακούσετε δεν είναι ολοκληρωμένο, καθώς κυκλοφορεί τέλος του 2022.”
Οfficial madebygrey links:
Ακολουθεί η συνέντευξη και σε βίντεο:
