Μέρα που είναι, περί αγάπης ο λόγος
Η αγάπη για κάποιους μπορεί να αποτελεί την κινητήριο δύναμη της εξέλιξης με τη δημιουργικότητα που αυτή συνεπάγεται. Στην πιο ανιδιοτελή εκδοχή της, δε χωρά συμβιβασμούς, είναι απόλυτη, χωρίς όρια, ολοκληρωτική. Και όπως το κάθε τι ακραίο σε αυτήν την ανισόρροπα ισορροπημένη ζωή, έτσι και εκείνη μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Σε αυτό το ρίσκο βρίσκεται και η πραγματική αξία της.
Ο μύθος του Χάτσικο είναι μία τέτοια ιστορία αυτοθυσίας, αληθινής πίστης και αφοσίωσης, που έχει δραματοποιηθεί και στη μεγάλη οθόνη. Μία σχέση εξάρτησης και ένα δέσιμο τόσο ισχυρό, που συνεχίζει να υφίσταται ακόμη και μετά από την απώλεια ενός εκ των δύο. Ο Χάτσικο δεν ήταν άνθρωπος, αλλά σκύλος. Δεν μπορούμε να ξέρουμε το γιατί και το πώς. Απλά συνέβη.
Η ιστορία σύμφωνα με την Wikipedia έχει ως εξής :
"Τον Ιανουάριο του 1924, ο Χιντεσάμπουρο Ουένο, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τόκιο, υιοθετεί ένα λευκό κουτάβι Ακίτα ηλικίας δύο περίπου μηνών το οποίο ονομάζει Χάτσικο (σημαίνει κυριολεκτικά: ο όγδοος ευοίωνος πρίγκηπας). Ο καθηγητής ζούσε μοναχικά στα περίχωρα του Τόκιο και μεγάλωσε τον Χάτσικο σαν πραγματικό φίλο και σύντροφο. Ήταν αχώριστοι και καθημερινά περπατούσαν μαζί μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο. Ο Χάτσικο πήγαινε κατόπιν σπίτι, αλλά το απόγευμα ξαναγύριζε στον σταθμό, όπου περίμενε την επιστροφή του κυρίου του.
Τον Μάιο του 1925 ο Χάτσικο συνόδευσε όπως πάντα τον καθηγητή στον σταθμό του τρένου και γύρισε σπίτι. Ο καθηγητής όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στον σταθμό, διότι κατά την διάρκεια μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία. Ο Χάτσικο ξαναγύρισε στον σταθμό, περιμένοντας στο ίδιο σημείο τον κύριό του κάθε μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής του.
Το 1925, ένας μαθητής του Ουένο ο οποίος ήταν ειδικός στα σκυλιά Ακίτα, αναγνώρισε τον μεγαλόσωμο σκύλο. Παρατήρησε δε, πως ο Χάτσικο περίμενε στον σταθμό κοιτάζοντας τα τρένα μέχρι να βγει και ο τελευταίος επιβάτης και ρωτώντας τους περαστικούς και τους θαμώνες του σταθμού οι οποίοι τον τάιζαν, έμαθε τον λόγο της αναμονής του.
Λίγο καιρό μετά, δημοσίευσε μια εργασία για τα Ακίτα, τη μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου Spitz (Σπίτζ), η οποία αριθμούσε τότε μόνο τριάντα καθαρόαιμα σκυλιά: ένα από αυτά ήταν και ο Χάτσικο. Ο μαθητής αυτός ερχόταν συχνά στον σταθμό για να δει τον Χάτσικο και έγραψε πολυάριθμα άρθρα σε τοπικές εφημερίδες, εξυμνώντας την αφοσίωση του λευκού Ακίτα. Ένα από αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας και ο Χάτσικο γίνεται σύντομα διάσημος. Οι Ιάπωνες εντυπωσιάζονται, ενώ γονείς και δάσκαλοι τον χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα ύψιστης αφοσίωσης και πίστης στην οικογένεια.
Τελικά, ο Χάτσικο χαρακτηρίστηκε σαν ζωντανός θρύλος και ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε ένα μπρούτζινο άγαλμα που τον απεικονίζει καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του. Το άγαλμα αυτό τοποθετήθηκε σε μια έξοδο του σταθμού της Σιμπούγια, ενώ στα αποκαλυπτήρια ήταν παρών και ο ίδιος ο Χάτσικο. Η ιστορία του έγινε η αιτία της αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος των Ιαπώνων για τους σκύλους Ακίτα, τους οποίους περιγράφουν ως "θαρραλέους σαν σαμουράι αλλά συνάμα τρυφερούς σαν γατάκια, με μεταξένια καρδιά αλλά και αλύγιστους σαν ατσάλι".
Το συμπέρασμα της ιστορίας είναι πως όταν αγαπάς πρέπει να είσαι θαρραλέος σαν ο πιο δυνατός μαχητής, γιατί αγάπη σημαίνει δόσιμο και δέσμευση και είναι αγώνας και πάλη. Την ίδια στιγμή όμως πρέπει να είσαι τρυφερός για να ισορροπείς τη σχέση με το συναίσθημα, συναίσθημα που σε κάνει να υπερβαίνεις τον εαυτό σου, προσπερνώντας ακόμα και το κυριότερο ένστικτο, αυτό της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησής σου. Γι'αυτό και η αγάπη ξεπηδά από την καρδιά και όχι από το μυαλό, καρδιά που πρέπει να είναι φτιαγμένη "από μετάξι και ατσάλι", ισορροπώντας την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα από την απόλυτη αρμονία των ακραίων πλευρών της.
