Συναντήσαμε τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη στο θέατρο Τζένη Καρέζη. Μας μίλησε για την παράσταση "Ο Αμπιγιέρ" στην οποία πρωταγωνιστεί, τον παρηγορητικό ρόλο του θεάτρου, την υστεροφημία του, την αγωνία του ηθοποιού που μεγαλώνει, τις συντεχνίες, τον κινηματογράφο, καθώς και για πολλά πολλά άλλα...
Φέτος πρωταγωνιστείτε στον Αμπιγιέρ, παίζοντας τον "Σερ". Τον ίδιο ρόλο τον είχε παίξει και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ με τεράστια μάλιστα επιτυχία. Πώς νιώθετε;
Πάντα υπάρχει βεβαίως και o σεβασμός, όταν μάλιστα έχουν παίξει τον ρόλο σπουδαίοι ηθοποιοί στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Και το άγχος είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Ο Αμπιγιέρ είναι ένα σύγχρονο έργο, καθώς ανέβηκε για πρώτη φορά το 1980. Τι είναι αυτό που το καθιστά ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας;
Νομίζω ότι είναι ένα έργο απλό στη σύλληψή του, ωστόσο ο συγγραφέας καταφέρνει και φτάνει σε μεγάλο βάθος τόσο στην ψυχογραφία των δύο ηρώων όσο και των υπολοίπων, με χιούμορ, αλλά και με τρομερή ευαισθησία. Πράγμα σπάνιο.
Ο Αμπιγιέρ είναι και ένα “λαϊκό” έργο, γιατί μπορεί να το παρακολουθήσει ο καθένας και να καταλάβει μόνο το πρώτο επίπεδο. Ωστόσο, μπορεί να το παρακολουθήσει ένας θεατρολόγος και να κάνει πολλές αναλύσεις, βρίσκοντας πάρα πολλά ενδιαφέροντα δραματουργικά στοιχεία. Αυτό το ανακαλύψαμε μελετώντας το έργο στις πρόβες, γεγονός που μας άρεσε ακόμα περισσότερο.
Ο Αμπιγιέρ κάποια στιγμή λέει «Έξω πέφτουν βόμβες κι εμείς εδώ παίζουμε θέατρο». Μπορεί ο άνθρωπος με όχημα την τέχνη να υπερκεράσει τις δυσκολίες που προκύπτουν στη ζωή του;
Πιστεύω ότι κατεξοχήν αυτό κάνει η τέχνη. Βέβαια, υπάρχει η άποψη ότι η τέχνη μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, να αλλάξει τον κόσμο. Εγώ αυτό δεν το πιστεύω. Νομίζω ότι ο βασικός της ρόλος είναι παρηγορητικός. Η τέχνη είναι μία διέξοδος.
Άλλωστε η ζωή πιστεύω ότι είναι δύσκολη για όλους τους ανθρώπους. Είναι μια σκοτεινή διαδρομή, οπότε ο μόνος τρόπος για να φωτιστεί είναι η τέχνη με όλες τις μορφές της, ίσως και ο έρωτας. Αν πάρουμε για παράδειγμα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως γνωρίζουμε από μαρτυρίες, οι άνθρωποι μέσα σε όλη αυτή τη σκοτεινιά, τη θλίψη και την ανέχεια που βίωναν, έβρισκαν παρηγοριά στις διασκεδάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τους πολέμους οι άνθρωποι επιδίδονται σε τρομακτικά γλέντια.
Τι κοινό έχει ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης με τον πρωταγωνιστή της παράστασης;
Σχεδόν με όλους τους ήρωες, και τους θετικούς, αλλά και τους αρνητικούς, ακόμα και τους πολύ αρνητικούς, προσπαθώ να βρω τα κοινά μας στοιχεία. Τα κοινά στοιχεία υπάρχουν στη ζωή μας είτε τα αναγνωρίζουμε είτε όχι, ακόμα και όταν παίζεις έναν άνθρωπο που είναι δολοφόνος.
Πρέπει να υπερασπιστείς τα δίκαιά του. Όλοι οι ήρωες από την πλευρά τους υπερασπίζονται τις θέσεις τους.
Με τον Σερ έχω κοινά στοιχεία σε άλλο βαθμό όμως. Αναγνωρίζω τη ματαιοδοξία του, την αγωνία του, τις συμπεριφορές του, οι οποίες δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές, αλλά εν σπέρματι όλα υπάρχουν στους ανθρώπους. Οπότε αλλάζοντας τις συνθήκες μπορείς να φανταστείς πώς είναι αυτός ο άνθρωπος, αλλά πάντα δεν δανείζεσαι μόνο από εσένα.
Στην υποκριτική είναι πολύ σημαντική η παρατήρηση, όχι με την έννοια την επιστημονική, αλλά κυρίως με τη βιωματική. Πάντα ανακαλείς ανθρώπους και συμπεριφορές, που σου έκαναν εντύπωση. Η ηθοποιία είναι ένας άλλος τρόπος για να βλέπεις τα πράγματα, αναγκαστικά, προκειμένου να παίζεις ρόλους και να υποδύεσαι χαρακτήρες. Και επειδή οι απλοϊκοί χαρακτήρες δεν έχουν ενδιαφέρον, οι περισσότεροι ήρωες είναι των άκρων, διαφορετικά οι θεατές θα κοιμόντουσαν στο πρώτο δεκάλεπτο.
Τι είναι αυτό που σας αρέσει στον συγκεκριμένο πρωταγωνιστή;
Δεν τον ζηλεύω καθόλου, γιατί υποφέρει αυτός ο άνθρωπος. Εγώ έχω μία άλλη θεώρηση των πραγμάτων, αλλά μπορώ να τον καταλάβω, γιατί αυτός λειτουργεί κάτω από άλλες συνθήκες και θεωρεί ότι έχει μία μεγάλη αποστολή. Πιστεύω ότι κατά βάθος θεωρεί πως αυτό που κάνει είναι ένα “θεάρεστο” έργο, το οποίο του κληροδοτήθηκε και είναι υποχρεωμένος. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι και ένα ιδεολόγημα. Είναι ο λόγος για τον οποίο δικαιολογείται η δική του ψυχική ανάγκη, αν δεν το δει σαν μεγάλη αποστολή… έχει κι ένα δίκιο. Παρότι θεωρείται υπερφίαλο αυτό που λέει, αν δεν έχεις τρομακτικό πάθος δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά. Δε γίνεται να αντέξεις ούτε δύο μέρες και μάλιστα παίζοντας τόσο δύσκολα κείμενα, όπως έχει αποφασίσει ο πρωταγωνιστής.
Εάν όμως έχεις συμφιλιωθεί με αυτό είναι μία πάρα πολύ εύκολη δουλειά σε σύγκριση με έναν εργάτη, έναν οικοδόμο που εργάζεται μέσα στο λιοπύρι ή στον παγετό καταβάλλοντας τεράστιο κόπο. Βέβαια στους ανθρώπους που κάνουν χειρωνακτική εργασία τα ψυχικά προβλήματα δεν υπάρχουν, σε αντίθεση με εμάς τους ηθοποιούς, που ανθίζουν.
Από την άλλη μπορούμε να πούμε ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι και δουλειά.
Μου έλεγε κάποτε ο Βασίλης Βασιλικός ότι “ αναγκάζομαι να γράφω και όλοι νομίζουν ότι είναι ωραίο. Πιστεύουν πως είμαι ένας τρελός, που κάθεται κάθε πρωί και γράφει, εγώ όμως υποφέρω μέσα μου, μιας που είμαι αναγκασμένος να το κάνω, καθώς δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό”. Αυτό είναι και το τίμημα. Και όταν υπάρχει αποδοχή και πάει καλά παλεύεται. Είναι μεγάλη ανταπόδοση. Όταν δεν υπάρχει όμως είναι μαρτυρικό.
Και νομίζω ότι στη συγκεκριμένη στιγμή ο Σερ νιώθει ότι δεν έχει εισπράξει στον βαθμό που θα έπρεπε την ανταπόδοση για τον τεράστιο κόπο που έχει καταβάλει.
Εσείς θεωρείτε ότι αυτή την ανταπόδοση την έχετε εισπράξει;
Εμάς η προσδοκία μας δεν είναι να είναι γεμάτο το θέατρο. Οι προσδοκίες μας είναι άλλου είδους. Η προσδοκία του Σερ είναι αν θα του αναγνωρισθεί σε βάθος χρόνου η προσφορά του και ενδεχομένως και η υστεροφημία του.
Δεν είναι μόνο η υστεροφημία, βέβαια, γιατί το θέατρο είναι εφήμερο. Πεθαίνει εν τη γενέσει του και λες ότι αν δεν έχεις κάνει σινεμά ως ηθοποιός δεν θα μείνει τίποτα. Βλέπεις κάποια στιγμή ότι οι ηθοποιοί ζουν μόνο στη μνήμη των άλλων. Την ώρα που τελειώνει η παράσταση έχει πεθάνει κιόλας.
Σας απασχολεί εσάς η υστεροφημία σας;
Όχι. Με αυτή την έννοια καθόλου, δε με απασχολεί. Αυτό είναι και το νόημα αυτής της δουλειάς. Το θέατρο είναι μόνο ζωντανό. Δεν καταγράφεται ούτε σε DVD ούτε σε στικάκι.
Εγώ το έζησα αυτό με τους Άγαμους Θύτες. Ενώ μας είδαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν υπάρχει τίποτα κι αυτά που έχουν μείνει και διασώζονται στο Διαδίκτυο είναι μικρά αποσπάσματα.
Εάν δεν είσαι μέσα στο θέατρο την ώρα που γίνεται η παράσταση δεν έχει νόημα. Είναι αυτό που ζεις την ώρα που συμβαίνει. Υπό αυτή την έννοια έχει πολύ δίκιο ο συγγραφέας.
O Σερ παίζει κατεξοχήν σαιξπηρικούς ήρωες. Ποιος σαιξπηρικός ήρωας σας αντιπροσωπεύει;
Δεν μπορώ να πω, γιατί ο Σαίξπηρ φτάνει σε τέτοια χαρακτηρολογία, ασύλληπτη πραγματικά, που θα είναι ύβρις εάν πεις ότι ως άνθρωπο σε εκφράζει ένας χαρακτήρας του. Είναι τόσο πολύπλοκοι και διαχρονικοί οι ήρωές του που είμαστε πολύ μικροί για ήρωες του Σαίξπηρ. Η δική μας ζωή δεν θα ήταν ούτε ένα μικρό πέρασμα σε ένα έργο του Σαίξπηρ. Τον Άμλετ τον έχω δει 10 φορές σε παραστάσεις και ακόμη είναι σαν να μην ξέρω ούτε το 1/10.
Τι θέλετε να πάρει ο θεατής από τη συγκεκριμένη παράσταση;
Ό,τι από όλες τις παραστάσεις. Μία συγκλονιστική εμπειρία. Έστω για μία στιγμή. Και συμβαίνει κάποιες φορές. Πριν χρόνια είχε έρθει ένας θεατής και μου είχε πει ότι ενώ βρέθηκε εκεί έχοντας ένα βαρύ πένθος και ενώ πίστευε ότι θα σηκωθεί να φύγει τελικά λυτρώθηκε και με ευχαρίστησε γι΄αυτό. Αν κάτι ανάλογο έχει συμβεί έστω και μία φορά στα τόσα χρόνια, εμένα μου αρκεί. Αν έχει γίνει πολλές φορές, ακόμα καλύτερα. Το θέμα είναι οι θεατές να μην κλαίνε ούτε τα λεφτά τους, ούτε και τον χρόνο τους.
Ο Άγγλος ηθοποιός David Niven έχει πει “Οι ηθοποιοί δεν βγαίνουν στη σύνταξη, απλά τους προσφέρονται ολοένα και λιγότεροι ρόλοι”. Εσείς τη σκέφτεστε αυτή την ώρα; Έχετε αυτό το άγχος;
Ε βέβαια, τη σκέφτομαι και αρχίζω και τη νιώθω κιόλας. Μεγαλώνοντας σε ηλικία μειώνεται η προσφορά σε ρόλους. Ο ηθοποιός όμως δεν τελειώνει. Θέλει πάντα να παίζει.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που λένε “παιδιά την έκανα τη διαδρομή και θέλω να ησυχάσω”. Εμείς ζούμε μέσα από τη δουλειά μας. Δεν ξέρω πόσο υγιές είναι αυτό. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που η δουλειά τους τρέφει. Έχουν υπαρξιακή σχέση. Δε γίνεται να κάνεις καμία δουλειά αν δεν έχεις φιλοδοξίες και δεν αγαπάς τον εαυτό σου και δεν πιστεύεις σε αυτόν. Νομίζω ότι μέσα από αυτή αυτοπραγματώνεσαι.
Θα μπορούσατε να κάνετε άλλη δουλειά;
Τώρα είναι πολύ αργά. Το έχω κάνει κατά καιρούς, αλλά νομίζω πως όχι. Πάντως δεν έχω πειστεί ότι αυτή η δουλειά του ηθοποιού είναι η δουλειά που θα μπορούσα να κάνω καλύτερα.
Για ποιο λόγο;
Γιατί διαρκώς αμφισβητείς τον εαυτό σου και διαρκώς επιβεβαιώνεσαι και λες “Α σωστά έκανα. Tο έκανα καλά". Την επόμενη μέρα, την επόμενη ώρα, πολλές φορές λες ότι πάλι λάθος δουλειά διάλεξες και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και ότι είσαι μεγάλος απατεώνας.
Ποιος είναι για εσάς ο καλός ηθοποιός;
Δεν μπορώ να στο περιγράψω. Μπορώ, όταν δω έναν ηθοποιό να παίζει, να πω ότι αυτός για εμένα είναι συγκλονιστικός. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι και νεότεροι και μεγαλύτεροι. Υπάρχουν αρκετοί που πολλές φορές αποτελούν έμπνευση και αναρωτιέσαι εσύ τελικά γιατί παίζεις. Ας τα παρατήσεις καλύτερα.
Έχουμε τέτοιους ηθοποιούς τώρα στην Ελλάδα;
Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Έχω δει στο θέατρο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ασύλληπτες παραστάσεις.
Είναι πιο δύσκολο να με συγκινήσει στη μητρική μου γλώσσα ένας ηθοποιός, αλλά έχω νιώσει αυτή την ενέργεια και δεν έχει να κάνει ούτε με τη γλώσσα ούτε με το έργο. Αυτοί οι ηθοποιοί είναι λίγοι για εμένα και είναι οι εξαιρέσεις.
Υπάρχουν πάρα πολλοί εξαιρετικοί ηθοποιοί και στην Ελλάδα και κάποιες φορές, όταν η παράσταση, οι συνθήκες, όλοι οι συντελεστές συντονιστούν, γίνεται κάτι μαγικό.
Πάντως έχουμε δυσανάλογο αριθμό ηθοποιών με το μέγεθος της χώρας, έτσι δεν είναι;
Ναι και έχουμε για κάποιο λόγο και σπουδαία ταλέντα. Υπάρχει ωστόσο ένα μειονέκτημα. Δεν είμαστε τόσο καλά εκπαιδευμένοι.
Έχουμε έλλειμμα εκεί. Φταίει η παράδοσή μας και πώς αυτή αναπαράγεται μέσα από τις σπουδές. Το θέμα είναι κοινωνικό. Στο εξωτερικό υπάρχει πιο συστηματική ενασχόληση με το αντικείμενο. Έχουν μεγάλη παράδοση, μεγάλες σχολές, στις οποίες οι ηθοποιοί ασκούνται πολύ περισσότερο. Είναι θέμα άσκησης, αλλά και καλλιέργειας.
Είναι επίτευγμα ότι με λιγότερη μεθοδικότητα μπορούμε και φέρνουμε τόσο καλά αποτελέσματα. Πιστεύω πως αν είχαμε καλύτερα εκπαιδευμένους ηθοποιούς θα είχαμε και καλύτερα εκπαιδευμένους θεατές.
Αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Υπάρχουν παραστάσεις που γεμίζουν και κατά τη γνώμη μου δεν είναι καλές. Αν με ρωτήσει κάποιος γιατί αυτές οι παραστάσεις γεμίζουν θα απαντήσω ότι “το κάθε κοινό έχει το θέατρο που του αξίζει”. Κάποιοι άνθρωποι έχουν εισάγει το μέτρο να είναι χαμηλά ο πήχης και το κοινό να είναι χαμηλά.
Το κοινό δεν εκπαιδεύεται;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που δε θα απαντηθεί ποτέ. Σίγουρα την κύρια ευθύνη πρέπει να την έχουμε εμείς, οι καλλιτέχνες.
Όμως τα τελευταία χρόνια στη χώρα, επειδή η κοινή γνώμη είναι διαβρωμένη πλήρως και όχι μόνο στο θέατρο, επιτήδειοι κατόρθωσαν να αυτοαναγορευτούν σε σπουδαίους θεατράνθρωπους και εκπαίδευσαν και το ανάλογο κοινό, επιβάλλοντας τους δικούς τους αισθητικούς όρους για το τι είναι καλό και τι όχι, τι είναι σημαντικό και τι όχι. Το συγκεκριμένο κοινό πιστεύει ότι το καλό θέατρο είναι αυτό, γιατί δεν έχει και μέτρο σύγκρισης.
Τα τελευταία χρόνια περάσαμε στην εύρεση της πρωτοπορίας στο θέατρο, που είναι επίσης αγραμματοσύνη. Περάσαμε στους νεωτερισμούς, οι οποίοι τις περισσότερες φορές είναι αποτυχημένοι. Σου λέει "αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι θα κάνω κάτι άλλο, το οποίο θα είναι πάρα πολύ εξπρεσιονιστικό" και αυτό θεωρείται σπουδαία τέχνη. Σε αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο το κοινό, οι άνθρωποι οι οποίοι κρίνουν, αλλά και το σινάφι μας. Το σινάφι μας λειτουργεί καθοριστικά στο να αποδέχεται ή να απορρίπτει κάτι που είναι σημαντικό. Αν ήμασταν κι εμείς πιο εκπαιδευμένοι πιο εύκολα θα λέγαμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι μία ανοησία.
Εσείς θα πείτε σε έναν συνάδελφό σας ότι δε σας αρέσει μία παράσταση;
Εγώ το λέω, γι’ αυτό δεν είμαι και ιδιαίτερα συμπαθής. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ακούσουν την αλήθεια.
Έχουν υπάρξει κατά καιρούς άνθρωποι, είτε συγγραφείς είτε στο θέατρο σκηνοθέτες, οι οποίοι βρίσκονταν μπροστά από την εποχή τους και δεν έγιναν αποδεκτοί. Είναι φυσιολογικό όποιος είναι πολύ μπροστά να μη γίνεται και αποδεκτός.
Είναι όμως και πάρα πολλοί ασήμαντοι που λένε ότι είναι πολύ μπροστά από την εποχή τους, ενώ βρίσκονται 50 χρόνια πίσω στην ευρωπαϊκή πρωτοπορία, την οποία και έχουν απορρίψει. Αυτά είναι πάντα σχετικά. Ξέρετε, είμαστε ο μόνος χώρος που δεν υπάρχει κάτι αντικειμενικό.
Είχαμε ανθρώπους που μπορούσαν να στήσουν αυτό το πράγμα κάποια στιγμή και να αυτοαναγορεύονται σε σπουδαίους. Τώρα έχουμε και τα κοινωνικά δίκτυα, τα οποία είναι ένα είδος λαϊκής ψήφου. Προσωπικά δεν πιστεύω σε αυτό το είδος ψήφου. Ποιο είναι δηλαδή το κριτήριο; Ότι έκοψα πολλά εισιτήρια; Kαι τι σημαίνει αυτό;
Υπάρχουν καλές δουλειές και κακές δουλειές. Tώρα, ποιος το ορίζει αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Το εμπορικό δεν μπορεί να είναι και ποιοτικό;
Προφανέστατα μπορεί. Πάντως ένας τρόπος για να κρίνει κάποιος κάτι είναι να έχει μεγάλη εμπειρία. Δηλαδή ένας άνθρωπος που έχει δει δύο καλές παραστάσεις στη ζωή του και εκατό κακές, δυστυχώς, θα έχει άλλο μέτρο σύγκρισης. Άρα έχουμε κι εμείς ευθύνη.
Πώς σχολιάζετε το Προεδρικό Διάταγμα σύμφωνα με το οποίο υποβαθμίζονται οι θεατρικές σπουδές;
Το θεωρώ μεγάλη ανοησία. Δεν ξέρω τι θα κάνει αλλά φαίνεται ανόητο που ανοίγουνε τέτοιο θέμα τώρα. Δηλαδή, πράγματα που είναι λυμένα σε άλλες χώρες, θα έπρεπε να λυθούν με άλλον τρόπο. Δεν πιστεύω στην ακαδημαϊκή παιδεία πάντα. Αλλά, έστω για λόγους συμβολισμού, θα έπρεπε να έχουμε εδώ και τουλάχιστον 100 χρόνια ανώτατα ιδρύματα θεατρικών και κινηματογραφικών σπουδών.
Υπάρχει μία κατάσταση που δεν είναι τόσο δύσκολο να λυθεί.
Δεν μπορείς να στερήσεις από έναν άνθρωπο να συνεχίσει τις σπουδές του, λέγοντάς του ότι αυτό που σπούδασε δεν μετράει. Άρα πώς θα κάνουμε μεταπτυχιακό; Θα κάνεις άλμα από τη μέση εκπαίδευση να πας στη μεταπτυχιακή διαδικασία, αφού δεν έχεις καν προπτυχιακό.
Θεωρείτε ότι υπάρχει μία μεθόδευση στην υποβάθμιση της τέχνης;
Δε νομίζω ότι υπάρχει μεθόδευση, αλλά υπάρχει έλλειψη ευαισθησίας και καλλιέργειας. Εμένα δεν μου αρέσουν oι ιστορίες συνωμοσίας. Και επειδή υπάρχει o μπακαλίστικος τρόπος να αντιμετωπίζουν οι συντεχνίες πολλά ζητήματα, γι’ αυτό απεχθάνομαι και τις συντεχνίες. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν εντάσσομαι με τις σωματειακές διεκδικήσεις, που κατά καιρούς ήταν ανόητες κατά τη γνώμη μου. Έχουμε κι εμείς ευθύνη με τον τρόπο που χειριστήκαμε κάποια θέματα.
Θα πρέπει να υπάρχει άδεια άσκησης επαγγέλματος του ηθοποιού;
Δεν είμαι της γνώμης ότι θα πρέπει να υπάρχει άδεια, αλλά ο καθένας μπορεί να παίξει και μπορεί να έχει πάει σε ένα εργαστήριο. Μπορεί η δουλειά του να είναι συγκλονιστική, χωρίς να με ενδιαφέρει το πτυχίο του. Αλλά κάποιος που έχει σπουδάσει, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι σημαντικό, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε αυτό που έκανε. Κατέβαλε ένα μόχθο και θα πρέπει υπάρχει μία κατοχύρωση.
Στη χώρα εισάγουμε ανεκπαίδευτους εργάτες και εξάγουμε επιστήμονες, τους οποίους τους έχει πληρώσει ο φορολογούμενος πολίτης.
Είχατε πει ότι σας έχει λείψει ο κινηματογράφος.
Ναι, μου λείπει υπό την έννοια ότι στο θέατρο μπορούμε να επιλέγουμε δουλειές. Θέλω να πω, σε σχέση με το σινεμά στο θέατρο μπορείς να βρεις ένα ωραίο έργο με την προϋπόθεση που θέλεις. Εγώ είμαι και τυχερός, καθώς έχω τη δυνατότητα να το επιλέξω ή να το δημιουργήσω από την αρχή. Στον κινηματογράφο δε γίνεται. Κάποιος πρέπει να γράψει το σενάριο, κάποιος να κάνει την παραγωγή και μετά να σε καλέσει να παίξεις κιόλας. Εντάξει, μου λείπει εάν έχω κάνει 60 δουλειές στο θέατρο και τρεις στον κινηματογράφο.Το αγαπώ πολύ το σινεμά και ως θεατής και ως ηθοποιός.
Στις μέρες μας ενώ βγαίνουν χιλιάδες ταινίες σε ολόκληρο τον κόσμο, οι κινηματογραφικές αίθουσες ερημώνουν, καθώς οι ταινίες ανεβαίνουν σε πλατφόρμες ροής. Πως το κρίνετε αυτό;
Μελαγχολώ. Φταίω κι εγώ όμως, γιατί λόγω φόρτου εργασίας πηγαίνω πολύ λιγότερο στις αίθουσες. Κάποτε, όταν ήμουν στη σχολή και στα πέντε χρόνια, πήγαινα πέντε φορές τη βδομάδα στον κινηματογράφο.
Τώρα πηγαίνω πέντε φορές τον χρόνο. Και αντίστοιχα, όταν μπορώ να δω κάτι σε μία πολύ ωραία, μεγάλη οθόνη στο σπίτι μου χάνω την κοινωνική σχέση. Είναι συγκλονιστικά ωραίο να βλέπεις σινεμά μαζί με άλλους. Η σκοτεινή αίθουσα είναι μαγική.
Φωτογραφίες Νίκος Πράσσος@paspartou.gr ( Ιανουάριος 2023 )
